รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 258

คิดถึงตรงนี้ ในขณะที่ผู้ช่วยเหมันตร์รู้สึกผิดหวัง ก็มองเปปเปอร์ด้วยความรู้สึกเห็นใจไปด้วย

สายตาของทามทอยหยุดอยู่บนตัวเปปเปอร์ ที่ก้มหน้าหมดสติอยู่ เลิกคิ้วขึ้นมา “โย่ เปปเปอร์เป็นอะไรไปเนี่ย?”

“ประธานเปปเปอร์เขาเป็นไข้ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ฝืนยิ้มแล้วตอบกลับไป

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากแล้วพูดเรียบๆว่า: “เป็นไข้ก็รีบส่งตัวไปโรงพยาบาล”

พูดจบ เธอมองไปทางทามทอย “เข้ามาก่อนเถอะ”

“ครับผม!” ทามทอยเดินเข้าไปในบ้านด้วยรอยยิ้มที่สดใสเต็มใบหน้า มายมิ้นท์ไม่แม้แต่จะมองผู้ช่วยเหมันตร์กับเปปเปอร์เลยสักนิด ปิดประตูไปเลยโดยตรง

ผู้ช่วยเหมันตร์มองดูประตูห้องที่ปิดแน่นหนา ท้ายที่สุดก็ได้แต่ส่ายหน้า ลากเปปเปอร์ออกไปอย่างจนใจ

ถึงแม้ว่าจะรู้สึกเป็นห่วงแทนเปปเปอร์ ที่มายมิ้นท์กับทามทอยอยู่ด้วยกันตามลำพัง

แต่ถึงจะเป็นห่วง ก็เทียบไม่ได้กับร่างกายของประธานเปปเปอร์ ส่งประธานเปปเปอร์ไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า รอให้ประธานเปปเปอร์หายดีแล้ว ค่อยให้ประธานเปปเปอร์ไปรบกับพวกเขาเองแล้วกัน

ในคอนโด มายมิ้นท์รับช่อดอกไม้ที่ทามทอยยื่นให้ จากนั้นก็หาแจกันดอกไม้ออกมา หลังจากตัดแต่งดอกไม้ทีละดอกแล้ว ก็ใส่มันลงในแจกัน

“เปปเปอร์มาหาคุณทำไมกัน?” ทามทอยนั่งอยู่บนโซฟา มือสองข้างยันอยู่บนท้ายทอย แกล้งทำเป็นถามด้วยอยากรู้อยากเห็น

มายมิ้นท์ฟังไม่ออกถึงการหยั่งเชิงในน้ำเสียงของเขา เบ้ปากแล้วตอบว่า: “เป็นบ้าไง จู่ๆก็มาบอกอะไรกับฉันไม่รู้ บอกว่าเขารักฉัน คุณว่ามันน่าขำหรือเปล่าล่ะ”

“อะไรนะ? เขาบอกกับคุณว่าเขารักคุณ?” เหนือความคาดหมาย ทามทอยไม่ได้รู้สึกขำเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกประหลาดใจและจริงจังขึ้นมา

มายมิ้นตัดแต่งดอกไม้อย่างจริงจัง ไม่ได้สังเกตสีหน้าการแสดงออกของเขา พยักหน้ารับ “ใช่ แต่ว่าฉันรู้สึกว่าเขาต้องการจะแกล้งฉัน ดังนั้นฉันเลยไม่ได้ถือเป็นเรื่องจริง”

“เหอะๆ อย่างนี้นี่เอง!” ทามทอยกระตุกมุมปาก หัวเราะอย่างขอไปที แววตากลับจริงจังมาก

เขากลับไม่คิดว่าเปปเปอร์กำลังแกล้งมายมิ้นท์อยู่ วิธีการของเปปเปอร์ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แบบนั้นก็พูดได้แค่ว่า เปปเปอร์จริงจังจริงๆ

เปปเปอร์……ในที่สุดก็รู้ตัวสักทีว่าคนที่ตัวเองรักจริงๆคือใคร!

“ใช่แล้ว ยังไม่ได้ถามเลยว่าจู่ๆทำไมคุณถึงมาได้ล่ะ” มายมิ้นท์เอาแจกันดอกไม้ที่ใส่ดอกไม้จนเต็มแล้ววางไว้บนโต๊ะน้ำชา นั่งตรงข้ามทามทอยแล้วถาม ขัดจังหวะความคิดของทามทอย

สีตาเปปเปอร์เป็นประกายขึ้นมา ระงับความรู้สึกวิกฤตในใจเอาไว้ ทำตัวเป็นคนที่เจอกันก็เป็นกันเองทันทีหยิบแอปเปิ้ลที่อยู่ในจานออกมาแล้วกัดไปหนึ่งคำ “ผมมาหาคุณจะมาคุยเกี่ยวกับเรื่องชวนชมตัวปลอม ผมกะว่าพรุ่งนี้จะหาโอกาส ให้เธอไปปรากฏตัวต่อหน้าผัวเมียตระกูลภักดีพิสุทธิ์”

“คุณตัดสินใจแล้วเหรอ?” สีหน้ามายมิ้นท์จริงจังขึ้นมา

ทามทอยพยักหน้า “ถูกต้อง ชวนชมตัวปลอมก็รับปากแล้วด้วย”

“งั้นดีเลย ต้องการให้ฉันทำอะไรไหม?” มายมิ้นท์ถาม

ทามทอยลูบท้องไปมา ทำท่าทางน่าสงสาร “ทำอาหารได้ไหม? ผมมาตอนท้องว่างนะ คุณคงไม่ปล่อยให้ผมที่เป็นแขกคนนี้ไม่ได้กินแม้แต่ข้าวหรอกนะ?”

มายมิ้นท์พูดไม่ออกบอกไม่ถูก “ดูท่าเรื่องที่ชวนชมตัวปลอมจะกลับไปตระกูลภักดีพิสุทธิ์ คงไม่ต้องการให้ฉันช่วยแล้ว ก็ได้ คุณนั่งรอครู่หนึ่งก่อน ฉันจะไปทำอาหาร”

เธอลุกยืนขึ้นมา เดินไปทางห้องครัว

โรงพยาบาล พยาบาลกำลังฉีดยาลดไข้ให้เปปเปอร์

ผู้ช่วยเหมันตร์ยืนอยู่ด้านข้างถามด้วยความเป็นห่วง “เจ้านายผมไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร ก็แค่ไปตากฝนมา แผลเลยอักเสบจนทำให้ไข้ขึ้น ตอนนี้ทำแผลใหม่ให้แล้ว รอให้ไข้ลดก็หายดีแล้ว”

“งั้นก็ดี งั้นก็ดีแล้ว” ผู้ช่วยเหมันต์ตบหน้าอกเบาๆ

พยาบาลทิ้งเข็มฉีดยาไป แล้วก็แขวนน้ำเกลือให้เปปเปอร์ ขอตัวลาออกไป

ผู้ช่วยเหมันตร์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เตรียมจะโทรไปคฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์ แจ้งให้พวกท่านย่าเกี่ยวกับอาการของเปปเปอร์

แต่แล้วโทรศัพท์ยังไม่ทันได้โทรออกไป เปปเปอร์ก็ตื่นแล้ว

“ประธานเปปเปอร์” ผู้ช่วยเหมันตร์วางโทรศัพท์มือถือลง พยุงเปปเปอร์ลุกขึ้นมา

เปปเปอร์นั่งพิงอยู่บนหัวเตียง อาการหน้าแดงบนใบหน้าลดลงไปแล้ว แทนที่ด้วยใบหน้าซีดเซียวจากอาการอ่อนเพลีย

เขามองดูสภาพแวดล้อมของห้องพักผู้ป่วย แล้วมองดูมือที่ให้น้ำเกลืออยู่ ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ฉันเป็นอะไรไป?”

“บาดแผลคุณอักเสบ เลยทำให้คุณเป็นไข้” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบคำถาม

เปปเปอร์หลับตาลง “ใครเป็นคนส่งฉันมาโรงพยาบาล?”

มายมิ้นท์เหรอ?