รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 284

จากนั้น มายมิ้นท์ก็นึกออกว่าตอนบ่ายตอนเธอกับราเม็งกลับมา เปปเปอร์ยังอยู่ที่สถานีตำรวจอยู่

เป็นไปได้ไหมว่าในเวลานั้น เปปปอร์ก็กำลังทำเรื่องนี้อยู่แล้ว?

จงใจให้สถานีตำรวจเพิ่มโทษของขนมผิงและเอสให้หนักขึ้น?

เมื่อคิดเช่นนี้ มายมิ้นท์ก็เม้มริมฝีปากที่แดงและโทรหาเปปเปอร์

ในคฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์ เปปเปอร์กำลังจัดการประชุมทางวิดีโอในห้องหนังสืออยู่ เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นนั้น ขัดจังหวะการพูดของเขา ซึ่งทำให้เขาหงุดหงิดเล็กน้อย

แต่หลังจากที่เห็นหมายเลขผู้โทร ความไม่พอใจบนใบหน้าของเขานั้นก็หายไปในทันที และมีความยินดีเล็กน้อยเข้ามาแทน

เธอเป็นคนโทรมาหาเขา!

เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์ขึ้น แต่ไม่ได้รีบรับทันที แต่มองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ "หยุดการประชุมก่อน ผมรับสายก่อน"

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ระเบียงด้วยการจ้องมองของพวกคนบนหน้าจอคอมพิวเตอร์

“อย่ารับโทรศัพท์ระหว่างการประชุม ดูเหมือนว่าจะเป็นกฎที่ประธานเปปเปอร์ตั้งขึ้นเองไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ แต่ตอนนี้เขาเป็นคนฝ่าฝืนมันเอง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกละอายใจแก่ใจตัวเองสักนิดเลย”

“พวกแกว่า มันเป็นสายใครกันแน่นะ”

“ใครจะไปรู้ แต่ดูจากท่าทางที่วาบหวามของเขาแล้ว คงจะเป็นคนในใจแหละ”

เปปเปอร์ไม่รู้ว่าผู้คนในที่ประชุมพูดถึงเขาอย่างไรหลังจากที่เขาจากไป เขายืนอยู่หน้าราวระเบียง วางนิ้วโป้งบนปุ่มตอบรับสีเขียว และรับสายของมายมิ้นท์ "มีเรื่องอะไรครับ?"

น้ำเสียงที่ทุ้มและแหบของเขา มีความอ่อนโยนหน่อย ซึ่งน่าฟังอย่างยิ่ง

มายมิ้นท์เพียงรู้สึกคันหูเล็กน้อย จึงอดไม่ได้ที่จะเอาโทรศัพท์ห่างออกไปหน่อย จากนั้นก็ถูหูของเธอแล้วจึงค่อยวางโทรศัพท์กลับอีกครั้ง และถามด้วยสีหน้าที่เย็นชาว่า “โทษของขนมผิง คุณเป็นคนให้พวกเขาเพิ่มหนักขึ้นเหรอ?"

เธอโทรหาเขา ก็เพื่อเรื่องนี้เหรอ!

ในเวลานั้น ความสุขในใจของเปปเปอร์ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เงยหน้าลงและอืมไปคำหนึ่ง “ใช่ผมเป็นคนทำเอง”

เขายอมรับตรงขนาดนี้ กลับทำให้มายมิ้นท์รู้สึกตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แต่เธอก็กลับสงบลงอย่างรวดเร็วและถามอย่างเย็นชาว่า "ทำไม? ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณเลยไม่ใช่เหรอ? "

“ผมรู้ ผมแค่อยากจะทำอะไรเพื่อคุณสักหน่อย” เปปเปอร์ตอบ

ดวงตาของมายมิ้นท์ค่อยๆเบิกกว้าง "อยากทำอะไร……เพื่อฉัน?"

“ใช่！” เปปเปอร์พยักหน้า

มายมิ้นท์ยิ้มอย่างประชดประชัน "ประธานเปปเปอร์คะ คุณไม่คิดว่ามันจะสายเกินไปแล้วเหรอ？ถ้าคุณบอกและทำก่อนที่เราจะหย่าร้างกัน ฉันอาจจะซาบซึ้ง แต่ตอนนี้ ฉันรู้สึกว่ามันตลก!"

เธอมองเขาอย่างเย้ยหยัน “คุณรู้ไหม？หกปีนี้ ฉันคาดหวังกับคุณมากขนาดไหน？เมื่อแม่และน้องชายของคุณรังแกฉัน ฉันอยากให้คุณช่วยฉันมากแค่ไหน เมื่อคนในวงการหัวเราะเยาะฉันในฐานะภรรยาของคุณคนนี้ ฉันอยากให้คุณช่วยฉันมากแค่ไหน แต่คุณล่ะ？คุณไม่เคยช่วยฉันสักครั้งเลย ฐานะสามีของฉัน คุณไม่เคยทำอะไรเพื่อฉันเลย ดังนั้นตอนนี้คุณมาบอกว่าทำเพื่อฉันอะไรสักหน่อย มันจะไปมีประโยชน์อะไร？มีแต่ทำให้ดูจอมปลอม!"

เมื่อฟังข้อกล่าวหาของเธอ หัวใจของเปปเปอร์ก็เหมือนถูกแทงด้วยมีด เจ็บปวดจนยากที่จะหายใจ มือที่ถือโทรศัพท์ก็สั่นเล็กน้อย

“ผมขอโทษ……” ใบหน้าที่หล่อล่ำของเปปเปอร์นั้นซีดลง

เขายอมรับว่าเขาไม่เคยทำสิ่งนี้เพื่อเธอมาก่อน

เขาเป็นคนติดค้างเธอเอง

“คุณไม่จำเป็นต้องมาขอโทษฉัน เพราะฉันไม่ได้ใส่ใจมานานแล้ว” มายมิ้นท์หายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็เปลี่ยนหัวข้อเรื่อง และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและไม่แยแส：“เรื่องของขนมผิง มันเป็นเรื่องของฉัน คุณไม่ต้องเข้ามายุ่ง ทางสถานีตำรวจตัดสินว่ายังไงก็ทำอย่างนั้น ดังนั้นฉันขอให้ประธานเปปเปอร์ ยกเลิกแผนการของคุณกับทางสถานีตำรวจซะ ขอบคุณ!"

พูดเสร็จเธอก็วางสายไป

เปปเปอร์เอาโทรศัพท์ลง แล้ววางตรงหน้าเขา

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย และมองดูโทรศัพท์มือถือที่เด้งกลับหน้าเมนูหลัก ดวงตาของดูเศร้าโศก และสีหน้าของเขาดูโดดเดี่ยวเดียวดายมาก

ไม่รู้ว่าใช้ผ่านไปนานเท่าไหร่ เปปเปอร์ก็หลับตาลง เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกที สีหน้าของเขานั้นก็เปลี่ยนไป จากนั้นเขาก็เก็บโทรศัพท์แล้วหันกลับไปที่ห้องหนังสือ

ขณะเดียวกันทางโรงพยาบาล