รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 743

เห็นชายหนุ่มพูดอย่างมั่นใจขนาดนี้ ความคาดหวังในใจมายมิ้นท์ก็เพิ่มขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

เธอยิ้ม “ได้ ฉันเชื่อคุณ หันไปสิ”

“ทำไมเหรอ?” เปปเปอร์สงสัย

มายมิ้นท์ชี้ผ้ากันเปื้อนในมือเขา

เปปเปอร์เข้าใจความหมายทันที ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย จากนั้นก็หันหลังไป

มายมิ้นท์หยิบผ้ากันเปื้อนในมือเขาแล้วสะบัดออก จากนั้นก็ช่วยเขาผูกผ้ากันเปื้อน

หลังจากผูกเสร็จแล้ว เธอก็ลูบแผ่นหลังชายหนุ่ม “เสร็จแล้ว คุณไปลุยในครัวได้เลยคุณเปปเปอร์”

เปปเปอร์ตอบอืม “ฉันไปแล้วนะ”

เขาก้าวขาสองข้าง เดินตรงไปที่ห้องครัว

มายมิ้นท์ยิ้มขณะมองแผ่นหลังเขา คิดสักพักแล้วเอ่ยปากเรียก “คุณเปปเปอร์ ต้องให้ฉันช่วยไหม?”

“ไม่ต้อง” เปปเปอร์ยกมือสองข้างขึ้นมาโบกโดยไม่หันศีรษะกลับมา “ฉันทำเองได้”

เขากลัวว่าถ้าเดี๋ยวตัวเองทำอะไรพลาด ถูกเธอเห็นแล้วหัวเราะเยาะเอา

ดังนั้นเขาจะปิดประตูห้องแล้วทำด้วยตัวเอง

แบบนี้ถึงแม้จะผิดพลาดตรงไหน เขาก็แอบแก้ไขมันได้ เธอก็จะไม่เห็น แล้วคิดว่าที่แท้เขาก็โม้

เห็นชายหนุ่มปฏิเสธการช่วยเหลือจากตัวเอง มายมิ้นท์ก็ยักไหล่ และไม่บังคับ “งั้นก็ได้ งั้นฉันไปช่วยคุณจัดกระเป๋าเดินทาง”

“โอเค” เสียงเปปเปอร์ดังมาจากในครัว

มายมิ้นท์ยิ้ม แล้วหันหลังเดินไปที่ห้อง

ภายในห้อง ผู้ช่วยเหมันตร์นั่งยองๆ บนพื้น ตรงหน้าวางกระเป๋าเดินทางใบโตสองใบ

ในขณะนี้กระเป๋าเดินทางถูกเขาเปิดออกแล้ว

แต่เขานั่งยองๆ ตรงหน้ากระเป๋าเดินทางไม่ขยับไปไหน ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

ได้ยินเสียงฝีเท้า ผู้ช่วยเหมันตร์ก็หันศีรษะกลับไป เห็นว่าเป็นมายมิ้นท์ก็รีบยืนขึ้น ยิ้มอย่างสุภาพ “คุณมายมิ้นท์”

“ผู้ช่วยเหมันตร์ เมื่อกี้คุณ……”

ผู้ช่วยเหมันตร์หัวเราะขมขื่นขณะเกาศีรษะ “คืองี้ครับคุณมายมิ้นท์ เมื่อกี้ประธานเปปเปอร์ให้ผมช่วยเขาจัดกระเป๋าใช่ไหมล่ะครับ แต่ที่นี่ไม่ใช่ห้องประธานเปปเปอร์ แต่เป็นของคุณมายมิ้นท์ ผมเป็นผู้ชายตัวใหญ่……”

มายมิ้นท์เข้าใจความหมายของเขา ก็ยิ้มเข้าใจทันที “ฉันรู้แล้ว ทำให้คุณลำบากใจ คุณออกไปพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันจัดให้เขาเอง”

ก็จริง นี่เป็นห้องเธอ ด้านในล้วนมีแต่ของของเธอ

ผู้ช่วยเหมันตร์เป็นผู้ชายคนนอก จัดกระเป๋าให้เปปเปอร์ ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะแตะต้องของเธอบางส่วน ซึ่งมีของใช้ส่วนตัวด้วย

ดังนั้นผู้ช่วยเหมันตร์จะลำบากใจ นั่งยองๆ อยู่ที่นี่โดยที่ไม่รู้ควรจัดอย่างไร ก็เป็นเรื่องปกติมาก

ได้ยินมายมิ้นท์พูดแบบนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ทำสีหน้าได้รับการช่วยเหลือทันที รีบคำนับมือให้มายมิ้นท์สองครั้ง “ขอบคุณครับคุณมายมิ้นท์ งั้นรบกวนคุณมายมิ้นท์ด้วยครับ”

“ไม่เป็นไร” มายมิ้นท์ส่ายหน้า

ผู้ช่วยเหมันตร์รีบออกไป

มายมิ้นท์เดินไปตำแหน่งที่เขาเพิ่งอยู่เมื่อครู่ นั่งย่อลงไปเช่นกัน จากนั้นก็สำรวจของด้านในกระเป๋าเดินทางเปปเปอร์ ดูว่ามีอะไรบาง

หลังจากดูจบแล้ว มายมิ้นท์ก็กุมหน้าผาก

อืม ถึงจะเป็นกระเป๋าเดินทางสองใบ แต่จะใส่ของเยอะขนาดนี้ไม่ได้

แต่ในนี้ ของที่เปปเปอร์ใช้ ของที่เปปเปอร์สวม ของที่เปปเปอร์ใส่และอื่นๆ มีหมดทุกอย่าง

ถ้าไม่มีตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ให้เขา ต้องใส่ของพวกนี้ไม่ได้แน่ๆ

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็เงยหน้ามองไปที่ผนังฝั่งตรงข้าม

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว