บทที่ 743ขอแค่เขาปลอดภัยก็พอ
ไม่ว่าอย่างไรเธอก็รู้ดีว่าหากไม่มีมูลความจริงหานชิงจะไม่มีทางบอกเธอแน่นอน
แต่….เธอก็ยังรู้สึกทุกข์ร้อนกระวนกระวาย
รู้สึกว่าทั้งหมดนี้ไม่น่าจะเป็นเรื่องจริง ในเมื่อเนิ่นนานขนาดนี้แล้ว กลับยังไม่มีเบาะแสของเย่โม่เซิน
พอวันนี้มีข่าวคราวของเขาแล้ว กลับทำให้เธอรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อมาก
กลัวว่าเบาะแสนี้จะบอบบางอ่อนแอเหมือนกับฟองอากาศ ที่พอสัมผัสก็แตกหายไป
หานชิงมองท่าทางแบบนี้ของหานมู่จื่อ เป็นแม่คนแล้ว ตอนนี้กลับยังมีท่าทางเหมือนสาวน้อยแรกรุ่น กำลังมองตนเองด้วยขอบตาแดงก่ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจสงสัย ดูเหมือนว่าแม้แต่วิญญาณก็ยังสั่นสะท้านไปด้วย
เขายื่นมือมา กุมที่บนศีรษะของหานมู่จื่อ ความอบอุ่นฝ่ามือค่อยๆส่งต่อมาที่เธอไม่หยุด
ท่าทางแบบนี้ คือกำลังปลอบโยนเธออยู่
“วางใจเถอะ”
ในที่สุดริมฝีปากบางของหานชิงก็เริ่มขยับ น้ำเสียงอ่อนโยน“พี่จะทำเรื่องที่ไม่มีความมั่นใจได้ยังไงกัน”
ได้ยินคำยืนยันของหานชิงหานมู่จื่อก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมาไม่น้อย แต่ก่อนที่จะได้พบเย่โม่เซิน เธอก็ยังรู้สึกว่าจิตใจของตนยังคงฟุ้งซ่าน
ความรู้สึกแบบนี้ หลังจากได้พบเขา ได้สัมผัสเขา รู้ว่าเขาปลอดภัยดี กลับมาอยู่ข้างกายตน จึงจะจางหายไป
“นั่งสิ”หานชิงดึงให้เธอนั่งลง จากนั้นก็ยื่นเมนูอาหารให้เธอ“เพิ่งจะเลิกงานก็มาเลย คงจะหิวแล้วแน่นอน กินอะไรก่อนเถอะ”
หานมู่จื่อส่ายหน้า“ฉันทานไม่ลงค่ะ”
“กินไม่ลง ก็ต้องกิน อีกเดี๋ยวบนไฟล์ทที่เรานั่ง ไม่ได้มีอาหารบริการบนเครื่องนะ จะบอกว่า เธอจะหาเขาในสภาพที่แขวนท้องหิวๆไปเหรอ”
หานมู่จื่อ“……”
ซูจิ่วที่อยู่ข้างๆนั่งลง ยิ้มอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร“ต่อให้คุณหนูมู่จื่อไม่หิว ก็อย่าให้เด็กน้อยในห้องต้องหิวเลยนะคะ ตอนนี้ถึงเวลาอาหารแล้ว เด็กน้อยก็น่าจะหิวแล้วนะคะ”
หานมู่จื่อ“……”
ภายใต้แรงกดดันของทั้งสอง หานมู่จื่อได้สั่งอาหารและเครื่องดื่ม
เดิมทีนั้น เธอก็กินอะไรไม่ลงจริงๆ รู้สึกว่าจิตใจตนเองนั้นยังคงพะวงอยู่แต่กับเย่โม่เซิน
แต่เมื่อหลังจากที่ได้เอาของกินใส่ปากไปแล้วนั้น ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าท้องอยู่หรือเปล่า ถึงได้รู้สึกเจริญอาหารอยู่ไม่น้อย
ตอนนี่ยังมีเวลาเหลือเฟือก่อนที่พวกเขาจะขึ้นเครื่องไฟล์ทที่พวกเขาจองเอาไว้ หานชิงหั่นสเต็กหนึ่งชิ้นพลางเอ่ยว่า“ยังมีเวลาอีกนาน ค่อยๆกิน ดูแลตัวเองให้ดี ถึงจะมีแรงไปเยี่ยมคนอื่น ถึงเวลา…”
ตอนท้าย หานชิงไม่ได้พูดต่อ แต่เห็นชัดว่าแววตาเคร่งขรึมขึ้นมาเล็กน้อย
“ถึงเวลาอะไรคะ”หานมู่จื่อกินอาหารเข้าไปหนึ่งคำ จู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ จ้องไปที่หานชิง
“ใช่แล้ว ในโทรศัพท์เลขาซูบอกว่า พวกเรายังมีเรื่องสงสัยอยู่เล็กน้อย รอให้ฉันไปไขข้อสงสัยด้วยตนเอง ตอนนี้ฉันก็มาด้วยตัวเองแล้ว….คือข้อสงสัยอะไรเหรอคะ”
เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ ซูจิ่วกับหานชิงก็สบตากัน ซูจิ่วยิ้มพลางอธิบายว่า“ข้อสงสัยนี้ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาค่ะ รอให้เราลงจากเครื่องบินค่อยคุยกันนะคะ”
ลับๆล่อๆขนาดนี้……
หานมู่จื่อมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีบางอย่าง คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน กินไม่ลงแล้ว วางตะเกียบในมือลง
“อย่างนั้นพวกคุณบอกฉันมาตามตรงว่า ข้อสงสัยนี้เกี่ยวข้องกับเย่โม่เซิน ใช่มั้ย”
ซูจิ่วพยักหน้า
หานมู่จื่อสีหน้าเปลี่ยนเป็นวิตกกังวลขึ้นมา“เกิดอะไรขึ้นกับเขาใช่มั้ยคะ”
ซูจิ่วไม่ได้ตอบ หานชิงก้มหน้าดื่มกาแฟ
“เลขาซู เขาได้รับบาดเจ็บใช่มั้ยคะ คุณบอกฉันสิ ว่าเกิดอะไรกับเขา เขาปลอดภัยมั้ย”
ซูจิ่วคิดว่าหากตนไม่พูดบางเรื่อง หานมู่จื่อคงต้องสติแตก คนท้องไม่ควรจะมีอารมณ์แปรปรวนไปมา หล่อนจึงรีบเอ่ยขึ้นมาว่า“คุณหนูมู่จื่อ คุณวางใจเถอะค่ะ ข้อสงสัยที่พวกเราพูดไม่ได้เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของคุณชายเย่ คุณชายเย่สบายดี ปลอดภัยดีค่ะ”
พอได้ยินว่าเย่โม่เซินปลอดภัยดี หานมู่จื่อก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่