รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 282

“โอเค พอได้แล้ว!” มายมิ้นท์นวดขมับของเธอ และเสียงของเธอก็เริ่มหมดความอดทน “แทนที่จะเป็นห่วงคนอื่น คุณควรห่วงตัวเองก่อนว่าจะถูกกักขังตัวหรือเปล่า!”

“กักขังตัว?” สีหน้าของขนมผิงเปลี่ยนไป “ทำไมฉันต้องกักขังตัวด้วย？ ฉันมาที่สถานีตำรวจแล้วนี่นะ!”

“คุณไม่รู้จริงหรือว่าแกล้งทำเป็นไม่รู้?” ราเม็งโอบแขนของเขาไว้แล้วดมองดูเธออย่างเย็นชา “คุณให้คนไปฉายภาพแบบนั้นบนหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานของพี่มายมิ้นท์ มันคือการก่ออาชญากรรม อาชญากรรมข่มขู่โดยเจตนา!”

“ไม่ใช่……อาชญากรรมข่มขู่โดยเจตนาอะไร? ฉันไม่ได้ขู่เธอ ฉันแค่อยากแกล้งคุณเอง ทำไมถึงกลายเป็นการก่ออาชญากรรมล่ะ? มากที่สุดก็ถือเป็นเพียงการกลั่นแกล้งเท่านั้นเอง!” ขนมผิงกล่าวด้วยความตื่นเต้น

เมื่อมายมิ้นท์เห็นเธอเช่นนี้ ในใจก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แกล้ง เธอไม่รู้จริงๆว่าพฤติกรรมแบบนี้เป็นการก่ออาชญากรรม

เคยเห็นคนไม่รู้กฎหมาย แต่ไม่เคยเห็นคนไม่รู้กฎหมายขนาดนี้มาก่อน!

มายมิ้นท์มองดูขนมผิงด้วยท่าทางสิ้นหวัง "เจ้าหน้าที่ตำรวจค่ะ ได้โปรดบอกเธอหน่อยว่า ตกลงพฤติกรรมแบบนี้ของเธอคือการก่ออาชญากรรมหรือไม่คะ!"

“ค่ะ” ตำรวจชายที่เงียบไม่พูดมานานนั้น พยักหน้าและก้าวไปข้างหน้า “คุณขนมผิงครับ คุณก่ออาชญากรรมข่มขู่โดยเจตนาจริงครับ หากคุณแค่ให้คนไปฉายภาพบนเพดานของคุณมายมิ้นท์เพียงครั้งเดียวนั้น ยังบอกได้ว่าคือการกลั่นแกล้ง แต่ทำติดต่อกันหลายครั้ง นั้นมันหมายถึงว่าคุณตั้งใจและมีจุดมุ้งหมายที่จะทำให้คนอื่นกลัวนะครับ”

“ถูกต้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนกลางคืน คนส่วนใหญ่เห็นโครงกระดูกปรากฏขึ้นบนหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานในตอนกลางคืน ก็อาจตกใจจนเป็นโรคได้ หรือถ้าเบาหน่อยก็อาจล้มลงกับพื้น และถ้านักกว่านั้นหน่อยก็อาจป่วยทางจิต !” ราเม็งจ้องมองขนมผิง สายตาที่มองเธอราวกับมองของตาย

เปปเปอร์เหลือบมองท้องมายมิ้นท์ และกล่าวว่า "และอีกอย่างมายมิ้นท์กำลังตั้งครรภ์อยู่ด้วย การกลั่นแกล้งของคุณอาจทำให้เธอตกใจจนแท้งได้ ถ้าเป็นแบบนั้นคุณจะรับผิดชอบต่อผลที่ตามมาได้เหรอ？"

นั้นเป็นลูกของเขา มายมิ้นท์สามารถเลือกที่จะไม่เอาได้ แต่คนอื่นไม่มีสิธท์ที่จะมาตัดสินใจไได้ว่าลูกของเขาควรจะอยู่หรือไม่

ขนมผิงควรจะดีใจที่ลูกเขาไม่เป็นไร ไม่อย่างนั้นละก็ เขาจะไม่มีวันปล่อยตระกูลมหาเอกรัตนาไปแน่

แต่ว่าตอนนี้มายมิ้นท์ก็ยังไม่ได้เอาเด็กทิ้ง หมายความว่าเธอกลับมาอยู่กบเขาเหรอ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวใจของเปปเปอร์ก็เต็มไปด้วยความสุขและความคาดหวัง

คาดหวังการกำเนิดของลูกพวกเขา มันต้องน่ารักมากๆเลย

และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือบางทีเธออาจจะเห็นแก่ลูก แล้วยกโทษให้เขาและกลับไปคืนดีกับเขาอีกครั้งก็ได้!

“เปล่านะ ฉันเปล่านะ!” ขนมผิงส่ายหัวอย่างแรงแล้วก้าวถอยหลัง บนใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว “ฉันก็แค่อยากจะแกล้งเธอ และไม่คิดจะทำให้เธอป่วยทางจิตหรือแท้ง อีกอย่างแล้ว ตอนนี้เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไม่ใช่เหรอ? ”

ขนมผิงชี้ไปที่มายมิ้นท์ "พวกคุณดูสิ เธอไม่ได้เป็นอะไรเลย แล้วพวกคุณจะมากล่าวหาว่าฉันจงใจข่มขู่เธอได้ไง!"

ราเม็งขมวดคิ้ว และกำลังจะเอ่ยปาก

มายมิ้นท์หัวเราะเยาะเย้ย และพูดออกมาก่อน "ในโลกนี้ มักมีคนที่คิดว่าผู้ที่ถูกเขากระทำนั้นไม่ได้ประสบอุบัติเหตุอะไรมากนัก จึงทำให้พวกเขารู้สึกว่าตัวเองก็ไม่ได้ทำไรผิด แต่น่าเสียดายนะ ฉันไม่ยอมรับการกระทำแบบนี้ คุณตำรวจค่ะ เธอจะได้รับโทษอะไรบ้างค่ะ？”

ตำรวจชายครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วตอบว่า：“จริงๆแล้วที่เธอพูดเมื่อกี้นี้ก็ถูกอยู่นะครับ ถึงแม้ว่าเธอจะก่ออาชญากรรมการข่มขู่โดยเจตนาจริง แต่คุณมายมิ้นท์เองก็ไม่ได้เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นจริง ดังนั้นการลงโทษของเธอก็จะไม่ค่อยรุนแรงเกินไป จะไม่ติดคุก แค่จะกักขังแล้วอบรมสั่งสอน ส่วนระยะเวลาที่กักขังนั้น ต้องรอการแจ้งเตือนจากด้านบนก่อนครับ”

เมื่อเปปเปอร์ได้ยินเช่นนี้ ก็หรี่ตาลง ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย “โอเคค่ะ งั้นก็ขังเธอไว้ก่อน พอผลออกมาก็แจ้งให้ฉันทราบด้วยนะคะ”

“แน่นอนครับ!” ตำรวจชายยิ้มตอบ และกำลังจะไปจับขนมผิง

แต่ขนมผิงไม่อยากถูกกักขัง เธอจึงรีบถอยหลังและคิดที่จะหนีไป

แต่ในขณะที่เธอก้าวออกไปหนึ่งก้าว ราเม็งก็ยื่นเท้าออกมาข้างหนึ่ง

ขนมผิงก็สะดุดล้มกับพื้น และถูกตำรวจชายจับคุมตัว

ขนมผิงรู้ว่าเธอไม่สามารถวิ่งหนีได้ และเธอก็ตกใจมากจนน้ำตาไหล

เธอรีบมองไปที่มายมิ้นท์ "มายมิ้นท์ ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่อยากถูกกักขัง ฉันขอล่ะ ฉันรู้จริงๆ แล้วว่าฉันผิดฮือฮือฮือ……"

ขนมผิงร้องไห้ขี้มูกโป่ง ดูน่าสงสารเหลือเกิน

แต่ไม่มีใครเห็นอกเห็นใจเธอเลย