ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4105

ซ่งเผิงไม่สงสัย เขาพยักหน้า เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบตัว ใบหน้าของเขาก็เผยรอยยิ้มแจ่มใสและเอ่ยปากว่า “เสี่ยวหยวนหยุดเลิกงานแล้ว ฉันจะพาเธอไปลาสเวกัสเที่ยวเล่นเป็นไง?"

“ไปลาสเวกัส?” สาวใช้พูดอย่างอึดอัด “แค่เราสองคนเหรอ?”

"ใช่!" ซ่งเผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าเป็นพวกเราสองคน บียอนเซ่มีงานใหญ่ที่ลาสเวกัสคาสิโนเมื่อเร็วๆ นี้ เธอชอบบียอนเซ่มาตลอดไม่ใช่หรือไง? ฉันจะพาเธอไปดู เปิดโลกสักหน่อย”

สาวใช้ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็อดไม่ได้ที่จะดูหมิ่นในใจ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน หากเธอได้ยินเรื่องแบบนี้ ในใจคงจะตั้งหน้าตั้งตารออย่างยิ่งแน่

แต่ตอนนี้ ก็แค่บียอนเซ่ จะมาเธอเข้าตาได้ยังไง?

ในความคิดของเธอ ต่อไปตนเป็นถึงว่าคุณนายของตระกูลเฉียวเชียวนะ

ดังนั้น เธอจึงแทบจะเอ่ยปากปฏิเสธในทันที

อย่างไรก็ตาม เธอนึกขึ้นได้ถึงคำกำชับของเฉียวเฟยหยุนขึ้นมาอีกครั้ง ว่าให้เธอคอยจับตาดูให้มากหน่อย ดังนั้นเธอจึงมองดูซ่งเผิงและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ถ้ามีโอกาสจริงๆ ฉันก็ไม่มีปัญหาแน่ แต่ตอนนี้มีในตระกูลมีเรื่องหลายอย่าง พวกเราคงไม่ได้พักกันเร็วๆนี้หรอก?”

ซ่งเผิงเบ้ปากแล้วพูดอย่างสบายๆว่า “พวกเราก็เป็นแค่คนหาเช้ากินค่ำธรรมดาๆ ถึงเวลาพักก็ควรพัก ไม่จำเป็นต้องกังวลกับเจ้าบ้านมากเกินไปหรอก นอกจากนี้ เรื่องที่เธอกังวลก็อาจไม่มาถึงตัวเธอ ยกตัวอย่างคนใช้อย่างพวกเธอ โดยปกติแล้วมีคนผลัดกันจำนวนมาก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นทุกคนก็ไม่พักแล้ว และรีบพุ่งไปที่ห้องนายหญิงกัน แบบนั้นนายหญิงก็คงทนไม่ไหวเหมือนกัน”

สาวใช้พยักหน้า: “ที่นายพูดมาก็มีเหตุผล...”

ซ่งเผิงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "แต่เดิมมันก็เป็นอย่างนี้แหละ"

พูดจบ เขาก็ลดเสียงลงแล้วพูดกับสาวใช้ว่า “ตอนนี้ฉันกำลังคุยงานครั้งใหญ่ เพิ่งจะดีลได้เมื่อสองวันมานี้แหละ ถึงเวลานั้นจะต้องมีโบนัสไม่น้อยแน่ รอให้ฉันได้โบนัสแล้วฉันจะพาเธอไปปลดปล่อยที่ลาสเวกัสสองสามวัน!"

สาวใช้ดูถูกอยู่ในใจ แต่ปากก็ถามด้วยความสงสัย "งานใหญ่อะไรกัน? บอกฉันบ้างสิ สนองความอยากรู้อยากเห็นของฉันหน่อย"