กินเด็ก 20+ นิยาย บท 24

"ตอนนี้กูเป็นคนดูแลเด็กนั่น ห้องที่อยู่ก็ห้องกู เงินส่วนหนึ่งที่ใช้ก็เงินกู เตียงที่นอนอยู่ทุกวันก็เป็นเตียงของกู กูเป็นผู้ปกครองของเด็กนั่น ถ้ามึงพาไปแล้วเกิดปัญหากูไม่อยากเดือดร้อนไปด้วย"

"แค่เด็กน้อยคนเดียวกูดูแลได้ ไม่มีปัญหาตามมาทีหลังให้มึงเดือดร้อนไปด้วยหรอก เพราะงั้นคืนนี้...ขอยืมตัวน้องคะนิ้งไปนอนกอดหน่อยนะ"

"ไอ้พารัน!" ต้นน้ำกดเสียงต่ำ พยายามระงับอารมณ์เดือดดาลเมื่อโดนพารันยั่วโทสะ

"ว่าไงตัวเล็ก อยากไปนอนเล่นที่คอนโดพี่ไหม เตียงของพี่อาจจะไม่นุ่มเท่าเตียงของไอ้ต้น แต่พี่กอดอุ่นนะ แถมมีเงินค่าขนมให้ด้วย"

"..." คะนิ้งสบตากับพารันอย่างชั่งใจ แม้คำพูดของเขาจะฟังดูสองแง่สองง่าม แต่สายตาของเขาที่มองมาแตกต่างจากสายตาของผู้ชายคนอื่นที่มองเธอ เธอมองเห็นความอ่อนโยนในแววตาของเขา

"หนูไปกับพี่พารันได้จริงๆเหรอคะ แล้วพี่พัดชาจะโกรธหนูไหม"

"ไม่มีใครโกรธตัวเล็กหรอก จริงไหมไอ้ต้น" พารันทำหน้ายียวน ยิ่งเห็นอีกฝ่ายแสดงอาการหวงของอย่างชัดเจนก็ยิ่งรู้สึกสนุก

"อยากไปตายที่ไหนก็เรื่องของมึง"

"มึงดูหัวร้อนนะ"

"ระวังปากจะมีสีถ้ายังไม่เลิกวอนตีนกู"

"มึงเป็นคนอารมณ์เสียง่ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือกูทำอะไรให้มึงไม่พอใจ?"

"กูจะเป็นยังไงมันหนักหัวมึงรึไง"

"แค่สงสัยว่าทำไมมึงถึงหัวร้อนง่ายขนาดนี้ ไม่สมกับเป็นต้นน้ำที่กูรู้จักเลยนะ"

"เป็นพ่อเป็นแม่กูรึไงถึงรู้จักกูดีขนาดนั้น"

"ฮ่าๆๆ โหดจังวะ" นอกจากพารันจะไม่สะทกสะท้านกับความเกรี้ยวกราดของต้นน้ำแล้วเขายังหัวเราะร่าอย่างนึกขำ นั่นยิ่งกระตุ้นอารมณ์เดือดดาลของต้นน้ำให้พุ่งพรวด

คะนิ้งได้แต่นั่งฟังบทสนทนาระหว่างต้นน้ำและพารันเงียบๆ เช่นเดียวกับเหมราช บดินทร์ และสหรัฐที่ต่างก็นั่งเงียบเหมือนกัน

@หนึ่งชั่วโมงต่อมา

"ง่วงนอนยังตัวเล็ก" พารันก้มลงไปกระซิบถามข้างกกหูเด็กสาวที่นั่งตาปรืออยู่กลางหว่างขา ขณะที่ศีรษะทุยเล็กค่อยๆเอนเข้ามาซบแผงอกแกร่ง

"พี่พารันจะกลับแล้วเหรอคะ"

"พี่ว่าจะกลับไปนอนแล้ว ถึงเวลาเลิกงานของตัวเล็กแล้วนิ ตกลงจะไปกับพี่ไหม"

"พี่พัดชาจะไม่โกรธหนูจริงๆเหรอคะ"

"ถ้าเป็นน้องคะนิ้งมันไม่โกรธหรอก" พารันคลี่ยิ้มบางอย่างใจดี ก่อนจะดันตัวเด็กสาวออกจากหว่างขา แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง

"กูกลับก่อนนะ ค่าเหล้าเดี๋ยวกูจัดการเอง"

"เป็นเด็กอนามัยเหรอวะถึงต้องรีบกลับไปนอนขนาดนั้น มึงเพิ่งมาแป๊บเดียวเองนะ" สหรัฐถาม

"พอดีวันนี้มีเด็กต้องดูแลว่ะ กูกลับก่อนนะ"

"ถ้าจะไปกับผู้ชายคนอื่นก็อย่ากลับมานอนที่ห้องฉัน ห้องฉันไม่ใช่ม่านรูดที่จะเปิดต้อนรับเธอยี่สิบสี่ชั่วโมง" ต้นน้ำพูดขึ้นเสียงเรียบ ทำให้ทุกสายตาจ้องมองไปที่เขาทันที

"..." คะนิ้งไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่ก้มหน้าหลบสายตาเหมือนทุกครั้ง หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบกับคำพูดเหล่านั้น