รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 317

ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลย！

เมื่อสักครู่นี้ยังลนลานอยู่เลย แต่ไม่นานก็สามารถสงบสติอารมณ์ได้

มากกว่าการสงบสติอารมณ์ก็คือ สมองยังไวอีกด้วย ระยะเวลาสั้นๆเพียงสิบกว่าวินาทีก็สามารถคิดเหตุผลที่ตนไม่มีไฝแดงออก อีกทั้งสาเหตุนี้ก็สมเหตุสมผลเป็นอย่างมาก ทำให้คนรู้สึกว่าไม่มีอะไรที่ผิดปกติ

คนที่เฉลียวฉลาดขนาดนี่ มายมิ้นท์กับทามทอยจะสามารถควบคุมหล่อนได้จริงเหรอ？

ต้องรู้ว่าหากคนเหล่านี้หักหลัง ผลที่ตามมาคงคาดไม่ถึงเป็นอย่างแน่！

ขณะที่คิด เปปเปอร์ก็ถือโทรศัพท์ออกมา เดินไปที่ลิฟต์พลางโทรศัพท์หาผู้ช่วยเหมันตร์

“ประธานเปปเปอร์”เสียงของผู้ช่วยเหมันตร์ลอดเข้ามา

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากพลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า：“หาคนจับตาดูเจินเจิน ถ้ามีพฤติกรรมผิดปกติให้รีบแจ้งผมทันที”

เขาจะไม่ยอมให้คนแบบนี้ข่มขู่มายมิ้นท์เด็ดขาด

หากคนแบบนี้กล้ามีความคิดในสิ่งที่ไม่ควร เขาจะทำลายมันก่อนที่จะเกิดขึ้น

แม้ว่าผู้ช่วยเหมันตร์จะไม่รู้สาเหตุที่เปปเปอร์ทำเช่นนี้ แต่เขาก็พยักหน้ารับคำ“ผมทราบแล้วครับ ประธานเปปเปอร์ ยังมีอะไรให้ผมรับใช้อีกไหมครับ？”

“ไม่มีแล้ว”เปปเปอร์วางสายโทรศัพท์ลง

อีกทางด้านหนึ่ง มายมิ้นท์ขับรถมายังศาล

ราเม็งและลาเต้รอเธออยู่ที่หน้าประตูศาลแล้ว เมื่อเห็นเธอลงจากรถ ทั้งสองก็เดินเข้ามา

“พี่”

“ที่รัก！”

มายมิ้นท์ปิดประตูรถ“พวกคุณมานานเท่าไหร่แล้ว？”

“มาสักพักหนึ่งแล้ว แต่ว่ายังไม่ถึงเวลา ก็เลยยังไม่เข้าไป ทำได้เพียงรออยู่ข้างนอก”ราเม็งยื่นชานมให้กับเธอ

มายมิ้นท์รับชานมพลางพูดขึ้นว่า“ขอบคุณนะราเม็ง”

“ไม่ต้องเกรงใจ”ราเม็งยิ้มอย่างอ่อนโยน

ลาเต้ชี้ไปที่ฝั่งตรงข้าม“ที่รักนักข่าวพวกนั้นกำลังมองคุณอยู่”

มายมิ้นท์ดื่มชาพลางมองไปทางที่เขาชี้ มีนักข่าวกลุ่มหนึ่งกำลังถ่ายรูปของเธอ

เธอคิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะตำรวจติดอาวุธที่ประจำการอยู่นอกศาล นักข่าวพวกนี้ต้องกรูกันเข้ามาแล้ว

เพราะถึงยังไงการพิจารณาครั้งนี้ก็เกี่ยวข้องกับชะตากรรมของส้มเปรี้ยว นักข่าวพวกนี้ต่างต้องการทราบความรู้สึกของเธอในตอนนี้

“พี่ ไม่ต้องสนใจพวกเขา กระทบความรู้สึกเปล่าๆ”ราเม็งเหลือบมองกลุ่มนักข่าวเหล่านั้นอย่างเรียบเฉย

มายมิ้นท์ อึม หนึ่งที“แน่นอนว่าฉันคงไม่ใส่ใจพวกเขา แต่คุณต่างหาก คุณไม่กลัวเหรอว่าพวกเขาจะรู้ว่าคุณเป็นใคร？”

แม้ว่าเขาจะใส่หมวกและหน้ากาก แต่ความสูงของเขาและรูปร่างของเขาก็ดึงดูดผู้คนได้มากพอสมควร ขอแค่มองดูนานหน่อย ก็ต้องดูออกอย่างแน่นอน

ราเม็งยักไหล่“ดูออกก็ดูออกไปสิ ผมไม่แคร์”

“มันจะส่งผลต่อหน้าที่การงานของคุณนะ”มายมิ้นท์พูดขึ้น

แววตาของราเม็งขรึมลง“ไม่เป็นไร อาชีพนี้ ผมอาจจะไม่ได้ทำแล้ว”

“หมายความว่ายังไง？”มายมิ้นท์กับลาเต้ประสานสายตากันครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองมาที่เขา

“เจ้าหนุ่ม คุณคงจะไม่วางแผนที่จะลาออกจากวงการหรอกนะ？”ลาเต้วางมือไว้ที่ไหล่ของราเม็ง

ราเม็งไหล่สั่นและผลักมือของเขาออก พลางยิ้มให้กับมายมิ้นท์“มีความคิดนี้ แต่ว่ากำลังครุ่นคิดอยู่”

“ทำไมถึงได้มีความคิดแบบนี้ล่ะ？”มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว“กลายเป็นนายแบบชั้นนำระดับโลกเป็นความฝันของคุณไม่ใช่เหรอ？ราเม็งเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า？”

ไม่งั้นจะอธิบายยังไงว่า เขาอยากที่จะละทิ้งความฝันของตนเอง？

แววตาของราเม็งเป็นประกาย“เปล่า เพียงแค่รู้สึกเหนื่อย อยากพักผ่อนสักพักหนึ่ง”

“จริงเหรอ？”มายมิ้นท์หรี่ตา แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ

ราเม็งยิ้มพลางโบกมือ“พอได้แล้วพี่ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ประตูเปิดแล้ว พวกเราเข้าไปเถอะ”

มายมิ้นท์หันศีรษะมองไปยังหน้าประตูศาลด้านหลัง พบว่าประตูเปิดออกแล้วจริงๆ จึงพยักหน้า“โอเค เข้าไปกันเถอะ”