กินเด็ก 20+ นิยาย บท 27

"เหอะ! ก็แค่เด็กใจแตกอยากได้เงินจนต้องขายตัว จะไปสนใจทำไมวะ" เขาแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเหวี่ยงมือถือเครื่องหรูลงบนเตียงอย่างแรงตามอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงคะนิ้งเลยด้วยซ้ำ เพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงของเขา

ต้นน้ำพยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนจะปลดเปลื้องอาภรณ์ท่อนล่างออก แล้วหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที

@วันต่อมา

"ขอบคุณพี่พารันมากเลยนะคะที่มาส่ง แล้วก็ขอบคุณสำหรับค่าขนมด้วยค่ะ มันเยอะมากๆเลย" คะนิ้งกล่าวขอบคุณเสียงหวาน ทันทีที่รถยนต์คันหรูของพารันขับเข้ามาจอดเทียบหน้าคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง

"แค่เงินหนึ่งหมื่นมันไม่ได้เยอะสำหรับพี่นะ แล้วเห็นว่าตัวเล็กกำลังเก็บเงินอยู่พี่เลยอยากช่วย จริงๆถ้าอยากให้พี่ช่วยอะไรก็บอกพี่ได้เลยนะ จะเรื่องเงินหรือเรื่องอะไรก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจ"

"ต้นสอนหนูว่าอย่าเอาชีวิตของเราไปผูกไว้กับคนอื่น หนูเลยอยากยืนด้วยขาของตัวเองค่ะ"

"แต่ถ้ามีปัญหาอะไรบอกพี่กับพัดได้ตลอดนะ"

"ขอบคุณนะคะ แต่เราออกมาโดยไม่บอกพี่พัดชาก่อนแบบนี้จะไม่โดนโกรธเหรอคะ"

"พัดมันไม่งี่เง่าขนาดนั้นหรอก แล้ววันนี้ก็เป็นวันหยุด มันตื่นอีกทีคงเก้าโมงสิบโมงนู้น"

"งั้นหนูขึ้นห้องก่อนนะ พี่พารันขับรถดีๆนะคะ"

"ถ้าโดนหมาบ้ารังแกโทรมาฟ้องพี่กับพัดนะ เดี๋ยวพวกพี่จัดการให้" พารันพูดติดตลก

คะนิ้งเพียงแค่ส่งยิ้มให้ชายหนุ่มเป็นการทิ้งท้ายและขอบคุณ ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถ จับสายกระเป๋าสะพายแน่น แล้วเดินตรงเข้าไปในคอนโด

แกร๊ก~

หัวใจดวงน้อยเต้นแรงระรัวราวกับจะทะลุออกมานอกเบ้า เมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอกับต้นน้ำที่นั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น มือไม้ของเธอเย็นเฉียบเมื่อดวงตาคมกริบตวัดมองมา

เธอค่อยๆแทรกตัวเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ และปิดประตูอย่างเบามือ ทั้งที่ไม่มีคำพูดร้ายกาจหลุดออกจากปากของต้นน้ำ แต่ในความรู้สึกของเธอท่าทางน่าเกรงขามของเขามันน่ากลัวกว่าคำพูดเหล่านั้นหลายเท่า

"ต้น~"

"..." ควันบุหรี่ขาวคลุ้งถูกพ่นออกมาลอยฟุ้งในอากาศ ขณะที่ดวงตาคมจ้องมองเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งที่เด็กสาวสวมใส่

"ต้นสูบบุหรี่อีกแล้ว มันไม่ดีนะ" เพราะความเป็นห่วงที่มีมากกว่าความกลัวทำให้คะนิ้งกล้าเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม เธอทำหน้ามุ่ยเมื่อเห็นเขาอัดควันบุหรี่เข้าปากอีกครั้ง มือบางเอื้อมลงไปหมายจะแย่งบุหรี่จากมือเขา แต่ก็โดนเขาปัดมือออก

"อย่าเอากลิ่นของผู้ชายคนอื่นมาเปื้อนตัวฉัน"

"ต้นเป็นใครถึงมาดูถูกหนูขนาดนี้ อย่ามาตัดสินหนูเพราะความคิดของตัวเองนะ"

"จะบอกว่าตัวของเธอมันมีแค่กลิ่นฉันคนเดียวว่างั้น" เขาถามเสียงเย้ยหยัน พร้อมกับดับบุหรี่

"ไม่มีหรอกค่ะ...เพราะกลิ่นพี่พารันมันกลบกลิ่นของต้นไปหมดแล้ว" คะนิ้งตอกกลับอย่างเหลืออดเมื่อหมดความอดทนกับคำพูดดูถูกของชายหนุ่ม เธอมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง ก่อนจะหันหลังให้ เดินหน้าบึ้งเข้าไปในห้องนอน

"อ๊ะ!" เด็กสาวร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อโดนคว้าแขนไปบีบแน่นในตอนที่จะปิดประตูห้อง