เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 769

บทที่768 ชอบฉัน

“ชอบฉัน?”

น้ำเสียงนิ่งเรียบดังขึ้นมาจากทางด้านบน

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นไปทันที มองเขาไปด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

จากนั้นก็รีบส่ายหน้าออกไปทันที “ไม่ใช่นะคะ”

“ไม่?” เย่โม่เซินเอ่ยเย้าออกมา เหยียดร่างลุกขึ้นหรี่ตาเข้าไปใกล้ร่างเธอ “เธอคิดว่าฉันจะเชื่อ?”

คาดว่าน่าจะเป็นเพราะกังวลว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานจะกลับมาอีกครั้ง ดังนั้นแล้วหานมู่จื่อก็รีบเซถอยไปข้างหลังทันที รีบพูดแก้ตัวให้ตัวเองออกไป “ฉันเพียงแค่เห็นท่านประธานดื่มกาแฟอยู่ตลอด แล้วยังดูเหมือนว่าสุขภาพจิตจะไม่ค่อยดีนัก ฉันก็เลยเปลี่ยนเป็นนมให้คุณอย่างคิดเออออไปเองคนเดียวเพราะว่าฉันคิดว่านมสามารถช่วยในการนอนหลับได้ ทั้งยังดีต่อร่างกายของท่านประธานอีกด้วย ไม่ได้มีความหมายอื่นเลยนะคะ”

คาดว่าน่าจะกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อ หานมู่จื่อก็ยังพูดออกไปอีกว่า “แน่นอนว่า ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ท่านประธาน แต่ถ้าเป็นเจ้านายของฉันแล้ว ฉันก็จะทำอย่างนี้เหมือนกันค่ะ!”

เห็นเธอร้อนรนจนไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางเอาไว้ตรงไหนดีอย่างนั้นแล้ว แววตาของเย่โม่เซินก็ยิ่งมืดครึ้มออกมาเรื่อยๆ

ผู้หญิงตรงหน้านี้ เห็นได้ชัดเลยว่ากำลังคิดแทนเขาอยู่ สายตาที่มองเขาเมื่อวาน เขาไม่มีทางที่จะมองผิดไป

แต่เธอฉลาด ไม่ยอมรับว่าตัวเองสนใจเขา ก็คงอยากอยู่ที่นี่ต่อให้นานอีกหน่อยล่ะมั้ง?

อยากอยู่ที่นี่ต่อ แต่กลับท้าทายขีดจำกัดความอดทนของเขาอย่างนี้อีก

“ตกลงเธอทึ่ม หรือโง่กันแน่?”

จู่ๆเขาก็พูดประโยคนั้นออกมา

“หา?” หานมู่จื่องุนงงไม่รู้เรื่องรู้ราว

เย่โม่เซินหันร่างกลับไป เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “ก่อนที่ฉันจะโมโห ไปเอากาแฟมาให้ฉัน ส่วนนมนี่...ถ้าเธอคิดว่ามันมีคุณค่าทางโภชนาการมากนัก”

เขาหันออกไปเล็กน้อย จนเผยให้เห็นใบหน้าด้านข้างอันหล่อเหลาออกมา “งั้นก็ยกให้เธอแล้วกัน”

เขาก็พูดออกมาอย่างนั้นแล้ว หานมู่จื่อจึงรู้ได้อย่างแน่นอนว่าเขาไม่ดื่มนมแก้วนั้นแน่ ความจริงแล้วเย่โม่เซินเป็นคนไม่ชอบดื่มนม อันที่จริงสำหรับเขาแล้ว นมก็เหมือนกับยาพิษก็ไม่ปาน เพราะเขาไม่ชอบรสชาตินั้นของมัน

ตอนนี้เธอกับเขาก็ยังไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้น เธอไม่อาจหวังเกินตัวว่าเขาจะยอมเปลี่ยนมาดื่มนมแทนกาแฟเพียงเพราะคำพูดไม่กี่ประโยคของเธอได้จริงๆ

แต่หานมู่จื่อก็ยังไม่ยอมแพ้ เมื่อเทียบกับการที่เย่โม่เซินโมโหออกมาแล้วนั้น เธอกังวลว่าร่างกายที่ถูกละเลยไม่ได้รับการดูแลจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นมามากกว่า

เธอยกแก้วนมแล้วก้าวเข้าไปข้างหน้า คิดอยู่สักพักก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป “เอ่อ...ถ้าไม่ดื่มนม งั้นฉันชงชาให้ดีมั้ยคะ?”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วออกมา

“ชาก็ดีนะคะ สามารถปลุกร่างกายให้ตื่นตัวได้เหมือนกับกาแฟ อีกทั้งดื่มแล้วก็ยังดีต่อสุขภาพ ดีกว่าดื่มกาแฟเยอะเลยนะคะ”

ความจริงกาแฟก็ไม่ใช่ของที่ไม่ดีอะไรนักหรอก เพียงแต่ความถี่ที่เย่โม่เซินดื่มกาแฟนั้นมันมากเกินไปจริงๆ

ในตอนนี้เย่โม่เซินก็ได้มองเธอออกไปด้วยความไม่พอใจเป็นที่เรียบร้อย รังสีของความเยือกเย็นจากร่างของเขาแผ่ออกมา “เธออยากโดนไล่ออกหรือไง?”

หานมู่จื่อ “....”

โอเค เธอไม่กล้าแล้ว

สุดท้ายเธอก็ต้องยกนมแก้วนั้นออกจากห้องทำงานไป

ต้องกลับไปที่ห้องครัวอีกครั้งเพื่อชงกาแฟให้กับเย่โม่เซิน

เนื่องจากรู้มูลเหตุเรื่องที่เกิดขึ้น ดังนั้นแล้วพี่หลินจึงยืนรอดูผลลัพธ์อยู่ที่ประตูหน้าห้องเลขา

เมื่อเห็นหานมู่จื่อถือนมแก้วนั้นกลับมาในตอนที่เดินผ่านประตูหน้าห้องเลขานั้น พี่หลินก็ก้าวเข้าไปด้วยสีหน้ายิ้มๆ “รู้ผิดแล้วหรือยังล่ะ? เพิ่งเข้าทำงานได้สองวันก็คิดจะเปลี่ยนความเคยชินของเจ้านายเข้าเสียแล้ว ฉันแนะนำว่าต่อไปก็กำจัดความคิดพวกนี้ออกไปซะ คนอย่างคุณชายเซินน่ะ...จุ๊ๆ”

เธอส่ายหน้าออกไปพลางมองไปทางห้องทำงานของยู่ฉือเซินไปพลาง

“ไม่ใช่คนที่คนทั่วไปจะสามารถสั่นไหวได้ อีกทั้ง...”

เธอไม่พูดออกมา หานมู่จื่อก็ไม่ได้คิดจะถามออกไปอยู่แล้ว แต่พูดออกมาครึ่งนึงแล้ว แล้วก็ไม่พูดอีก หานมู่จื่อก็เกิดอยากรู้ขึ้นมาทันที จึงได้มองเธอออกไปด้วยความสงสัย “อีกทั้งอะไรหรอคะ?”

“อีกทั้งถึงแม้ว่าจะมีวันไหนที่เธอสามารถสั่นไหวเขาขึ้นมาได้จริงๆ แต่มันก็ไม่ยาวนานหรอก”