ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 54

53

สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจหนีปัญหาทุกอย่างแล้ววิ่งขึ้นมาบนห้อง โชคดีที่อารันยังมีมารยาทมากพอ ไม่ได้วิ่งตามขึ้นมา

ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องหนีออกจากบ้านไปหลบเขาที่อื่น

ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับสถานการณ์ในตอนนี้ดี พูดตรงๆ ว่าการที่ฉันกำลังตั้งท้องมันส่งผลให้จิตใจอ่อนไหวง่ายเอามากๆ

แล้วเอาจริงๆ ถ้าเกิดคนเราเลือกได้ใครๆ ก็อยากสมหวังในความรัก ใครๆ ก็อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกันทั้งนั้น

ฉันเองก็เหมือนกัน ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะให้อภัยอารันหรอกนะ

เขาเพิ่งโผล่มาหลังจากที่ตัวเองหายหน้าไปนาน แถมนิสัยและการกระทำก็เปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหว แม้จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นก็เถอะ แต่มันก็ยังวางใจไม่ได้

ตอนนี้ฉันได้แต่ภาวนาว่าขอให้คุณพ่อหรือไม่ก็เฮียแปงกลับบ้านมาไวๆ ผู้ชายคนนี้จะได้กลับไปสักที

“อื้อ~” ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ฉันผล็อยหลับไป กะว่าจะงีบแค่แป๊บเดียวรอให้อารันกลับ แต่เหมือนว่าจะหลับไปนานกว่าที่คิด

ฉันปรือตาขึ้นช้าๆ สิ่งแรกที่ควานหาคือโทรศัพท์ พอได้มาก็กดดูเวลา ตอนนี้บ่ายสามโมงแล้ว อารันคงจะกลับไปแล้วมั้ง

“ตื่นแล้วเหรอ ?” ทว่า! เสียงของอารันกลับดังขึ้นที่ข้างเตียง ฉันจึงรีบหันไปมอง ก็เห็นว่าเป็นเขายืนอยู่จริงๆ

“อารัน! เข้ามาได้ยังไงคะ” ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง

“ล็อกประตูแต่ไม่ได้ใส่กลอน”

“นี่ไขเข้ามาเหรอคะ ไม่มีมารยาท!” ขอถอนคำพูดที่เมื่อกี้เพิ่งบอกไปว่าเขามีมารยาท

“เห็นหายไปนานก็เลยเป็นห่วง”

“ออกไปเลยนะคะ” ฉันชี้นิ้วไปที่ประตูแล้วออกปากไล่เขาอย่างเปิดเผย

“ก่อนไป อาว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” ท่าทางอารันนิ่งขรึมไปตั้งแต่ที่เราคุยกันเมื่อกี้นี้ละ ต่างจากเมื่อเช้าที่ร่า

“เรื่องอะไรอีกคะ”

อารันชูถุงยาบำรุงครรภ์ที่คุณหมอให้ไว้ในวันนี้ขึ้นมา ทำเอาใบน้าฉันมันชาวาบเมื่อได้เห็น ถะ…ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าเขารู้เรื่องที่ฉันท้องแล้วน่ะสิ

“นี่แป้งท้องเหรอ”

“นะ…นิสัยไม่ดี! เอายาแป้งคืนมานะ!” ฉันพยายามจะเข้าไปแย่งเอาถุงนั้นคืนจากมือของอารัน แต่อารันก็ไม่ยอมคืนให้

“ท้องเมื่อไหร่ทำไมไม่บอก”

“เรื่องของแป้ง!”

“แป้งคุยกันดีๆ ได้มั้ย”

“เอาของๆ แป้งคืนมานะ” ฉันไม่สนใจทั้งนั้นว่าอารันจะพูดอะไร เอาจริงๆ ก็ไม่ได้คิดจะปิดบังเขาเรื่องมีลูกไปตลอดหรอกนะ แต่มันก็ต้องไม่ใช่ตอนนี้สิ

“อาจะรับผิดชอบ” อารันพูดเน้นเสียงหนักแน่น

“ไม่ต้องค่ะ แป้งเลี้ยงลูกด้วยตัวเองได้”

“แล้วถามลูกหรือเปล่าว่าอยากให้เป็นแบบนั้นมั้ย”

คำถามของอารันทำให้ฉันหยุดนิ่งอยู่กับที่ ทุกคำที่เขาพูดมันถูกหมดนั่นแหละ แต่จะทำให้ยังไงได้ก็ในเมื่อตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ

จะไม่ยอมคืนใช่มั้ยคะ ก็ได้ค่ะ” ฉันเลิกยื้อแย่งถุงยาจากอารันแล้วหันหลังตั้งท่าจะเดินออกจากห้อง แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อเจอเข้ากับคุณพ่อ ที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่