ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 23

22

“อื้อ! อารันอะ เลิกแกล้งแป้งได้แล้วค่ะ~” ฉันตีแขนอารันเบาๆ ไปหนึ่งที

ถึงคำพูดของอารันจะลามกไปหน่อย แต่มันก็ช่วยทำให้ฉันหยุดร้องไห้ได้แหละนะ

“ว่าไง สรุปอยากกินอะไร ?”

“ไปกินอาหารญี่ปุ่นก็ได้ค่ะ^_^”

“พอจะได้กินของชอบแล้วยิ้มออกเลยนะ”

อารันแซวพร้อมกับยื่นมือมาบีบแก้มฉันอย่างมันเขี้ยว

“ดีใจนะคะที่อารันยังจำได้ว่าแป้งชอบอาหารญี่ปุ่น”

ที่ฉันประทับใจก็เพราะตอนเด็กๆ ฉันชอบกินอาหารญี่ปุ่นมาก แต่พอโตมาก็ไม่ค่อยได้กินสักเท่าไหร่ แถมยังไม่ค่อยได้พูดถึงเรื่องนี้อีกด้วย

มันเลยเหมือนจะกลายเป็นเรื่องที่ต้องถูกลืมไป ทว่าอารันกลับยังจำมันได้

อารันคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อน

“ก็บอกแล้วไงว่าจริงจัง…”

ทันใดนั้นใบหน้าของฉันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ป่านนี้คงจะแดงเป็นลูกตำลึงแล้วแน่ๆ

“ปะ…แป้งหิวแล้วค่ะ”

“เดี๋ยวกลับห้องแล้วเจอดีแน่”

อารันทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินนำฉันออกไป ส่วนฉันยังมัวแต่ยืนสะกดความเขินอายเมื่อครู่ หัวใจดวงน้อนเต้นรัวไม่ยอมแผ่วลงเลย

ตุ้บ!

“อุ๊ย! ขอโทษทีค่ะ” จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมาชนฉันจนกระเป๋าเธอหล่นลงบนพื้น

“ไม่เป็นไรค่ะ เจ็บตรงไหนมั้ยคะ”

ฉันก้มลงเพื่อจะช่วยเธอหยิบกระเป๋า แต่ก็ต้องชะงักเมื่อพบว่ามีของบางชิ้นกระเด็นออกมาจากข้างใน

มันคือเข็ดขัด ฟังดูเหมือนไม่มีอะไรใช่ไหมล่ะ แต่จริงๆ แล้วเข็มขัดเส้นนี้เป็นเข็มขัดที่ฉันสั่งทำเป็นพิเศษเพื่อให้อารันเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายปีก่อน

แน่นอนว่ามันเป็นเพียงของที่มีชิ้นเดียวบนโลก ฉันถึงได้ชะงักเพราะมั่นใจว่าต้องเป็นของอารัน

ว่าแต่ทำไมเข็มขัดถึงมาอยู่กับ…

“คุณอ้อม…” ใช่ ผู้หญิงที่เดินคนฉัน รวมถึงเป็นเจ้าของกระเป๋าใบนี้ก็คือคุณอ้อมเลขาของอารัน

“อ้าวคุณแป้ง” เธอทำสีหน้าตกใจพอเห็นว่าเป็นฉัน “ขอโทษทีนะคะพอดีแป้งไม่ได้ตั้งใจ” คำขอโทษของเธอทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ ไหนจะเรื่องเข็มขัดอีก

บอกตามตรงว่าตอนนี้รู้สึกไม่สบายใจเลยจริงๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ…คุณอ้อมไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ยคะ ?” ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องพยายามเก็บอาการเอาไว้

“ไม่เป็นไรค่ะ อุ๊ย! นั่นกระเป๋าอ้อมนี่คะ ขอบคุณนะที่ช่วยเก็บให้^_^” เธอยื่นมือมาดึงกระเป๋าไปจากมือฉันเลย “ยังไงเดี๋ยวอ้อมขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็เดินผ่านฉันไป

ฉันหันมองตามแผ่นหลังของเธอด้วยความคับข้องใจ แต่บทจะให้ถามไปตรงๆ ก็ไม่กล้า