กินเด็ก 20+ นิยาย บท 11

"ขอบคุณนะคะพี่พัดชาที่ใจดีกับหนู แต่หนูทำได้ทุกอย่างเลยนะคะ ล้างแก้วล้างจานก็ได้ เสิร์ฟอาหารก็ได้ หนูทำอาหารเป็นด้วยนะคะ ไม่อยากจะอวดเลยว่าหนูทำอาหารอร่อยมากเลยค่ะ พี่พัดชาอยากชิมฝีมือหนูไหมคะ"

"ทำอาหารเก่งเหรอ?" เด็กสาวพยักหน้าให้เป็นคำตอบ แววตาเปล่งประกายอย่างมีความหวังเมื่อพัดชาถามกลับแบบนั้น "ต้นไม่อยากมีแม่ครัวส่วนตัวเหรอ จ้างน้องคะนิ้งให้ทำอาหารให้ก็ไม่เห็นเสียหายอะไรเลย คนรวยอย่างต้นเจียดเศษเงินมาจ้างเด็กให้มีงานทำคงไม่จนลงหรอก"

"แค่ให้มาอยู่ด้วยชั่วคราวก็บุญแล้ว" ต้นน้ำตวัดสายตามองลูกพี่ลูกน้องอย่างนึกรำคาญ แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มกริ่ม "แล้วอีกอย่างฉันทำกินเองได้ ไม่จำเป็นต้องมีแม่ครัวส่วนตัว"

"นึกว่ากลัวจะหวั่นไหวกับความน่ารักของน้องคะนิ้ง" พัดชาลอยหน้าลอยตาหยอกล้อ ไม่ได้สนใจสายตาดุดันของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเลย "กำแพงหัวใจเนี่ยมันยาวกว่ากำแพงเมืองจีนรึไงถึงไม่มีผู้หญิงคนไหนทลายได้สักที เปิดใจบ้างเถอะน่า อยู่คนเดียวมันเหงานะ"

"เธอนี่ยังพูดมากน่ารำคาญเหมือนเดิมเลยนะ"

"ต้นก็ยังทำหน้าเบื่อโลกเวลาอยู่ใกล้ผู้หญิงเหมือนเดิม เลิกเป็นแบบนี้สักทีได้ไหมเนี่ย เมื่อไหร่จะมีแฟนคนแรกเหมือนเพื่อนสักที"

"..." คะนิ้งหันมองคนข้างๆตาแป๋วเมื่อรู้ว่าเขาไม่เคยมีคนรักมาก่อน นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นผู้ชายแข็งกระด้าง เด็กสาวคลี่ยิ้มไร้เดียงสา ก่อนจะยื่นมือเข้าไปจิ้มแก้มสากเบาๆ

"พี่คนหล่อไม่เคยมีแฟนเหรอคะ"

"ฉันจะเคยมีหรือไม่เคยมีมันเกี่ยวอะไรกับเธอ"

"หนูก็ไม่เคยมีแฟนเหมือนกันค่ะ" เด็กสาวยิ้มหวานพลางเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ "พี่คนหล่ออยากเป็นคนแรกของหนูไหมคะ"

"..." คำพูดที่ฟังดูเหมือนไม่ได้กลั่นกรองของคะนิ้งทำเอาคนฟังอย่างต้นน้ำนิ่งไป เขาหันมองเธอตรงๆด้วยสายตาที่ไม่ได้แตกต่างไปจากเดิม ก่อนจะดันใบหน้าของเธอออกห่างเพราะรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดลงมาบนแก้มสาก

"ฮ่าๆๆ" พัดชาที่นั่งมองอยู่ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างขบขันกับความใสซื่อไร้เดียงสาของคะนิ้ง ทำเอาผู้คนรอบข้างที่กำลังนั่งรับประทานอาหารหันมองมาที่เธอเป็นตาเดียว "น้องคะนิ้งคงหมายถึงแฟนคนแรกของกันและกันใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ" เด็กสาวตอบกลับเสียงหวาน "หนูอยากเป็นคนแรกของพี่คนหล่อค่ะ ตอบแทนที่พี่คนหล่อใจดีกับหนูมากๆเลย"

"คนแรกกับแฟนคนแรกมันไม่เหมือนกันนะ"

"ไม่เหมือนกันตรงไหนเหรอคะ"

"ลองถามพี่คนหล่อของน้องคะนิ้งดูสิว่าอยากเป็นแฟนคนแรกหรือเป็นคนแรกของน้องคะนิ้ง"

"..." คะนิ้งเอียงคอมองอย่างงุนงง ก่อนจะหันไปหาคนข้างๆอีกครั้ง แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นสีหน้ารำคาญของเขา "พี่คนหล่ออยากให้หนูเป็นแฟนคนแรกหรือเป็นคนแรกคะ"

"..." คนโดนถามถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเก็บมือถือเครื่องหรูไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์เหมือนเดิม แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง "เดี๋ยวมา จะไปเข้าห้องน้ำ"

"ไม่ต้องทำหน้าเศร้าหรอก ต้นมันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว" พัดชาพูดขึ้นเมื่อเห็นเด็กสาวทำหน้าเศร้า

"พี่คนหล่อบอกว่ารำคาญหนูตลอดเลย ไม่เคยยิ้มให้หนูด้วยค่ะ"

"มันเป็นเรื่องปกติของต้นนะที่จะไม่ยิ้มให้ผู้หญิงก่อน นอกจากแฟนของเพื่อนสนิทเท่านั้นแหละ"

"เอ๋? พี่คนหล่อแอบชอบแฟนเพื่อนเหรอคะ"

"ฮ่าๆ ต้นมันเคยแอบชอบใครที่ไหนล่ะ"

"..."

"เมื่อก่อนต้นชอบทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา ต่อยตีกับคนอื่นไปทั่วตั้งแต่มัธยม พอเป็นแบบนั้นเลยไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน แต่ต้นมีเพื่อนสนิทมากๆอยู่สามคน เรียกว่าเพื่อนตายเลยก็ได้นะ"

"..."

"แต่ตอนนี้เพื่อนของต้นมีแฟนกันหมดแล้ว ผู้หญิงที่ต้นยิ้มให้ก็มีแค่แฟนของเพื่อนเนี่ยแหละ ขนาดพี่เป็นลูกพี่ลูกน้องยังโดนด่าว่ารำคาญเลย"

"..." คะนิ้งนั่งฟังเงียบๆ