ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 227

ในที่สุดไทเฮากับฮ่องเต้ก็นั่งไม่ติดพากันนั่งรถม้ามายังจวนของอ๋องรุ่ย ฮ่องเต้รออยู่ที่ห้องรับแขก ไทเฮาตรงดิ่งเข้ามายังเรือนด้านหลัง นางยังไม่ทันได้ก้าวเข้ามา ยังไม่ทันได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของหญิงตั้งครรภ์ ในทางกลับกันก็ได้ยินเสียงผู้คนตะโกนออกมาก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

เสียนเฟยลุกยืนขึ้นจากนั้นก็นำเรื่องที่เหลิ่งชิงฮวนเสนอตัวเองเข้าไปในห้องคลอด สุดท้ายก็นำเรื่องที่เธอผ่าท้องพระชายารุ่ยออกเล่าออกมาอย่างรวบรัด

ไทเฮาอายุมากแล้ว นางเองก็ไม่สามารถทนฟังเรื่องคาวเลือดแบบนี้ได้ นางตกใจจนอุทานออกมาพร้อมกับใช้มือตบไปที่หน้าอก

“พระชายาของอ๋องฉีรู้ดีว่าอะไรควรทำหรืออะไรไม่ควรทำ นางไม่ได้มีบุญคุณความแค้นอะไรกับอวี้ผิงก็ไม่น่าที่จะลงมืออย่างโหดร้ายแบบนี้ พวกเจ้าอย่าใจร้อนกันไป ให้ข้าไปถามดูสักหน่อยเถอะ”

ฝูงชนรีบเปิดทางออกให้ ไทเฮาเข้าไปใกล้หน้าต่าง นางยังไม่ทันได้อ้าปากทางก็ได้ยินเสียงร้อง “อุแว้” ของเด็กทารกร้องไห้ดังออกมา ถึงแม้ว่าจะเสียงเบาแต่เนื่องจากทุกอย่างภายในเรือนนั้นสงบลงแล้ว ทุกคนจึงได้ยินเสียงนี้อย่างชัดเจน

“คลอดแล้ว?” เสียนเฟยพูดอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“คลอดแล้วเพคะ！” ลี่ว์อู๋เป็นคนแรกที่ดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้น เธอเป็นคนเชิญเหลิ่งชิงฮวนมาตามอำเภอใจเอง ถ้าหากว่าพี่สะใภ้ของเธอเป็นอะไรไป เธอเองก็ไม่อาจหนีไปได้พ้น ดังนั้นเธอจึงเป็นคนที่ตื่นเต้นมากที่สุด เสียงของเด็กทารกร้องไห้ออกมาอย่างกับเขื่อนแตก ท่วมท้นออกมาเสียจนทำให้เธอรู้สึกวางใจในทันที

“ญาติผู้ใหญ่ของเจ้ามาแล้ว เด็กคนนี้นี้ไม่อดทนเอาเสียเลย รีบคลอดออกมาเสียแล้ว นับว่าเป็นเพราะบารมีของไทเฮา” เสียนเฟยพูดต้อนรับ

“ผู้หญิงหรือผู้ชาย?” ไทเฮามีความสุข นางก็อยู่ที่หน้าต่างแล้วมองเข้าไปด้านใน “รีบออกมาให้ข้าดูเร็ว”

หมอตำแยที่เมื่อครู่เพิ่งจะพูดจาเติมเชื้อไฟเข้าไปนั้นก็รีบเข้ามารายงาน “ยินดีด้วยเพคะ เป็นองค์หญิง พระชายาอ๋องฉีบอกว่าเด็กคลอดก่อนกำหนดร่างกายจึงอ่อนแอเวลานี้ไม่สามารถให้เจอผู้คนได้ชั่วคราวไปค่ะ”

ผู้คนที่อยู่ในร้านบ้านต่างพากันผิดหวังและมีคนที่ถอนหายใจยาวออกมา

แม่ของอวี้ผิงนั้นได้สติกลับคืนมาแล้ว เธอถามด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทาว่า “อวี้ผิงของเราล่ะ”

หมอตำแยเห็นหน้าไปมองอยู่แวบนึง “พระชายาอ๋องฉีกำลังใช้เข็มเย็บหน้าท้องของพระชายาอยู่เพคะ พระชายายังไม่ฟื้น แต่มองดูแล้วก็เหมือนกับว่าไม่ได้เป็นอะไรเพคะ”

สีกงกงพูดปลอบออกมาว่า “วิชาแพทย์ของพระชายาอ๋องฉีนั้นข้าเชื่อถือเป็นอย่างมาก ไทเฮาโปรดอย่าใจร้อนพย่ะค่ะ บางทีอีกเดี๋ยวพระชายารุ่ยก็ฟื้น”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของสีกงกงหรือเป็นเพราะความสุขที่เด็กคลอดออกมาอย่างปลอดภัย ผู้คนที่อยู่ในร้านบ้านกันอย่างแน่นเนืองก็ค่อยๆสลายออกไป และเข้าไปปลอบคนอื่น

เหลิ่งชิงฮวนทำคลอดเสร็จแล้ว บนศีรษะของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ ร่างของเธอเปียกโชกไปหมดจนเสื้อผ้าของเธอนั้นแนบเนื้อ บวกกับเตียงนี้ทั้งสั้นทำให้เธอต้องคอยก้มตัวตลอด พอเธอจะเหยียดตัวตรงนั้นก็เป็นไปได้อย่างยากลำบาก เธอเอนตัวลงกับเตียงจากนั้นก็ไปล้างมือให้สะอาด แล้วค่อยๆประคองเอวของตัวเองออกไปด้านนอก

เมื่อเห็นไทเฮา เธอก็คิดที่จะคุกเข่าทำความเคารพ แต่ว่ามันก็เป็นไปได้อย่างยากลำบาก

ไทเฮาจึงเข้ามาประคองเธอเอาไว้ “ลูกข้า เห็นเจ้าท่าทางเหนื่อยแบบนี้แล้วไม่ต้องพิธีรีตรองหรอก”

นางรีบออกคำสั่งให้สาวใช้ที่อยู่ด้านข้าง รีบนำเบาะนุ่มๆเข้ามา พร้อมทั้งเสิร์ฟน้ำชา เพื่อไม่ให้พระชายาอ๋องฉีที่กำลังตั้งท้องหลานชายคนสำคัญเหนื่อยเกินไป

“แม่และลูกปลอดภัยดีเพคะ เนื่องจากเวลามีจำกัด จึงให้ยาทำให้พระชายารุ่ยชาไปทั้งตัว ตอนนี้ย่ายังไม่หมดเลยชั่วคราวเพคะ ยังคงต้องนอนพัก อีกเดี๋ยวพอฟื้นขึ้นมาแล้วร่างกายก็จะค่อยๆปรับสภาพกลับคืนมา

เนื่องจากว่าองค์หญิงน้อยคลอดก่อนกำหนด ภูมิต้านทานจึงไม่ดีเท่าเด็กทั่วไป ช่วงเดือนแรกแนะนำว่าไม่ควรให้เจอกับผู้คนมากๆไปเพค นอกจากแม่นมที่คอยดูแลนางแล้ว หมอตำแย ทุกคนล้วนต้องออกห่างเป็นพิเศษเพคะ”

ในที่สุดในใจของทุกคนก็วางใจลง และดีใจกันถ้วนหน้าโดยเฉพาะครอบครัวของพระชายารุ่ยที่รู้สึกขอบคุณเหลิ่งชิงฮวนเป็นอย่างมาก