ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3972

เย่เฉินรีบพูดว่า “ป้าหลี่ นี่ไม่ได้เรียกว่าลำบากเลย! อย่างที่ผมพูดเมื่อกี้ ถึงสภาพแวดล้อมของแคนาดาดีมาก แต่ด้านความปลอดภัยยังมีอันตรายซ่อนอยู่มากมาย ครั้งนี้ผมอยู่สหรัฐอเมริกาพอดี ไม่ห่างกันมาก มีเรื่องจึงมาได้ทันเวลา ขืนผมอยู่ในประเทศ จะบินมาแคนาดาอย่างกะทันหัน เร็วที่สุดก็ใช้เวลาหลายชั่วโมงหรืออาจนานกว่านั้น พาคุณกับเสี่ยวเฟินกลับประเทศ ผมรู้สึกวางใจกว่า”

พูดพลาง เย่เฉินนึกเรื่องที่ตัวเองบริจาคเงินสร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าขนาดใหญ่ขึ้นมาได้ จึงรีบพูดว่า “ใช่สิป้าหลี่ ยังมีอีกเรื่องที่ไม่ทันได้บอกคุณ”

“สองสามวันก่อน ผมเตรียมจะบริจาคเงินสร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าขนาดใหญ่ที่เมืองจินหลิง อีกทั้งยังเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแบบครอบคลุม ที่ประกอบด้วยการศึกษาก่อนวัยเข้าเรียน และการศึกษาขั้นพื้นฐาน 12 ปี การใช้ชีวิต การเรียนของเด็ก ล้วนอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้”

“สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแบบครอบคลุม มีขนาดใหญ่มาก อย่างน้อยสามารถรองรับเด็กกำพร้าได้เป็นหมื่น เมื่อถึงตอนนั้นจะเปิดรับเด็กกำพร้าทั่วทั้งจังหวัด อีกไม่นานจะเริ่มเลือกสถานที่ก่อสร้างแล้ว ถ้าคุณยอม ผมจะให้คุณเป็นผู้อำนวยการ!”

คำพูดของเย่เฉิน ทำให้ป้าหลี่ตกใจจนสะดุ้งโหยง

เธอพูดอย่างตกใจว่า “เย่เฉิน คุณ......คุณพูดจริงเหรอ! สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าขนาดใหญ่เป็นหมื่นคน นี่......นี่ต้องลงทุนเงินเป็นจำนวนมากเลยนะ!”

เย่เฉินยิ้มบางๆ พูดอย่างจริงจังว่า “ป้าหลี่ ตัวผมเองก็ถือว่าเป็นเด็กกำพร้าอยู่ครึ่งหนึ่ง เพื่อนที่โตมาด้วยกัน ก็เป็นเด็กน่าสงสารที่ไม่มีพ่อแม่ ตอนนี้ผมพอมีกำลังแล้ว ควรทำเรื่องที่พอจะทำได้ให้กับกลุ่มเด็กกำพร้า ส่วนเรื่องเงิน ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร”

พูดพลาง เย่เฉินถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “อันที่จริง ตอนคิดเรื่องนี้ในตอนแรก ผมเคยคิดจะเชิญคุณไปเป็นผู้อำนวยการ แต่พอคิดว่าคุณเกษียณแล้ว อีกทั้งยังปักหลักอยู่ที่แคนาดา กว่าจะปรับตัวกับที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าผมเชิญคุณกลับไปลำบากทำงาน ผมทนไม่ได้จริงๆ......”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เย่เฉินพูดอีกว่า “แต่ตอนนี้ผมเห็นสถานการณ์ที่แคนาดาแล้ว มีอันตรายด้านความปลอดภัยจริงๆ ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะกลับไปปักหลักที่ประเทศ และถือโอกาสช่วยผมสร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วย”

เมื่อป้าหลี่ฟังถึงตรงนี้ เธอพูดอย่างซาบซึ้งว่า “ดี! ดีมากเลย! เย่เฉิน ป้ายอมกลับไป!”

หลี่เสี่ยวเฟินที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยิน ก็รู้สึกซาบซึ้งใจมาก ขณะกำลังดีใจ จู่ๆ เธอนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบพูดกับเย่เฉิน “พี่เย่เฉิน ฉันกับป้าหลี่ยอมกลับประเทศ แต่เรื่องผู้อำนวยการ ฉันกลัวว่าร่างกายของป้าหลี่จะไม่ไหว หลังจากเธอผ่าตัดปลูกถ่ายไต ถึงร่างกายจะแข็งแรง แต่ยังต้องใช้ยาต้านอย่างสม่ำเสมอ หมอก็บอกว่าต้องให้ความสำคัญกับการรักษาตัว ห้ามทำอะไรเหนื่อยเกินไป......”

เมื่อเย่เฉินได้ยิน เขาอดถามอย่างตกใจไม่ได้ “ป้าหลี่......ตอนนั้นคุณป่วยจริงเหรอ”

เย่เฉินจำได้ว่าตอนตัวเองรู้จักกับกู้ชิวอี๋ เคยไปสอบถามความจริงกับป้าหลี่

ตอนนั้นป้าหลี่บอกตัวเองว่า อันที่จริงเธอฟังคำสั่งของถังซื่อไห่มาตลอด ให้ดูแลตัวเองที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ขนาดป่วยยังจงใจทำให้ตัวเองเจ็บปวดเพื่อหลอกให้อีกฝ่ายเชื่อ

ตอนนั้นร่างกายของป้าหลี่แข็งแรง ดังนั้นเย่เฉินจึงไม่เห็นอะไรผิดปกติ

ตอนนี้ได้ยินหลี่เสี่ยวเฟินพูดว่าป้าหลี่ต้องใช้ยาต้านเป็นเวลานาน จึงอดถามออกมาไม่ได้

ป้าหลี่พูดอย่างรู้สึกผิด “เย่เฉิน......ตอนที่คุณมาหาฉันที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พ่อบ้านถังบอกให้ฉันพูดแบบนั้น ฉันรู้ความจริงของเรื่อง น่าจะเร็วกว่าคุณไม่กี่นาทีเท่านั้น การที่พ่อบ้านถังอยากให้ฉันบอกเรื่องพวกนั้นกับคุณ เพราะต้องการกระตุ้นให้คุณอยากแก้แค้นแทนพ่อแม่ และให้คุณกลับเย่นจิงง่ายขึ้น”