“คุณจะพาฉันไปไหน” เมเดลีนหยุดฝีเท้า เธอไม่ต้องการเดินต่อไปกับเขา
ไรอันจึงหันมามอง “คุณมีทางเลือกอื่นนอกจากตามผมไปด้วยเหรอ?”
“ไรอัน ถ้าคุณอยากหนีแล้วพาฉันไปด้วย ฉันจะกลายเป็นภาระของคุณนะ”
ไรอันยิ้มเมื่อได้ยินอย่างนั้น ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้อย่างช้า ๆ “แล้วคิดว่าผมจะปล่อยคุณไป ถ้าพูดแบบนี้งั้นเหรอ? ถึงตอนนี้ผมจะไม่มีอะไร แต่อย่างน้อยผมก็มีคุณ”
“...”
“เจเรมี่ชนะแล้วยังไง? มันคงจะเจ็บปวดสำหรับเขามากกว่า หากต้องสิ่งที่ต้องเสียไปคือคุณ ไม่ใช่ชื่อเสียงและฐานะทางสังคมทั้งหมดที่เขามี” ไรอันตอบอย่างมั่นใจ
เป็นไปไม่ได้เลยที่เจเรมี่จะยอมทิ้งผู้หญิงคนนี้เพื่อชื่อเสียง ความมั่งคั่ง และครอบครัวของตัวเอง
‘ก่อนหน้านี้เขาแกล้งทำเป็นเสียใจที่หลงรักเมเดลีน แต่ทั้งหมดเป็นเพียงการแสดงเท่านั้น
‘หึ
‘ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะแสดงละครเก่งกันขนาดนี้’
เขาจ้องเธอสักพักก่อนจะเดินต่อ
เมเดลีนไม่มีทางเลือกอื่น ไรอันโยนโทรศัพท์ของเธอลงทะเลไปแล้ว เพราะไม่ต้องการให้เจเรมี่ค้นหาตำแหน่งของเธอเจอไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม
จากนั้นฝนก็เริ่มตก และด้วยฝนที่มาพร้อมลมจากท้องทะเลทำให้บรรยากาศเริ่มหนาวเย็น
เมเดลีนชำเลืองมองบาดแผลบนแขนตัวเองที่เริ่มจะหายดี ทว่าตอนนี้มันคงต้องอักเสบอีกครั้งเพราะโดนฝน
ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น จู่ ๆ ไรอันก็หันมาในทันที ก่อนจะรีบถอดเสื้อโค้ทของเขามาคลุมให้เธอ
เมเดลีนอยากจะถอดมันออกด้วยความรู้สึกขยะแขยง ทว่าเธอกลับได้ยินเสียงไรอันเอ่ยเบา ๆ ว่า “ถ้าคุณไม่อยากให้แผลอักเสบและแย่ลงอีก ก็ไม่ควรถอดมันออก”
เธอจึงล้มเลิกความตั้งใจนั้นและเอามือลง เพราะไม่อยากให้เจเรมี่เป็นห่วงเธอเมื่อต้องเจอกันอีกครั้ง
ฝนที่ตกหนักทำให้ผมของเธอเปียกชุ่ม ก่อนที่ความเย็นยะเยือกจะค่อย ๆ ซึมผ่านผิวกาย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ