The king of War นิยาย บท 1679

ด๊อกเตอร์แบล็กผงกหัวยิ้ม ๆ หยิบเอากระปุกยาออกมา ส่งให้เจ้าเมืองหวยเฉิงพูดว่า “นี่เป็นผลผลิตจากการคิดค้นสำเร็จล่าสุด ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า เมื่อกินเข้าไป ก็ต้องตายด้วยพิษ”

“แน่นอนว่า ที่ท่านเจ้าเมืองต้องการไม่ใช่ต้องการให้เขาตายด้วยยาพิษ แต่ต้องการเอาเขาไว้ใช้อยู่ข้างกาย และท่านสามารถกุมความเป็นตายของเขาได้”

“และข้า ก็มียาแก้พิษอยู่ ขอเพียงราชายาไม่ทรยศท่าน ข้าก็จะให้ยาแก้พิษเขาเดือนละครั้ง”

ได้ยินด๊อกเตอร์แบล็กพูด ราชายาสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาถึงไม่รู้ชัดว่าด๊อกเตอร์แบล็กคนนี้เป็นใคร แต่ฟังจากคำพูดของเขา ให้รู้สึกถึงความกดดันที่ใหญ่หลวงมาก

ทันทีที่กินยาชุดนี้ของด๊อกเตอร์แบล็กเข้าไป ตั้งแต่นี้ต่อไป เขาก็ต้องสยบเป็นลูกน้องของเจ้าเมืองหวยเฉิงแล้ว

เจ้าเมืองหวยเฉิงไม่ได้พูดอะไร จ้องมองหน้าด๊อกเตอร์แบล็กอย่างนิ่งเงียบ

ด๊อกเตอร์แบล็กดูเหมือนจะเข้าใจความกังวลลึก ๆ ในใจของเจ้าเมืองหวยเฉิง หัวเราะแล้วพูดว่า “ท่านเจ้าเมือง ท่านกับข้าเป็นพันธมิตรกัน ท่านวางใจได้ ข้าไม่ทำร้ายท่านหรอก”

“แน่นอน ถ้าหากท่านไม่ไว้ใจในตัวข้า ก็แล้วกันไป”

เจ้าเมืองหวยเฉิงรู้สึกยุ่งยากใจเล็กน้อย ราชายาก็มีฐานะในระดับเหนือแดนมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอด ถ้าจัดการฆ่าทิ้งเสียตอนนี้ ดูจะน่าเสียดายมาก แต่ถ้าสามารถเอามารับใช้เขาได้ กองกำลังเมืองหวยเฉิง ก็จะต้องพุ่งระเบิด

แต่ว่า เขาก็กลัวจะควบคุมเขาอยู่ไม่ได้ ดูมาตอนนี้ คงมีแต่ด๊อกเตอร์แบล็ก จึงจะเอาราชายาได้อยู่ในกำมือ

นิ่งขรึมอยู่พักใหญ่ เจ้าเมืองหวยเฉิงจู่ ๆ ก็มองไปที่ราชายา เอ่ยปากพูด “เจ้าจะยอมกินยาชุดนี้ไหม？”

ราชายาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ พูดว่า “มองก็รู้อยู่ว่า เจ้าเองก็ไม่ได้ไว้วางใจเขาอย่างเต็มร้อย แล้วเจ้าไม่กลัวหรือ ข้ากินยาชุดปรุงพิษของเขาแล้ว ไม่ได้ถูกเจ้าควบคุม แต่กลับถูกเขาควบคุมใช้มายึดครองเมืองหวยเฉิงของเจ้า？”

ด๊อกเตอร์แบล็กหัวเราะเหอ ๆ พูดว่า “เจ้าเมืองหวยเฉิงท่านย่อมวางใจเชื่อในตัวข้าอยู่แล้ว มิฉะนั้นคงไม่มาเป็นพันธมิตรกับข้าหรอก”

พูดจบ มองไปยังเจ้าเมืองหวยเฉิง พูดด้วยเสียงหัวเราะว่า “ท่านเจ้าเมืองหวย ท่านก็รู้อยู่ สิ่งที่ข้าต้องการกับสิ่งที่ท่านต้องการนั้นไม่เหมือนกัน ระหว่างท่านกับข้า มีแต่ร่วมมือกัน จึงจะได้รับชัยชนะด้วยกันทั้งสองฝ่าย”

“แน่นอนว่า นี่เป็นการนำเสนอเท่านั้น ถ้าท่านไม่เชื่อถือในตัวข้า ก็ช่างมันเถอะ”

พูดจบ เขาก็เอาชุดยานั้นเก็บกลับคืน เสมือนว่าไม่ได้กังวลเลยว่าเจ้าเมืองหวยเฉิงจะปฏิเสธ

เจ้าเมืองหวยเฉิงมองไปที่ราชายาพูดว่า “เพียงแต่เจ้ากินยาชุดนี้เข้าไป ข้าก็จะเปิดทางรอดให้หุบเขาราชายาสักครั้ง”

ราชายารู้ได้ว่า นี้หมายความว่าเจ้าเมืองหวยเฉิงเลือกจะเชื่อด๊อกเตอร์แบล็ก เขากัดฟันกรอด พูดไปว่า “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด！”

พูดจบ เขาหันมองไปที่ด๊อกเตอร์แบล็ก พูดเสียงเย็นชา “เอายานั่นมา！”

ด๊อกเตอร์แบล็กหยิบยาชุดนั้นออกมาโยนไปให้ราชายา สุดท้ายราชายาหันไปจ้องหน้าเคียดใส่เจ้าเมืองหวยเฉิง “หวังว่าเจ้าจะรักษาสัญญา！”

ราชายายกมือโบกออกไป “หุบเขาราชายาหยุดการต่อต้าน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเราเป็นส่วนหนึ่งของจวนเมืองหวยเฉิง！”

คำพูดนี้ออกมา บรรดาคนของหุบเขาราชายาต่างพากันตื่นตะลึงใจสะท้าน

ในสายตาของพวกเขา ผู้ที่อยู่สูงสุดของพวกเขา ฐานะเทียบดั่งเทพ แต่กลับยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว

และในขณะเดียวกันนั้น สีหน้าของราชายาเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง กระแสความเจ็ปวดแสนสาหัส เบ่งกระจายออกจากภายในร่างกายของเขา ชั่วแผล็บเดียวนั้น เขาออกอาการชักกระตุกขึ้นมาทั้งตัว

ใบหน้าที่บ่งเต็มไปด้วยความเจ็บปวดนั้น จ้องมองไปที่ด๊อกเตอร์แบล็กอย่างเกรี้ยวกราด “แกเอาอะไรมาให้ข้ากิน？”

เจ้าเมืองหวยเฉิงก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน มองไปที่ด๊อกเตอร์แบล็กด้วยทีท่าไม่ดูเป็นมิตร

ด๊อกเตอร์แบล็กหัวร่อ เหอ ๆ พูดไปว่า “ในเมื่อเป็นยาพิษ ก็ต้องมีทำให้เจ็บปวด วางใจเถอะ เดี๋ยวฤทธิ์ยาผ่านไป เจ้าก็ไม่เป็นไรแล้ว”

พูดจบ ด๊อกเตอร์แบล็กมองไปที่เจ้าเมืองหวยเฉิง พูดไปกับเสียงหัวเราะ “ข้าจะพาราชายาออกไปก่อน！”

เจ้าเมืองหวยเฉิงไม่ปฏิเสธ ปล่อยให้ด๊อกเตอร์แบล็กพาราชายาออกไป

คนของหุบเขาราชายาแต่ละคนสีหน้าไม่ค่อยอยากยอม แต่เมื่อครู่นี้ราชายาก็ประกาศยอมแพ้ไปแล้ว พวกเขาถึงจะมีใจไม่ยอมยังไง ก็ช่วยอะไรไม่ได้

“ส่วนที่เหลือ เจ้าก็จัดการไป！”