จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 463

หลินหยุนยื่นมือออกมา ทันใดนั้น เปลวไฟที่สูงกว่าสองเมตรก็ลุกโชติช่วงขึ้น

อุณหภูมิความร้อนนั้น ทรงพลังเหนือกว่าลูกไฟของฉีต้าถงมากมายหลายเท่าตัว

“พุ่งไป! ”

ฉีต้าถงตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ ลูกไฟเหล่านั้นก็ลอยพุ่งไปที่หลินหยุนในทันที

หลินหยุนพลิกฝ่ามือ เล็งเป้าไปที่ฉีต้าถง: “พุ่งไป! ”

ลำแสงเปลวไฟราวกับมังกรไฟ พุ่งตรงเข้าใส่ฉีต้าถงอย่างรวดเร็ว

ลูกไฟเหล่านั้นปะทับเข้ากับเปลวไฟที่หลินหยุนปล่อยออกมา แล้วก็พวยพุ่งขึ้นเป็นควันดำ แหลกสลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ส่วนเปลวไฟที่หลินหยุนปล่อยออกมาได้พุ่งเข้าใส่ร่างกายของฉีต้าถง และก็ลุกไหม้ขึ้นในทันที

“ฮึ ฝีมือช่างกระจอกสิ้นดี! ” ข้าฉีต้าถงเล่นไฟมาแล้วครึ่งชีวิต จะสามารถได้รับบาดเจ็บจากเปลวไฟกระจอกของนายได้อย่างไร! ฉีต้าถงสีหน้าท่าทางหยิ่งผยอง

“ดับลง! ”

ฉีต้าถงทำท่าทางจับข้อนิ้ว คิดที่จะควบคุมเปลวไฟ

แต่ว่า เปลวไฟนั้นไม่เพียงแต่ไม่ดับลง แต่กลับยิ่งลุกไหม้รุนแรงขึ้น

จากนั้น ก็เกิดอาการเจ็บปวดที่เข้าไปถึงกระดูก

“อ่า! ”

ฉีต้าถงร้องโอดครวญอย่างเศร้ารันทด พลิกตัวกลิ้งไปมาบนพื้นอย่างไม่หยุด เพื่อที่จะดับเปลวไฟนั้นลง

“ไอ้หนุ่มน้อย นี่มันเปลวไฟอะไรของนาย? ทำไมวิชาควบคุมไฟของข้าถึงควบคุมไม่ได้! ” ขณะที่ฉีต้าถงร้องโอดครวญ ก็ได้สอบถามขึ้นด้วยความหวาดกลัว

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “วิชาควบคุมไฟของนายนั้นก็เป็นเพียงแค่วิชาส่วนเล็กน้อยในเวทมนตร์ เบญจธาตุจะสามารถดับเปลวไฟที่แท้จริงของข้าได้อย่างไรกันล่ะ”

“ไว้ชีวิต ไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด! ” ฉีต้าถงได้กลายเป็นคนไฟ คุกเข่าลงไปที่พื้นและก้มคำนับร้องขอชีวิต

เหอเหลียนเฉิงตกใจจนหน้าซีดเซียว และก็ได้ร้องขอชีวิตแทนฉีต้าถง: “ท่านปรมาจารย์ มีอะไรก็พูดคุยกันดี ๆ ขอร้องท่านได้โปรดเมตตาให้อภัยด้วยเถิด! ”

“เมตตาให้อภัย? พวกนายกล้าที่จะคิดทำร้ายเพื่อนของข้า ทุกคนสมควรตาย! ”

หลินหยุนสีหน้าเย็นชา หันหน้ากลับมามองเหอเหลียนเฉิงเล็กน้อย เหอเหลียนเฉิงก็รู้สึกว่าร่างกายเยือกเย็นไปทั้งตัว ราวกับตกลงไปอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง

เหอเหลียนเฉิงตะโกนขึ้นด้วยความหวาดกลัว: “ช้าก่อน เพื่อนของนายคือใคร? พวกข้าไม่เคยที่จะไปล่วงเกินเลย! ”

“ที่พวกนายพูดกันว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ ก็คือเพื่อนของข้า ตอนนี้นายก็ควรที่จะตายได้แล้วล่ะสิ! ” หลินหยุนน้ำเสียงเฉยชา และมีเจตนาสังหารรุนแรง

“นายคือเพื่อนของธิดาศักดิ์สิทธิ์! ”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

เหอเหลียนเฉิงสีหน้าดูย่ำแย่ พวกเขาคิดไม่ถึงอย่างแน่นอนว่า ธิดาศักดิ์สิทธิ์จะมีเพื่อนที่มีความเก่งกาจสามารถได้ถึงขนาดนี้

ตอนนี้พวกเขาต้องการที่จะฆ่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ แล้วหลินหยุนจะไว้ชีวิตพวกเขาได้อย่างไรกันล่ะ?

“ตราห้าฟ้าผ่า! ”

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นก็ลองลุยกันสักตั้ง!

เหอเหลียนเฉิงทราบดีว่าไม่มีทางที่จะแก้ไขให้ดีขึ้นแล้ว จึงได้อาศัยช่วงจังหวะที่หลินหยุนไม่ทันระวังตัว และลอบทำร้ายเขา

เดิมทีหม่ายู่หวาที่เฝ้าคุ้มกันอยู่ที่หน้าประตูได้ยินหลินหยุนพูดว่าตนเองคือเพื่อนของธิดาศักดิ์สิทธิ์ สีหน้าก็ถึงกลับเปลี่ยนไป แม้ว่าเขาจะรับคำสั่งให้มาปกป้องธิดาศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ไม่ได้เป็นการทำดีต่อธิดาศักดิ์สิทธิ์แต่อย่างไร กลับเป็นการคุมตัวธิดาศักดิ์สิทธิ์เอาไว้รอให้พระบุตรศักดิ์สิทธิ์กลับมา

โดยได้อาศัยช่วงจังหวะตอนที่เหอเหลียนเฉิงลอบจู่โจมหลินหยุน เขาได้ส่งสายตาให้กับภรรยา นำพาคนกลับไปยังที่ห้องโถงใหญ่

หลินหยุนสังเกตเห็นว่าหม่ายู่หวากำลังพาคนหลบหนี แต่ เขาก็ไม่ได้รีบตามไป เพราะภายใต้สายตาของเขา ต่อให้เขาหนีไปก็คงหนีไปไหนได้ไม่ไกลหรอก!

“วิชาอัสนีของนายนี้ มันเหมาะสมที่จะเรียกว่าตราห้าฟ้าผ่าด้วยเหรอ? ” หลินหยุนแสดงสีหน้าท่าทางเหยียดหยาม ยื่นมือออกมาโบก และพูดว่า: “ฟ้าผ่าลงมา! ”

เปรี้ยง!

กลางอากาศปรากฎสายฟ้าแลบขึ้น ซึ่งสายฟ้าแลบที่หนาขนาดถังน้ำนั้นได้ฟาดผ่าลงมาทันที

“อ่า! ”

เหอเหลียนเฉิงร้องโอดครวญ ร่างกายของเขาได้ถูกไฟลุกไหม้จนเกรียม และล้มลงไปกองที่พื้นพร้อมกับมีควันพวยพุ่งออกมาไม่หยุด

เพียงชั่วครู่ เหอเหลียนเฉิง ฉีต้าถง ยายงู ได้ตายไปสองคนและบาดเจ็บสาหัสอีกหนึ่งคน

ลูกน้องที่ทั้งสามคนได้พามาด้วยนั้น เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็ตกใจกลัวจนขาอ่อนไปตั้งแต่แรกแล้ว ถึงขนาดที่ไม่กล้าที่จะหลบหนี คุกเข่าลงที่พื้น ก้มคำนับหลินหยุนอย่างไม่หยุด: “ปรมาจารย์ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย ปรมาจารย์ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย! ”

ยายงูเดิมทีก็บาดเจ็บสาหัสแล้ว มองเห็นเหตุการณ์นี้ ตกใจถึงกับตากลับ และสลบลงไปทันที