รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 742
เธอยังไม่เอ่ยปากยินยอมว่าจะให้เขาย้ายมาอยู่กับเธอ เขาเยี่ยมยอดไปเลย ตัวเองดีอกดีใจมาอยู่ด้วยโดยไม่ทักบอกเธอ
ได้ยินคำพูดหญิงสาว เปปเปอร์ก็หัวเราะเสียงทุ้ม “คุณพูดแบบนี้ก็ถูก ฉันไม่ใช่คนนอกจริงๆ แต่ฉันเป็นคนในของคุณ ในเมื่อเป็นงี้ ฉันอาศัยอยู่ก็เป็นเรื่องที่สมควร ไม่ต้องคุยเรื่องเกรงใจอะไรอยู่แล้ว”
“คุณไม่คิดว่าบ้านฉันมันเล็กมาก อยู่แล้วไม่ชินเหรอ?” มายมิ้นท์กอดอก เงยหน้ามองเขา
เปปเปอร์กระตุกปาก “ไม่อยู่แล้ว แค่อยู่กับคุณ เล็กแค่ไหนฉันก็พอใจ”
มายมิ้นท์ยิ้มขึ้นมา “ใครจะรู้ว่าคุณหลอกฉันหรือเปล่า?”
เธอต้องยอมรับ คำพูดของเขามันทำให้เธอพอใจมาก
“ฉันไม่หลอกคุณอยู่แล้ว ฉันพูดความจริงทั้งหมด ไม่งั้นฉันไม่ย้ายมาหรอกใช่ไหมล่ะ?”
ขณะที่พูด เปปเปอร์ก็มองผู้ช่วยเหมันตร์ที่หิ้วกระเป๋าเดินทางสองใบอยู่ เชิดคางเล็กน้อยเอ่ยสั่ง “เอาขึ้นไปสิ”
“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบ
เปปเปอร์ละสายตากลับมา จับมือมายมิ้นท์ “เราขึ้นไปกันเถอะ ให้เขาค่อยๆ ย้ายของ”
“รอเดี๋ยว” มายมิ้นท์ไม่ได้ยกเท้า แต่หันศีรษะไปมองกระเป๋าเดินทางสองใบโต “ผู้ช่วยเหมันตร์ กระเป๋าหนักมากหรือเปล่า? ถ้าหนักมาก ฉัน……”
รู้ว่าเธอจะพูดอะไร ผู้ช่วยเหมันตร์ก็รีบโบกมือ “ไม่หนักครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับคุณมายมิ้นท์ ผมทำคนเดียวได้”
“ได้จริงๆ เหรอ?” มายมิ้นท์ชี้กระเป๋าเดินทาง
ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ได้ตอบ เปปเปอร์กดมือเธอลงไป “ข้างล่างกระเป๋ามีล้อเลื่อน เขาไม่ต้องหิ้วตลอดเวลา ถ้าแค่นี้เขาทำไม่ได้ ก็เปลืองเงินเดือนประจำปีที่ฉันให้เยอะไปมาก”
ขณะที่พูด เขาก็เหลือบมองผู้ช่วยเหมันตร์อย่างเย็นชา
ในใจผู้ช่วยเหมันตร์ยิ้มแย้ม ใบหน้ายิ้มแย้ม “ประธานเปปเปอร์พูดถูก งั้นคุณมายมิ้นท์ คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกครับ”
เทียบกับประธานเปปเปอร์ผู้ใบหน้าเย็นชาไร้หัวใจคนนี้ คุณมายมิ้นท์ทำให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจกว่าจริงๆ
เห็นผู้ช่วยเหมันตร์พูดแบบนี้ มายมิ้นท์ก็พยักหน้า “งั้นก็ได้ ลำบากผู้ช่วยเหมันตร์ด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เป็นสิ่งที่ผมควรทำ” ผู้ช่วยเหมันตร์ปล่อยจากที่จับกระเป๋าเดินทาง แล้วดันแว่นขณะตอบกลับ
“เอาล่ะ เราขึ้นไปกันเถอะ” เปปเปอร์ไม่อยากเสียเวลาอยู่ในที่จอดรถแล้ว อยากขึ้นไปเร็วๆ จึงดึงมายมิ้นท์เดินไปที่ลิฟต์ทันที
มายมิ้นท์มองออกว่าเขารีบร้อนอยากขึ้นไปชั้นบน ก็ส่ายหน้าอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก “คุณช้าหน่อย”
ถึงแม้เปปเปอร์ไม่ได้ตอบกลับ แต่ฝีเท้าก็ช้าลงฟังคำพูดเธอ
ไม่นาน ก็มาถึงอพาร์ตเมนต์แล้ว
มายมิ้นท์ก็หยิบบัตรแม่เหล็กออกมา รูดบริเวณเซนเซอร์
ประตูเปิดดังติ๊ด
มายมิ้นท์วางบัตรแม่เหล็กลง เตรียมเก็บใส่กระเป๋า จู่ๆ ก็รู้สึกถึงสายตาชายหนุ่มมองตามการเคลื่อนไหวมือตนตลอดเวลา
เธอเงยหน้ามองชายหนุ่ม
ชายหนุ่มเหมือนไม่ได้รู้สึกว่าเธอกำลังมองเขาเหมือนกัน สายตาจ้องบัตรแม่เหล็กในมือเธอตลอดเวลา ริมฝีปากบางขยับ ราวกับอยากพูดอะไรบางอย่าง
มายมิ้นท์เลิกคิ้ว จากนั้นก็ยิ้ม
ผู้ชายคนนี้ ความปรารถนาในดวงตาอย่าชัดเจนกินไปสิ
“ยื่นมือออกมา” มายมิ้นท์กอดอกพูดสั่งเปปเปอร์
ถึงแม้เปปเปอร์จะสงสัย แต่ก็ยังยกมืออย่างเชื่อฟังคำพูดเธอ “ทำไมเหรอ?”
มายมิ้นท์ไม่ตอบ แล้วสั่งต่อไป “กางออก หงายฝ่ามือ”
เปปเปอร์ทำตามอย่างเชื่อฟัง
มายมิ้นท์คลายแขนที่กอดอก จากนั้นก็เอาบัตรแม่เหล็กสีขาวในมือขวาวางบนฝ่ามือเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว