ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 35

34

วันต่อมา

ฉันแทบไม่มีสมาธิในการเรียน เพราะตื่นเต้นกับการไปเซอร์ไพรส์อารัน วันนี้ทั้งวันเราแชตคุยกันตลอดเลย ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าช่วงนี้อารันจะน่ารักมากกว่าช่วงแรกที่เราคบกันมากๆ

ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราทะเลาะกันหนักจนฉันเกือบจะถอดใจเลิกกับเขาแล้วด้วยซ้ำ แต่เราก็ยังจับมือผ่านมันมาได้

ตอนนี้ก็รอเวลาที่เหมาะสมในการเลื่อนสถานะและบอกกับคุณพ่อ

จริงๆ แล้วฉันแอบกังวลมากเลยนะว่าคุณพ่อจะโอเคหรือเปล่า แต่อีกใจก็คิดว่าคุณพ่อคงไม่ว่าอะไรเพราะอารันก็เป็นคนคุ้นเคยของเรา

อีกอย่างท่านก็ดูจะชอบอารันเอามากๆ ไม่เคยหวงเวลาที่ฉันอยู่ใกล้กับอารันเลย

คุณพ่อน่ะหวงฉันมากเลยนะ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นท่านจะไม่ให้เข้าใกล้เลยแหละ

“วันนี้นั่งยิ้มหน้าบานทั้งวัน มีเรื่องอะไรดีๆ เหรอแป้ง” ระหว่างที่เรากินข้าวกันอยู่เอิร์นก็ถามขึ้น

ฉันไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ยว่าตัวเองแสดงความรู้สึกดีใจออกมาชัดเจนขนาดนั้น

“คะ…คือไม่มีอะไรหรอก…มะ…เมื่อคืนแค่ฝันดีน่ะ^_^”

ฉันไม่ได้เล่าเรื่องที่จะไปเซอร์ไพรส์อารันให้เพื่อนฟัง เพราะยังไม่มีใครรู้ถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเรา

“ฝันว่าอะไรเหรอ”

“ทำไมชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจัง” เดียวแทรกขึ้น ทำเอาเอิร์นหันมองเธอตาเขียวปั๊ด

“แกว่าฉันอีกแล้วนะ!”

“ก็ไม่เห็นเหรอว่าแป้งอึดอัดที่จะบอก”

“ก็คนมันอยากรู้นิ”

“พอเลยๆ เลิกเถียงกันได้แล้ว เพิ่งดีกันไป นี่จะทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ”

ฉันรีบห้ามมวยระหว่าวเพื่อนรักทั้งสองคน ทั้งที่เพิ่งดีกันไปช่วงวันเกิดเอิร์นแท้ๆ

“ถ้าไม่ติดว่ามาร้องไห้งอแงใส่ฉันไม่ยอมปล่อยก็ไม่ได้อยากจะดีด้วยหรอก” เดียวกลอกตาใส่เอิร์น

“ใครอยากง้อไม่ทราบ แค่กลัวว่าแกจะไม่มีเพื่อนคบต่างหาก!” เอิร์นเองก็ตอกกลับก่อนจะสะบัดหน้าหนี

ฉันได้แต่ยิ้มน้อยๆ พลางส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ สองคนนี้เป็นเหมือนคู่กัดกันจริงๆ

ถึงอย่างนั้นพวกเราก็รักกันมาก ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงจนถึงขั้นจะเลิกคบกันเลยสักครั้ง

เลิกเรียน

ฉันกับเพื่อนเดินออกมาที่หน้ามหาวิทยาลัยพร้อมกัน ก่อนจะต่างคนต่างแยกย้าย เอิร์นมีคุณพ่อมารับ ส่วนเดียวรอส่งฉันขึ้นรถแท็กซี่ก่อน

“ทำไมวันนี้ไม่ให้คนขับรถมารับล่ะ ?” เดียวถามอย่างสงสัย

“พอดีแป้งจะแวะไปหาเพื่อนที่เรียนเปียโนด้วยกันน่ะ”

“อ๋อ…” เดียวพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะทำท่าเหมือนอยากถามอะไรบางอย่าง

“เดียวมีอะไรหรือเปล่า”

“ปะ…เปล่าๆ ดะ…เดียวแค่จะถามว่าวันนี้แป้งไม่ได้ไปที่อื่นนอกจากไปหาเพื่อนเหรอ”

ถึงจะรู้สึกตะหงิดๆ กับคำถามของเดียว เพราะปกติเธอไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องอะไรแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

“อื้อ^_^”

“โอเค งั้นกลับดีๆ นะ”

“บ๊ายบายนะ”

ฉันโบกมือให้เดียวเมื่อแท็กซี่มาจอดรอพอดี ก่อนจะขึ้นรถแล้วให้คนขับขับออกไป

เมื่อมาถึงบ้านฉันก็อาบน้ำแต่งตัว เตรียมชุดที่อารันซื้อให้เป็นของขวัญใส่กระเป๋าไป กะจะใส่ชุดนี้แล้วถือเค้กให้เขาเป่า จากนั้นฉันก็จะมอบร่างกายให้อารันเสพสวาทจนกว่าเขาจะพอใจ

แค่คิดก็เขินจะแย่แล้ว…

คอนโด

ฉันมาถึงที่คอนโดของอารันตอนเกือบห้าทุ่มเพราะรถค่อนข้างติดและระหว่างทางมีอุบัติเหตุนิดหน่อยเลยทำให้นาน พอมาถึงฉันก็รีบเดินสุดชีวิตเพราะกลัวว่าจะไม่ทัน

หากเลยเที่ยงคืนไปมันก็ไม่ใช่วันเกิดของอารันแล้ว

ฉันเช่าห้องที่อยู่ชั้นเดียวกับอารันเอาไว้เพื่อใช้เปลี่ยนชุด หลังจากเปลี่ยนเสร็จก็จุดเทียนที่เค้กแล้วถือเดินไปยังหน้าห้องของเขา

ก๊อก! ก๊อก!

ฉันยกมือเคาะประตูด้วยหัวใจที่เต้นระรัว อยากเห็นสีหน้าอารันจะแย่ว่าเขารู้สึกยังไงที่เห็นฉันมาเซอร์ไพรส์แบบนี้

รอเกือบๆ ห้านาทีอารันก็ยังไม่มาเปิดประตู ฉันจึงลองเคาะอีกครั้ง

ก๊อก! ก๊อก!

ครั้งนี้รอไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกจากคนข้างใน

“แป้ง!” อารันร้องเรียกชื่อฉันเสียงดัง แถมยังเบิกตากว้างเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู…”

“ใครมาเหรอคะบอส…”

ขณะที่ฉันกำลังร้องเพลงให้อารัน จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้หญิงแทรกขึ้นมา ก่อนที่เธอจะกอดเอวอารันจากทางด้านหลัง

เสียงฉันขาดหายไปอัตโนมัติพร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่กระตุกวูบ อาการชาวาบฉาบเคลือบใบหน้า ก่อนจะลามไปทั่วทั้งตัว

อารันมองฉันด้วยสายตาวูบไหว คล้ายมีถ้อยคำมากมายที่อยากจะพูด แต่เขาก็ยังเอาแต่เงียบ

ฉันได้แต่ยืนนิ่งมองสองคนตรงหน้าสลับกัน ผู้หญิงที่กอดเขาอยู่คือคุณอ้อมเลขาส่วนตัว

นะ…นี่มันอะไรกัน

ทำไมคุณอ้อมถึงมาอยู่ที่ห้องของอารัน แถมยังกอดเขาอย่างสนิทสนม

แล้วฉันก็เพิ่งได้สังเกตการแต่งตัวของอารันที่ใส่เพียงเสื้อกล้ามและผ้าขนหนูพันรอบเอว ส่วนคุณอ้อมก็นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวทั้งตัว

ตอนนี้ในสมองของฉันมันอื้ออึงเอามากๆ มันคิดอะไรไม่ออก ประมวลผลอะไรไม่ได้ รู้แค่ว่าช็อกและช็อกที่สึดมนชีวิต

“แป้ง…”

“คะ…คุณอ้อมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเหรอคะ”