เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 786

บทที่ 785 ระมัดระวังตัวรู้จักบ้างไหม

หลังจากนั้นหานมู่จื่อก็นึกถึงเพียงแต่เรื่องของเย่โม่เซิน

เฉียวจื้อบอกว่าจะส่งข้อความหาเขาและให้เขามา

เธออยากเจอเขา แต่เธอก็รู้สึกว่า...เธอมักใช้ประโยชน์จากเฉียวจื้อเรียกเขาออกมาเสมอ เขาจะเกิดอาการรำคาญเธอหรือเปล่า?

เมื่อนึกได้แบบนี้ หานมู่จื่อก็กล่าว “งั้นเอ่อ คุณไม่ต้องส่งข้อความหาเขาหรอก วันนี้เอาแบบนี้แล้วกัน อย่ารีบร้อน”

“เอ๊ะ?” เฉียวจื้อผงะไปครู่หนึ่ง เขาถือโทรศัพท์ด้วยความงุนงง “ทำไมล่ะ? เรื่องแบบนี้ยิ่งเร็วยิ่งดีไม่ใช่หรือ?”

“ไม่” หานมู่จื่อส่ายหน้า “ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับ”

จู่ๆเธอก็บุกเข้ามาในชีวิตของเขา ถ้าหากเธออยู่ต่อหน้าเขาบ่อยๆและเขายังไม่คุ้นชินกับเธอ เขาอาจปฏิเสธเธอโดยไม่รู้ตัว

อย่าเสี่ยงเลยจะดีกว่า

“แต่ว่า..ฉันส่งไปแล้วน่ะสิ”

“….”

เย่โม่เซินนั่งอยู่บนโซฟาที่ระเบียง ในมือข้างหนึ่งถือแก้วกาแฟและอีกข้างหนึ่งถือโทรศัพท์

ในช่วงวันหยุดของเขา เขาสวมเสื้อสเวตเตอร์แขนยาวสีเทาและกางเกงขายาวแสนเรียบง่าย ใบหน้าของเขากระทบแสงแดดนั้นช่างสวยงามมาก หากถ่ายภาพฉากนี้เอาไว้และโพสต์ลงในเน็ต ชาวเน็ตจะต้องคิดว่าเป็นดาราชายกำลังถ่ายแบบเป็นแน่

หน้าจอบนโทรศัพท์ของเขายังคงเป็นหน้าจอในการพูดคุยกับเฉียวจื้อ

ภาพถ่ายไม่ได้ถูกขยาย แต่สามารถมองเห็นเงาที่สวยงามและละเอียดอ่อนของผู้หญิงได้อย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเธอสวมเพียงเสื้อเชิ้ตผ้าชีฟองสีขาวเรียบๆและไม่ได้จัดทรงผมอะไรมากมายเท่าไหร่นัก เธอเพียงแค่มัดหนังยางไว้ที่ด้านหลัง แต่มันก็ทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้

ใบหน้าของเธอไม่ได้สวยงามโดดเด่นมากมายนักและใบหน้าของเธอก็ไม่สมบูรณ์แบบเมื่อแยกออกจากกัน แต่ในการผสมผสานกันนั้นทำให้ดูสบายตา สำหรับเขา...ราวกับว่ามีแรงดึงดูดร้ายแรง

เย่โม่เซินละสายตากลับมา เขาวางแก้วกาแฟลงจากนั้นใช้มือนั้นบีบขมับ

เขารู้ดีว่าเฉียวจื้อจงใจ

จงใจนัดเธอไปยังร้านอาหาร จงใจส่งรูปเธอให้กับเขา จงใจ...ที่จะให้เขาไปที่นั่น

แต่ถึงแม้ว่าเฉียวจื้อจะจงใจ แล้วเธอล่ะ?

ถ้ามีคนโทรหาเธอ เธอก็จะไปในทันทีเลยใช่ไหม? ไม่รู้จักระมัดระวังตัวบ้างเลยหรืออย่างไร?

เขานึกขึ้นได้ว่าเมื่อเธอตื่นขึ้นมาในห้องเลขาในวันนั้นจู่ๆเธอก็กอดตัวเขาไว้แน่นและไม่มีการสงวนท่าทีใดๆ ในเวลานั้นเย่โม่เซินรู้สึกว่าเธออาจจะจำคนผิด เขานั้นไม่ใช่สิ่งที่เธออยากจะสวมกอด

อาจเป็นการตื่นจากฝัน สะลึมสะลือ จำคนผิดดังนั้นจึงกอดเขา

ยิ่งคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หัวใจของเย่โม่เซินก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น

หลังจากนั้นไม่นานนัก เขาก็เม้มริมฝีปากอย่างเยาะเย้ย ลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก

*

“ดังนั้น คุณเพิ่งนั่งได้ไม่นานนักก็ส่งข้อความเลยเหรอ?” หานมู่จื่อมองไปที่เฉียวจื้อด้วยความงุนงงและถามเขา เธอคิดว่า...ไม่ได้นานอะไรมากนัก คิดว่าน่าจะบอกเฉียวจื้อทัน

เฉียวจื้อพยักหน้าจากนั้นเขาก็พูดว่า “แต่...พี่สะใภ้คุณอย่าเป็นกังวลยู่ฉือเซินเขาคงจะไม่มาหรอก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานมู่จื่อจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก “คุณกำลังปลอบฉันหรือกำลังซ้ำเติมฉัน?”

“เอ? พี่สะใภ้ฉันไม่ได้จะซ้ำเติมคุณ ฉันเพียงพูดว่า...”

“เขาว่าอย่างไร? เขาสนใจคุณไหม?”

ต้องบอกว่าหานมู่จื่อนั้นยังคงสงสัยว่าเย่โม่เซินที่สูญเสียความทรงจำนั้นมีท่าทีต่อเธออย่างไร?

จากการกล่าวของเฉียวจื้อ เขาท่าทีประทับใจของตัวเองอย่างไร?

เฉียวจื้อจะกล้าบอกหานมู่จื่ออย่างไรว่าเขานั้นขับไสไล่ส่งเขา เขาจึงกล่าวอย่างอ้อมค้อม “เขาอาจยุ่งอยู่ไม่ได้ตอบข้อความกลับ ฉันว่าเขาอาจจะยังไม่เห็น”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่