เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 763

บทที่762 ตามหาความทรงจำให้คืนกลับมา

“เสี่ยวหมี่โต้ว วันนี้ตั้งใจเรียนหรือเปล่า แกล้งเพื่อนที่โรงเรียนบ้างหรือเปล่า?”

ได้ยินดังนั้น เสี่ยวหมี่โต้วก็ยู่ปากงอนใส่เธอทันที เอ่ยพูดอย่างแง่งอนออกมา “หม่ามี๊ของคนอื่นเขากลัวว่าจะมีใครมารังแกลูกของตัวเองกันทั้งนั้น แต่หม่ามี๊กลับกังวลว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะไปรังแกคนอื่น!”

“ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วสิ เสี่ยวหมี่โต้วของเราเป็นใครกันล่ะ? มีเพียงแค่ลูกนั่นแหละที่จะไปรังแกคนอื่นเขา คนอื่นมารังแกลูกได้ด้วยรึไง?” หานมู่จื่อยิ้มออกมาเล็กน้อย เห็นปากน้อยๆของเขายู่ออกมา พร้อมทั้งใบหน้าเล็กๆที่แสดงท่าทางไม่พอใจออกมานั้น อยากเอื้อมมือเข้าไปหยิกเสียจริง

น่าเสียดาย ที่ตอนนี้กำลังวิดีโอคอลกันอยู่ ถึงแม้ว่าจะมองเห็นหน้ากัน แต่กลับแตะต้องไม่ได้

ผู้ชายคนสำคัญในชีวิตของเธอทั้งสองคน ล้วนต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้กันทั้งคู่ เธอมีความปรารถนาอยากจะอยู่ใกล้ๆพวกเขา แต่มันก็ไม่อาจทำได้

“เฮอะ หม่ามี๊นิสัยไม่ดี หม่ามี๊แกล้งเสี่ยวหมี่โต้ว”

หานมู่จื่อยิ้มออกมา แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับออกไป

ผ่านไปได้สักพักนึง จู่ๆตาของเสี่ยวหมี่โต้วก็จ้องเข้ามายังเธออย่างน่าสงสาร

“เอ่อ เสี่ยวหมี่โต้วไปหาหม่ามี๊ได้มั้ยอ่ะครับ? น้าเสี่ยวเหยียนบอกว่าหม่ามี๊หาแด๊ดดี้เจอแล้ว ผม...ผมก็อยาก...”

หานมู่จื่อยังไม่ได้ตัดสินใจที่บอกเสี่ยวหมี่โต้วเรื่องที่เย่โม่เซินความจำเสื่อม ถ้าเด็กน้อยรู้เข้าว่าแด๊ดดี้ของเขาจำตัวเองไม่ได้ล่ะก็ เขาจะต้องเสียใจแน่ จำต้องเอ่ยออกไปว่า “ตอนนี้ยังไม่ได้นะครับ หม่ามี๊อยู่ที่นี่ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องจัดการ เสี่ยวหมี่โต้วอย่ามาเลย รอให้หม่ามี๊จัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน แล้วหม่ามี๊ค่อยพาแด๊ดดี้กลับไปดีมั้ย?”

“ฮึ”

เสี่ยวหมี่โต้วส่งเสียงฮึดฮัดออกมา “หม่ามี๊ ทำไมหม่ามี๊ต้องแบกรับทุกอย่างเองด้วยล่ะ เสี่ยวหมี่โต้วก็อยากจะช่วยเหมือนกันนะ!”

“เด็กน้อยอย่างลูกจะช่วยอะไรหม่ามี๊ได้กัน? อีกอย่าง...” หานมู่จื่อหลุบตาลง เงามืดเข้าปกคลุมเข้ามาในแววตา “มีหลายเรื่องที่ต้องให้เจ้าของเรื่องมาเป็นคนจัดการเองจะดีกว่า”

พูดจบ เธอก็รู้ตัวขึ้นมาว่าสีหน้าเศร้าสร้อยอย่างนั้นได้แสดงออกไปต่อหน้าเสี่ยวหมี่โต้ว จึงเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอีกครั้ง “เสี่ยวหมี่โต้วจะต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำพูดของหม่ามี๊นะครับ รอหม่ามี๊กับแด๊ดดี้กลับไปนะครับ”

“อือ”

“ถ้าหากว่าเสี่ยวหมี่โต้วเป็นเด็กดี เมื่อถึงตอนนั้น...หม่ามี๊จะให้รางวัลเสี่ยวหมี่โต้ว ดีมั้ยครับ?”

“ดีครับ หม่ามี๊ต้องรักษาคำพูดนะครับ...”

สองแม่ลูกพูดคุยกันกะหนุงกะหนิงกันอยู่สักพักใหญ่ๆ เสี่ยวเหยียนก็เข้ามาแตะศีรษะของเสี่ยวหมี่โต้วพร้อมบอกให้เขาไปอาบน้ำ จากนั้นเธอก็เข้ามาวิดีโอคอลพูดคุยกับหานมู่จื่อแทน

“มู่จื่อ มู่จื่อ ทางนั้นพัฒนาไปยังไงบ้าง? คืบหน้าบ้างมั้ย?”

นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้เธอวิ่งวุ่นมาทั้งวัน เหนื่อยหอบอย่างกับหมา แต่กลับยังคงไม่ได้เจอหน้าเย่โม่เซินเลย แล้วเธอจะไปได้ผลมาจากไหนกันล่ะ?

ไม่แน่ว่าอีกหลายวันที่เหลือก็คงจะเป็นแบบนี้เหมือนเดิม แค่อยากเจอหน้าเย่โม่เซินสักครั้งทำไมถึงรู้สึกว่ามันช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน

เมื่อเห็นเธอไม่มีสีหน้ายินดีออกมา เสี่ยวเหยียนก็พอจะคาดเดาได้อยู่บ้าง “ไม่หรอกมั้ง? หรือว่าจะไม่มีความคืบหน้าสักนิดเลยงั้นหรอ? เธอกับเขาไม่ได้เจอหน้ากันเลยสักครั้งเดียว?”

ได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อหยุดชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็พูดออกไป “หน้าได้เจอกันแล้ว เพียงแต่...”

เธอลังเลใจออกมาเล็กน้อย หน้าได้เจอกันแล้ว เพียงแต่ภาพจำที่เย่โม่เซินมีต่อเธอดูเหมือนว่ามันจะแย่เสียยิ่งกว่าแย่? แต่ตอนทำงานในช่วงหลังๆพี่หลินก็ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ดังนั้นแล้วเธอจึงไม่แน่ใจนักว่าเขาให้คะแนนความประทับใจต่อกาแฟแก้วนั้นของเธออย่างไร

“เพียงแต่อะไร? เธอรีบพูดมาสิ อยากให้ฉันร้อนใจตายหรือไง?” ปลายสายทางด้านของเสี่ยวเหยียนนั้นได้ร้อนใจจนตีต้นขาออกมา ทั้งยังแสดงท่าทางที่แทบจะทุ่มโต๊ะออกไปอย่างนั้นได้ทำเอา หานมู่จื่อหลุดขำออกมา

“พรืด...อุ๊บ ฮ่า ๆ ๆ—— ฉันไม่เห็นจะร้อนใจอะไรเลย เธอจะมาร้อนใจไปทำไมกัน?”

“อั้ยหยา” เสี่ยวเหยียนร้อนใจจะตายอยู่แล้ว แต่เธอยังขำอยู่นั่น จำต้องเอ่ยพูดออกไปอย่างจนใจ “อย่างฉันเขาเรียกว่าฮ่องเต้ไม่ได้กังวลอะไร แต่ขันทีกลับเป็นกังวลแทนใช่มั้ยล่ะ? มันก็สมควรที่ฉันจะต้องร้อนใจอยู่แล้วมั้ยล่ะ เธอก็ยังจะมามีความสุขเป็นความทุกข์ของคนอื่นอยู่ที่นั่นได้อีกนะ!”

หานมู่จื่อยังอดไม่ได้ที่จะอยากหัวเราะออกมา พลางคิดว่า เพื่อนที่สนิทกันอย่างแท้จริงก็คงจะเป็นอย่างนี้สินะ

เรื่องของตัวเอง เจ้าตัวยังไม่เห็นจะเป็นกังวลออกมาเลย แต่เธอกลับร้อนใจแทนเธอไปก่อนเสียแล้ว