กินเด็ก 20+ นิยาย บท 16

"..!!" คะนิ้งทำตาโตเมื่อได้ยินชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคายที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนพูดแบบนั้น แววตาที่เขาจ้องมองเรือนร่างของเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าทำให้เธอรู้สึกประหม่าจนไม่กล้าสบสายตา

ความหล่อเหลาของผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป็นรองต้นน้ำของเธอเลย

"เห็นน้องคะนิ้งเข้าหน่อยถึงกับจะนอกใจฉันเลยเหรอ" พัดชาเสยผมยาวสีน้ำตาลเข้มอย่างมีจริต ก่อนจะเดินนวยนาดบนรองเท้าส้นสูงเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนหน้าตักของพารันในท่าหันข้าง มิหนำซ้ำยังยกขาไขว่ห้างด้วยท่าทางสบายๆ ไม่ได้สนใจสายตาของลูกพี่ลูกน้องที่กำลังมองมาเลย

"มึงควรลดน้ำหนัก หรือไม่ก็ไปดูดไขมันที่ตูดกับนมมึงออกหน่อย" แม้จะบ่นแบบนั้นแต่พารันก็ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาโอบเอวพัดชาไว้หลวมๆ ทำเอาคะนิ้งที่มองอยู่รีบยกมือสวัสดีด้วยคิดว่าชายหนุ่มหน้าตาดีคือคนรักของพัดชา แม้ว่าสรรพนามที่ใช้เรียกกันจะไม่เหมือนกับคู่รักทั่วไปก็ตาม

"สวัสดีค่ะแฟนพี่พัดชา"

"ฮ่าๆๆ ไอ้หน้าหล่อนี่มันไม่ใช่แฟนพี่หรอก เป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ แต่วันไหนเหงาๆก็ให้มันเปลี่ยนเป็นผัวชั่วคราว"

"เอ่อ..." เด็กสาวกะพริบปริบๆอย่างไม่เข้าใจนักกับความสัมพันธ์ระหว่างพัดชาและชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา

"น้องคะนิ้งมานั่งตรงนี้สิ เดี๋ยวพี่แนะนำเพื่อนพี่ให้รู้จัก" พัดชาส่งยิ้มหวานให้คะนิ้งเพื่อให้อีกฝ่ายเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันกับพารัน ส่วนเธอก็ขยับตัวลงไปนั่งข้างๆเพื่อนรักแทน ซึ่งคะนิ้งก็เดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงอย่างกล้าๆกลัวๆ

"นี่พารันเพื่อนพี่นะ เรียกมันว่าพี่พายเฉยๆก็ได้ ปกติมันไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อเล่นถ้าไม่สนิท แต่พี่อนุญาตแทนมันเอง"

"สวัสดีค่ะพี่พารัน" เพราะได้รับรอยยิ้มจากชายหนุ่มเป็นการทักทาย คะนิ้งจึงกล้าที่จะส่งยิ้มหวานทักทายกลับไป

"พายนี่น้องคะนิ้งเด็กในปกครองของฉัน ถ้าอยากจับมือหรืออยากดื่มกับน้องต้องจ่ายก่อนนะ"

"มึงนี่นับวันยิ่งทำตัวเหมือนแม่เล้า"

"ก็น้องคะนิ้งเขามีเรื่องเดือดร้อน จำเป็นต้องใช้เงิน ฉันเลยอยากช่วยเท่าที่ทำได้ แถมน้องคะนิ้งยังเดือดร้อนเรื่องที่อยู่ด้วยนะ แกอยากลองอุปการะเด็กน้อยสักคนไหมล่ะ"

"หึ" พารันแสยะยิ้มมุมปากอย่างยากจะคาดเดา ก่อนจะรั้งลำคอของพัดชาเข้ามาใกล้จนปลายจมูกโด่งคมสัมผัสกับพวงแก้มนวล "มึงเรียกกูมาล่อตีนใคร แม่มดอย่างมึงแค่อ้าปากกูก็เห็นลิ้นไก่แล้ว"

พัดชายิ้มน้อยๆแทนการตอบคำถาม พร้อมกับปัดท่อนแขนแกร่งออกจากลำคอ แล้วหันไปหาต้นน้ำที่กำลังจ้องมองมาที่เธอและพารันเขม็ง

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น หวงพัดเหรอ"

"เปล่า" ต้นน้ำตอบหน้านิ่ง "แค่คันตีนนิดหน่อย"

ไม่ใช่ว่าเขารู้สึกหึงหวงคะนิ้งอย่างที่พัดชาอยากให้เป็น แต่เพราะรู้ทันความคิดและการกระทำของเธอเขาเลยหงุดหงิด

พัดชาหัวเราะในลำคออย่างมีจริตกับคำตอบของลูกพี่ลูกน้อง ก่อนจะเบนสายตาไปหาคะนิ้งอีกครั้ง

"เดี๋ยวพี่ไปเอาเครื่องดื่มก่อนดีกว่า น้องคะนิ้งนั่งรอกับสองคนนี้ไปก่อนนะ"

"พี่พารันคือแขกของหนูรึเปล่าคะ แล้วหนูต้องทำงานเลยรึเปล่า" คะนิ้งถามขึ้นในตอนที่พัดชาหยัดกายลุกขึ้นพอดี แต่เธอกลับส่งยิ้มให้แล้วเดินออกไปโดยไม่ตอบอะไร

"แล้วถ้าพี่อยากจับมือน้องคะนิ้งนี่ต้องจ่ายกี่บาท" พารันถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"แล้วแต่พี่พารันจะให้หนูค่ะ หนูมีหน้าที่ทำตามความต้องการของลูกค้าถ้าไม่มากเกินไป พี่พัดชาบอกแบบนั้นค่ะ"

"งั้นพี่ให้ห้าพัน ขอจับมือหน่อย"

เด็กสาวตาลุกวาวกับจำนวนเงินที่พารันเสนอให้ เธอมองฝ่ามือหนาที่ยื่นมาตรงหน้าอย่างชั่งใจ ก่อนจะเหลือบมองต้นน้ำเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจเธอเลยจึงยอมวางมือลงบนฝ่ามือหนา