คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 45

ท่าทาเสแสร้งนั้นทำให้มณิกาขยะแขยงเข้าไปถึงกระดูก

เธอเม้มปากยิ้ม เอามือเธอออกอย่างเงียบๆ "งั้นต้องถามวา......" มณิกาเหลือบตามอง มองไปที่วายุ "งั้นต้องถามพี่ชายฉัน......ว่าเมื่อไหร่จะแต่งงานกับเธอ"

มณิกาตอนนี้ไม่เพียงขยะแขยงธิกานต์ ยิ่งขยะแขยงท่าทางที่ตนเองแสร้งทำเป็นพี่น้องกับวายุ

คำพูดของเธอทิ่มแทงธิกานต์ ทำให้ใบหน้างดงามนั้นเปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้นมาทันที

วิมลที่อยู่ข้างๆ มองเห็นทุกอย่าง ในใจโกรธมากแต่กลับไม่แสดงออกทางสีหน้า

ทำท่าทางผู้ดีมีชาติตระกูล พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า "เพิ่งจะหมั้นกัน ไม่รีบร้อนแต่งหรอก"

"ใช่ค่ะ แม่พูดถูก"

ธิกานต์พูดไป'ตามน้ำ'

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการถากถางเยาะเย้ยของมณิกา ทำให้ธิกานต์เก็บอาการไม่อยู่

เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของตนเองต่อหน้าวายุ เธอได้แต่พูดว่า "ฉันกับคุณแม่ไปเยี่ยมคุณย่าก่อนนะคะ รออีกเดี๋ยวพวกเราค่อยคุยกัน"

พูดจบ เธอก็ขยิบตาให้วิมล ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย

ภายในห้องรับแขกเล็กๆ ของห้องพักผู้ป่วย เหลือเพียงวายุกับมณิกาสองคน

เปลือกตาของชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาที่แหลมคมซึ่งลึกพอๆ กับมหาสมุทรอันกว้างใหญ่พุ่งตรงไปยังมณิกา "เธอกับหล่อนมีปัญหาอะไรกัน"

น้ำเสียงหนักแน่น

ริมฝีปากแดงของมณิกากระตุกเล็กน้อย ล้วงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ตบที่พื้นตรงหน้าวายุ "กรุณาจ่ายเงินมาก่อน บอกแล้วว่าค่าตอบแทนรายวันวันละหมื่น ให้เงินฉันก่อนค่อยทำงาน

"ตอบคำถามผม"

วายุเตือนเธอ

"ฉันไม่มีหน้าที่ต้องตอบคำถามคุณ และก็ไม่จำเป็นต้องตอบสนองต่อความสงสัยของคุณ

ท่าทางเธอหยิ่งยโส และไม่พอใจ

ติ๊งๆๆๆ ----

เวลานี้เอง เสียงโทรศัพท์มือถือของมณิกาก็ดังขึ้นมา

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา มองหน้าจอโทรศัพท์ คือเหนือเมฆโทรมา

ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า วันนี้ต้องไปรายงานตัวที่บริษัทของเหนือเมฆ

เธอขมวดคิ้ว เบ้ปากอย่างลำบากใจเล็กน้อย แล้วรับสาย

"ณิกาจ้า เธออยู่ที่ไหน ผมรอคุณที่บริษัทมาสองชั่วโมงแล้วนะ"

ปลายสายนั้นคือคำถามของเหนือเมฆ

"แหะๆๆ ......"

มณิกาหัวเราะอย่างละอายใจ"เหนือเมฆ ขอโทษด้วยนะคะ ฉัน...... คือว่า......มีธุระกะทันหันนิดหน่อย"

"ผมไม่สนว่าคุณมีธุระอะไร คุณต้องมารายงานตัวกับผม อีกครึ่งชั่วโมงถ้าผมไม่เห็นคุณ อย่าโทษว่าผมพรวดพราดเข้าไปที่บ้านคุณแล้วจับคุณมา!"

"คือว่า ......ฉัน......ตุ๊ดดๆๆๆ ......"

มณิกายังพูดไม่ได้พูดอะไร แต่อีกฝ่ายก็ตัดสายไปแล้ว

ไอ้หมอนี่ โกรธแล้วเหรอ

เธอหงุดหงิดมาก ตอนนั้นก็กลับลืมเรื่องที่รับปากเหนือเมฆว่าจะไปทำงานที่บริษัทไปเลย จะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าเนตร

เก็บโทรศัพท์มือถือ มณิกาเหลือบมองไปยังสลิปบัตรธนาคาร ที่วางอยู่บนโต๊ะ รีบโน้มตัวไปเก็บกลับมา "เมื่อกี้ฉันล้อคุณเล่น อันนี้ฉันขอเก็บคืน"

วายุนั่งพิงอยู่บนโซฟา สายตาลึกซึ้งดำดิ่งมองไม่เห็นก้นบึ้งจ้องมาที่เธอ "รู้มั้ยว่าสัตว์ชนิดไหนที่กวักมือเรียกก็มาโบกมือไล่ก็ไป"

"หืม"

สับสนงุนงงกับคำพูดเพียงประโยคเดียวของมณิกาอย่างไม่มีสาเหตุ

"คุณทำแบบนี้ ต่างอะไรกันกับสุนัข"

ชายหนุ่มพูดดูหมิ่นเหยียดหยาม ไม่ไว้หน้ามณิกาเลยสักนิด แม้แต่สายตาที่มองเธอยังแฝงด้วยความดูถูก

เพราะประโยคนั้นของเหนือเมฆ เธอก็รีบร้อนจากไปขนาดนั้นเลยเหรอ

มณิกากำลังพับกระดาษแผ่นนั้น ได้ยินคำพูดของเขา ก็ชะงักทันที จากนั้นก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ขนตาที่งอนดวงตาคู่นั้นที่ใต้ขนตาหนาขดตัวเหมือนปีกผีเสื้อ ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยว

กำปั้นสีชมพูกำกระดาษไว้แน่น คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น "วา......"