เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 743

บทที่ 742 มีข่าวคราวของคุณชายเย่แล้ว

หลังจากที่คนจากไปแล้วเสี่ยเหยียนรั้งตัวหานมู่จื่อเอาไว้

“คุณปล่อยเธอไปง่ายๆอย่างนี้นะเหรอ”

หานมู่จื่อมองไปรอบๆตัว“ที่พูดว่าว่าจะเลิกจ้างก็แค่ขู่เท่านั้น อุดปากคนบางคนเอาไว้”

หลังจากทั้งสองตักข้าวและนั่งลงแล้ว　เสี่ยวเหยียนค่อยๆเหลือบมองไปรอบๆ จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ว่า“แต่ว่า คุณคิดจะรออย่างนี้ตลอดไปหรือ”

ได้ยินดังนั้น　มือของหานมู่จื่อก็ชะงักไปทันที　เงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวเหยียนไม่พูดไม่จาอะไร

เสี่ยวเหยียนถูกสายตาเย็นยะเยือกมองจนรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย　คอหด จากนั้นก็อธิบายว่า“อันที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้มีเจตนาอื่นหรอกนะ ฉันแค่อยากรู้ หากว่าไม่มีข่าวของเขาอยู่เลยแบบนี้ เธอจะรอเขาอยู่อย่างนี้ต่อไปเหรอ ช่วยเขาจัดการงานในบริษัทตลอดไป ถ้าหากเป็นอย่างนี้ต่อไป เธอต้องเหนื่อยตายแน่”

“เสี่ยวเหยียน” จู่ๆหานมู่จื่อก็เรียกชื่อเธอออกมา

“ห๊ะ”

เป็นครั้งแรก ที่หานมู่จื่อมองเสี่ยวเหยียนอย่างจริงจังเช่นนี้

“ฉันจะต้องไม่รออย่างนี้ตลอดไป เขาจะต้องกลับมา”

แววตาตาเธอมุ่งมั่น เสี่ยวเหยียนก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก ได้แต่พยักหน้า จากนั้นก็ทานข้าว

ความจริง ช่วงเวลาที่เฝ้ารอมาทั้งเดือนนี้ ไม่ใช่แค่เสี่ยวเหยียน หลายคนต่างก็คิดว่าเย่โม่เซินต้องเป็นอะไรไปตอนที่เกิดอุบัติเหตุกับเครื่องบินในครั้งนั้น ไม่มีทางกลับมาอีกแล้ว

แต่ว่ามีเพียงแค่หานมู่จื่อและเสี่ยวหมี่โต้ว ยังคงเชื่อว่า เย่โม่เซินจะต้องกลับมา

เขาแค่หายสาบสูญไปชั่วคราวเท่านั้น

เฮ้อ เสี่ยวเหยียนมองหานมู่จื่อที่ใบหน้าเจ็บปวดรวดร้าวอย่างสงสารจับใจ

ต้องเข้มแข็งขนาดไหน ถึงจะมีความเชื่อที่มุ่งมั่นแน่วแน่เช่นนี้

ทันใดนั้นเองเสี่ยวเหยียนก็คิดว่าแม้ตนเองจะไม่ได้ครอบครองหานชิงแต่ได้มองเห็นขาแข็งแรงดีอยู่ทุกวัน ก็เป็นเรื่องที่มีความสุขมากเรื่องหนึ่ง

ไม่เหมือนกับมู่จื่อ ที่รักกันแต่ไม่อาจอยู่ด้วยกันได้

หากเกิดเรื่องกับเย่โม่เซินจริง อย่างนั้นก็คือเป็นการแยกจากกันอย่างถาวรแล้ว

แต่ว่าสิ่งเหล่านี้เสี่ยวเหยียนไม่กล้าเอ่ยต่อหน้าหานมู่จื่อ

หลังจากกินข้าวแล้ว ทุกคนก็ต่างพากันกลับไปทำงานของแต่ละคน

หลังจากที่ทำงานของวันนี้เสร็จสิ้น หานมู่จื่อก็ลากร่างที่เหนื่อยล้าของตนกลับบ้าน เตรียมจะทิ้งตัวลงนอน ก็รับสายของซูจิ่ว

“เลขาซู” หานมู่จื่อสงสัยเล็กน้อย ตอนนี้เลิกงานแล้ว เธอมีธุระอะไรกับตนเอง

“คุณหนูมู่จื่อ ฉันมีข่าวหนึ่ง ที่จะต้องรายงานให้คุณทราบค่ะ”

น้ำเสียงของเธอฟังดูเคร่งขรึมมาก

เดิมหานมู่จื่อเหนื่อยจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว แต่เมื่อได้ยินน้ำเสียงเคร่งขรึมแบบนี้ของซูจิ่วก็รีบลุกขึ้นมานั่งทันที

แม้ว่าช่วงนี้ซูจิ่วมักจะโทรหาเธอบ่อยจนเป็นเรื่องปกติ แต่ว่าเธอแทบไม่เคยใช้น้ำเสียงเคร่งขรึมแบบนี้กับตน

และหัวใจของเธอตอนนี้ ก็กำลังเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งหานมู่จื่อรู้สึกว่าเสียงของตนเองแหบพร่าเล็กน้อย

“เรื่อง….อะไร”

ซูจิ่วที่อยู่อีกด้านยิ้มอ่อนๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยินดี “คุณหนูมู่จื่อ พวกเรา……น่าจะพบคุณชายเย่แล้วค่ะ”

ตึก！

ตึกๆ！

หานมู่จื่ออึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติได้ รู้สึกวิงเวียนศีรษะขึ้นมา แต่เธอไม่ได้เป็นลมไป

อาจจะเป็นเพราะเธอตื่นเต้นมากเกินไปเท่านั้น เธอกัดริมฝีปากตนเอง กำโทรศัพท์แน่น