รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 322

ส้มเปรี้ยวรู้สึกเหมือนกับว่าเวลาหยุดเดิน โลกทั้งใบเงียบสงบ เงียบจนทำให้เธอหนาวยะเยือกไปทั้งร่าง ลำคอตีบตันเหมือนที่คนอุดเอาไว้อย่างนั้น ความโกรธแค้นอย่างมหาศาลเข้าครอบงำจนเธอหายใจไม่ออก

มายมิ้นท์!

เป็นมายมิ้นท์อีกแล้วเหรอ!

ตลอดทั้งชีวิตนี้ของเธอ กำหนดมาว่าต้องมีชีวิตอยู่ภายใต้เงาของมายมิ้นท์เหรอ

เพื่อนทางจดหมายของเปปเปอร์คือมายมิ้นท์ ทำไมผู้มีพระคุณของการันต์ก็คือมายมิ้นท์อีก

แล้วตัวเองทำไมต้องบังเอิญ สวมรวยเป็นมายมิ้นท์ถึงสองครั้งด้วย!

มีสิทธิ์อะไร สวรรค์มีสิทธิ์อะไรมากลั่นแกล้งเธอแบบนี้!

“ว้าย!!!!!!” ส้มเปรี้ยวกรีดร้องดังลั่นอย่างใจสลาย

การันต์มองเธออย่างไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆ “ตอนนี้คุณก็รู้แล้วสินะ ว่าทำไมจู่ๆท่าทีของผมที่มีต่อคุณถึงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน”

ส้มเปรี้ยวสั่นไปทั้งตัวชั่วขณะ จากนั้นก็เอ่ยถามว่า “คุณ……ตกลงว่าคุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่ ว่าฉันไม่ใช่ผู้มีพระคุณของคุณ”

“ก็ตอนที่คุณให้ผมทำการผ่าตัดทำแท้งมายมิ้นท์” การันต์ก็ไม่ได้ปิดบังเธอ ตอบไปตามตรง

ส้มเปรี้ยวทั้งร้องไห้ทั้งยิ้ม “ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ มิน่าเล่าสายเลือดชั่วในท้องของเธอถึงยังมีชีวิตอยู่รอดมาได้ในมือของคุณ ตอนแรกที่คุณบอกว่าไม่ได้ผ่าตัดให้มายมิ้นท์ เพราะว่าเปปเปอร์อยู่ข้างนอก ความจริงแล้วนั่นคือข้ออ้างที่คุณเอามาใช้รับมือฉันก็เท่านั้น!”

การันต์ยักไหล่ ถือว่าเป็นการยอมรับการคาดเดาของเธอไปโดยปริยาย

ส้มเปรี้ยวหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งมากขึ้น

เธอพลาดไปแล้ว!

เธอน่าจะรู้ก่อนหน้านี้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติในคำพูดของเขาตอนนั้น หากเขากำลังจะฆ่าใครสักคน แล้วเขาจะไปสนใจเปปเปอร์ทำไม เขาก็ไม่ได้กลัวเปปเปอร์นี่!

น่าเสียดายที่ตอนนั้นเธอคิดไม่ได้ ไม่เช่นนั้นตอนนี้เธอก็ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้

“คุณโชคดีมากที่ผมเพิ่งจะมารู้ตัวเอาป่านนี้ว่าคุณไม่ใช่ผู้มีพระคุณของผม เพราะเรื่องเลวร้ายที่คุณทำกับมายมิ้นท์ทั้งหมด ผมไม่ได้เก็บหลักฐานเอาไว้เลย ไม่งั้น คุณคิดว่าคุณยังจะลอยหน้าลอยตาอยู่อย่างตอนนี้ได้เหรอ” การันต์เชิดหน้า มองส้มเปรี้ยวด้วยแววตาเยาะเย้ยดูถูก

ส้มเปรี้ยวสบตากับเขาอย่างระมัดระวังตัว “แล้วยังไง คุณคิดจะแก้แค้นฉันเหรอ”

มุมปากการันต์ยกขึ้นเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่ความหมายก็เห็นได้ชัดเจนมาก

รูม่านตาของส้มเปรี้ยวหดเล็กลงเท่าปลายเข็ม ร่างเองก็หดลงมา ร้องคำรามด้วยความตื่นตระหนกว่า “ไม่ คุณทำไม่ได้นะการันต์ คุณจะเอาความผิดทั้งหมดมาลงที่ฉันไม่ได้ ฉันยอมรับว่าฉันสวมรอยเป็นมายมิ้นท์ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณต่างหากที่เข้าใจผิดว่าเป็นฉันเอง ดังนั้นคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาล้างแค้นฉัน!”

“ที่คุณพูดก็ถูก เป็นผมที่เข้าใจผิดว่าเป็นคุณจริงๆ แต่คุณก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าไม่ใช่ผู้มีพระคุณของผม แต่ตอนที่ผมจำคุณผิด คุณก็ไม่ได้ปฏิเสธไม่ใช่เหรอคุณไม่เพียงยอมรับ แต่ยังใช้ประโยชน์จากการเป็นผู้มีพระคุณของผมอย่างสบายใจ คุณลองบอกมาสิ ว่าทำไมผมถึงล้างแค้นคุณไม่ได้ ”

คำถามของการันต์ ทำให้ส้มเปรี้ยวพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

ใช่ การันต์เข้าใจผิดว่าเป็นเธอเอง แต่เธอไม่ได้ปฏิเสธก็เป็นความจริง

ถ้าเปลี่ยนเป็นเธอหากมีคนมาทำแบบนี้กับเธอ เธอเองก็ต้องโกรธมาก อยากจะแก้แค้นอีกฝ่ายแน่นอน

คิดมาถึงตรงนี้ ส้มเปรี้ยวก็รู้สึกว่ามีความหวาดกลัวเข้ามาปกคลุม เธออดไม่ได้ที่กอดตัวเองเอาไว้แน่น

ถ้าจะบอกว่าคนที่เธอกลัวที่สุดคือใคร ก็คืออีธานกับการันต์อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ความกลัวที่มีต่อการันต์นั้น มากกว่าความกลัวที่มีต่ออีธาน

ก่อนหน้านี้ที่เธอไม่ได้แสดงความหวาดกลัวต่อการันต์เลยสักนิด ถึงขั้นว่ายังชักสีหน้าสั่งการันต์ได้ นั่นเพราะการันต์ยังไม่รู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้มีพระคุณตัวจริง แต่ตอนนี้การันต์รู้แล้ว เช่นนั้นความหวาดกลัวที่เธอมีต่อการันต์ ก็ย่อมพลุ่งพล่านออกมา

เพราะคนนี้แท้จริงแล้วคือคนวิปริตคนหนึ่ง ตกอยู่ในมือคนผู้นี้ เธอไม่กล้าจินตนาการเลยว่าตนเองจะต้องมีจุดจบแบบไหน!

เสมือนว่าเขาอ่านใจออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จู่ๆการันต์ก็ตบบนไหล่เธอ

ส้มเปรี้ยวสะดุ้งทันที เกือบจะส่งเสียงกรีดร้องออกมา

การันต์หยีตา พูดด้วยเสียงน่ากลัวว่า “คุณวางใจเถอะ ช่วงนี้คุณเป็นนักโทษที่ถูกควบคุมดูแลเป็นพิเศษจากทางตำรวจ ผมจะไม่ทำอะไรคุณหรอก รอหลังจากนี้ ทางตำรวจผ่อนคลายมาตรการควบคุมลงแล้ว ผมถึงจะลงมือกับคุณ ดังนั้นคุณก็ตักตวงความสงบสุขของการใช้ชีวิตในช่วงนี้ให้ดีแล้วกันนะ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว