ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 26

25

อารันยืนนิ่งหน้าเหวอในวินาทีแรก ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนพิรุธแล้วใช้มือพยายามเช็ดรอยนั้นออก

“วันนี้มีพนักงานเป็นลม อาอาสาอุ้มไปส่งที่ห้องพยาบาล สงสัยลิปสติกเธอคงจะติดมาตอนนั้น”

คำตอบของอารันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลย ทั้งที่ตอนนี้สีหน้าเขาก็ปกติ ไม่ได้เลิ่กลั่ก แต่ลางสังหรณ์บางอย่างกลับบอกว่าเขากำลังโกหก

“อุ้มท่าไหนลิปสติกถึงได้ไปติดที่ซอกคอเหรอคะ ?”

ยอมรับว่าคำถามและน้ำเสียงของฉันมันเหมือนจะชวนหาเรื่อง แต่ตอนนี้ความปวดหนึบที่ใจทำให้ฉันกล้าพูดและทำในสิ่งที่ไม่กล้ามาตลอด

“แป้ง” อารันกดเสียงต่ำเรียกฉัน กำลังสื่อให้รู้ทางอ้อมว่าเขาไม่พอใจ “ไม่เชื่อที่อาพูด ?”

“ไม่ใช่ไม่เชื่อค่ะ แต่แค่ถามเพิ่ม อารันก็ตอบมาสิคะ”

อารันใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด แววตาเรียบนิ่งจ้องมองมาอย่างนึกรำคาญ “อยากคิดอะไรก็คิด”

เขาบอกเสียงเย็นชาพร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อนออก ตั้งท่าจะเดินผ่านหน้าฉันไป

“ตอบไม่ได้เพราะคิดคำโกหกไม่ทันใช่มั้ยคะ”

ฝีเท้าอารันหยุดชะงัก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงพ่นลมหายใจหนักๆ ใบหน้าคมคายค่อยๆ หันกลับมาสบตากัน ประกายความผิดหวังฉายชัดอยู่ข้างใน

“ที่ผ่านมาเห็นอาเป็นคนยังไง ?”

ก้อนเนื้อในอกซ้ายของฉันกระตุกวูบ อารันกำลังทำให้ฉันรู้สึกผิดที่ไม่ไว้ใจและพูดจากล่าวหาเขา

“ที่อาไม่ตอบไม่ใช่ว่าคิดคำโกหกไม่ทัน”

“….”

“แต่เพราะอารู้ว่าแป้งมองอาในแง่ลบไปแล้ว ต่อให้อาอธิบายได้…แป้งก็ไม่เชื่ออยู่ดี”

“….”

“แล้วจะให้อาอธิบายอะไรอีก”

พูดจบอารันก็หันหลังจะเดินออกไปอีกครั้ง และด้วยความรู้สึกผิดฉันจึงรีบวิ่งไปกอดรั้งเขาเอาไว้

อารันยอมหยุดเดิน เราทั้งคู่นิ่งเงียบกันไปครู่ใหญ่ ต่างคนต่างปล่อยให้ไออุ่นจากอ้อมกอดสื่อสารความรู้สึกแทนคำพูดชั่วขณะ

“…แป้งขอโทษค่ะ” ฉันเอ่ยขอโทษจากใจเพราะรู้สึกผ้ดจริงๆ ที่เหวี่ยงใส่อารันไปแบบนั้น

อารันยังไม่ตอบอะไร เขาพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ แล้วหันกลับมาใช้มือหนาเชยปลายคางฉันขึ้น

“ถ้าอาบอกว่าไม่ให้อภัย…”

ฉันไม่รอให้อารันพูดจนจบประโยค ใช้ปลายนิ้วชี้เลื่อนขึ้นแตะริมฝีปากหนา ฉันรู้ว่าต้องง้อเขาด้วยวิธีไหน แล้วครั้งนี้ฉันก็เต็มใจที่จะทำ

ฉันค่อยๆ เลิกชายเสื้อยืดขึ้นช้าๆ สายตาจ้องคนตัวสูงข้างหน้าอย่างเชิญชวน ก่อนจะถอดมันออกไป

สองมือบีบขย้ำเต้าอิ่มของตัวเองผ่านบราเซียสีดำลายลูกไม้ แล้วปลดสายของมันลงทีละข้างอย่างอ้อยอิ่ง มือเรียวยื่นไปด้านหลังหวังจะปลดตะขอ ทว่าก็ไม่ถึง

“ถอดไม่ถนัดเลย…อารันช่วยแป้งถอดหน่อยได้ไหมคะ ?”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันใช้น้ำเสียงบีบเล็กพูดอ่อยผู้ชาย สาบานได้ว่าถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่อารัน ฉันจะไม่มีวันทำแบบนี้กับใครอย่างเด็ดขาด

“ใครสอนให้ยั่วแบบนี้” อารันพยายามข่มน้ำเสียงที่พร่ากระเส่าด้วยน้ำเสียงโทนดุ เขาคงจะเสียการควบคุมไม่น้อยเลยที่ถูกฉันยั่ว

“แล้วชอบรึเปล่าคะ…?” ไม่ถามเปล่า แต่ฉันยังไล้มือไปตามแผงอกแกร่ง กรีดกรายปลายนิ้วลงมาจนถึงหัวเข็มขัด แกล้งๆ ลากผ่านเป้ากางเกงที่มีเอ็นแข็งพองนูนจนแทบจะทะลุออกมา

พรึ่บ!

“อ๊ะ!” ฉันตกใจเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ ก็ถูกอารันใช้ท่อนแขยตวัดรอบเอวสอบแล้วออกแรงดึงเข้าหาตัวเองอย่างแรง

“แป้ง! ห้ามไปทำแบบนี้กับใครนะรู้มั้ย ?” น้ำเสียงดุดันออกคำสั่ง

“ทำไมเหรอคะ ?” อยู่ๆ ก็นึกอยากแกล้งเลยยอกย้อนอารันกลับ

“ทำไมต้องถามกลับ บอกห้ามก็คือห้าม”

“…เชื่อดีไหมน้า…อุ๊บ! อื้อ!”

ดวงตาฉันเบิกโพลงเมื่อริมฝีปากอิ่มถูกบดขยี้จูบด้วยริมฝีปากหนาของอารันโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว

อารันพ่นลมหายใจแรงๆ พร้อมกับขบดูดและกัดดึงกลีบปากฉันอย่างรุนแรงราวกับกำลังลงโทษที่ฉันยอกย้อนเขาเมื่อครู่

กลิ่นคาวเลือดเริ่มลอยคลุ้งในปาก ก่อนที่เรียวลิ้นสากจะสอดแทรกเข้ามาควานเลียความหวานไปทั่ว และไม่ลืมที่จะตวัดเกี่ยวรัดแลกน้ำลายกันอย่างนัวเนีย