บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1242

หลังจากหลิวจิ้งหยิบตั๋วเงินแล้ว ก็ซ่อนไว้ในอุโมงค์ใต้ดินจวนตามที่อาหลิวบอก รอจนขายสถานพยาบาลกับยาที่กักตุนเรียบร้อยแล้วก็ออกจากเมืองหลวง

ทว่าวันนี้พี่น้องของหลิวจิ้งได้เงินก้อนโต ทั้งไม่อยากไปจากเมืองหลวง คืนวันนั้นจึงนัดกันไปเที่ยวที่หอสามบุปผา

หลังจากพวกเขาออกไปในตอนกลางคืนแล้วก็อาศัยยามราตรีออกไปด้วย

เมื่อเขาถึงที่นั่งชั้นดีในโรงน้ำชา สองด้านของที่นั่งชั้นดีปิดสนิท ด้านข้างใช้ผ้าม่านกั้นไว้ ด้านหน้ามีระเบียงบันได หันหน้าไปทางนักเล่าเรื่องที่อยู่กลางโรงน้ำชา จุดนี้เป็นที่นั่งของแขกระดับสูง นั่งตรงนี้ น้ำชากาหนึ่งต้องจ่ายถึงหนึ่งตำลึงสองตำลึง

เขาสั่งน้ำชามากาหนึ่ง นั่งฟังการเล่าเรื่อง เมื่อฟังจบก็เรียกคนขายใบชามา ให้รางวัลนักเล่าเรื่องสิบสองตำลึง กล่าวเรียบ “เชิญคนเล่าเรื่องมาให้ข้าหน่อย!”

พอคนขายใบชาเห็นเงินสิบสองตำลึง ลูกตาก็แทบจะถลน เขาไม่เคยพบเห็นแขกที่มือเติบเช่นนี้มาก่อน เอ่ยขอบคุณพลัน จากนั้นก็ไปตามนักเล่าเรื่องด้วยความเร็วรี่

เมื่อนักเล่าเรื่องตบรางวัลถึงสิบสองตำลึงก็ตามคนขายใบชามายังที่นั่งชั้นดี

เปิดม่านเข้าไปแล้วนักเล่าเรื่องก็รีบโค้งตัวขอบคุณ

อาหลิวช้อนตาเรียบ “นั่ง!”

“เออ...” นักเล่าเรื่องเห็นแขกไม่เหมือนคนชั้นสูง แต่กลับมือเติบตบรางวัลให้เช่นนี้แล้วก็นั่งลงตามที่บอก ปรนนิบัติน้ำท่าอย่างระมัดระวัง “เชิญขอรับ!”

อาหลิวไล่ให้คนขายใบชาออกไป จากนั้นก็ล้วงตั๋วเงินจากแขนเสื้อออกมาใบหนึ่ง ดันออกไปช้าๆ

เมื่อนักเล่าเรื่องเห็นมูลค่าตั๋วแลกเงินพันตำลึง ก็ตกใจจนตาตั้ง “ท่าน นี่คือ?”

“ทำงานให้ข้า เรียบร้อยแล้วยังมีค่าเหนื่อยอีกสองเท่า!” อาหลิวมองเขาพลางเอ่ย

นักเล่าเรื่องไม่ได้รับไว้ในทันที แต่เอ่ยถามก่อน “ไม่ทราบท่านต้องการให้ข้าน้อยทำเรื่องอะไรหรือขอรับ?”

อาหลิวมองเขา ยิ้มน้อยๆ “วางใจเถอะ ไม่ยากหรอก แค่เรื่องไม่กี่ประโยคเท่านั้น การเล่าเรื่องในวันพรุ่งนี้ ข้าต้องการให้เจ้าเล่าเรื่องเรื่องหนึ่ง เล่าเรื่องนี้จบแล้วเจ้าก็เก็บข้าวของออกเมืองหลวงทันที ข้าจะรอเจ้าที่ประตูเมือง เอาตั๋วเงินที่เหลือให้”

นักเล่าเรื่องเอ่ยถาม “เป็นเรื่องอะไรหรือขอรับ? ข้าน้อยต้องฟังดูก่อน”

อาหลิวยื่นมือออกไปเกี่ยวนิ้ว “เข้ามาสิ!”

นักเล่าเรื่องเงี่ยหูไป “เชิญท่านกล่าวมาได้!”

“เรื่องนี้ก็คือองค์รัชทายาทในตอนนี้วางแผนให้ร้ายเจ้าหญิงฮุ่ยผิว ทำให้นางตายแล้วก็หลอกบุตรชายเจ้าหญิงฮุ่ยผิงขายโรงงานยา แย่งเงินครึ่งหนึ่ง...”

เมื่อเขาพูดไปครึ่งหนึ่งแล้วก็หยุด มองมีดสั้นเย็นเฉียบตรงลำคอ แล้วเงยหน้ามองนักเล่าเรื่องอีกครั้ง นักเล่าเรื่องจับมีดสั้น ใบหน้ามีรอยยิ้มเย็นชา “แต่งเรื่องให้องค์รัชทายาทองค์ปัจจุบันหรือ? เจ้าเป็นใคร?”

สายตาอาหลิวแวบความตกใจ แต่กระนั้นก็ยังสงบ “แล้วเจ้าเป็นใคร?”

นักเล่าเรื่องหัวเราะชืดๆ “ข้าเป็นใครเจ้าไม่ต้องสนใจ แต่เจ้าต้องไปกับข้า!”

อาหลิวยิ้มเย็น “แล้วถ้าข้าว่าไม่ล่ะ?”

“เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้ว!” นักเล่าเรื่องยกมีดสั้นที่อยู่ในมือ “ถ้าไม่อยากให้บนคอมีรูเพิ่ม งั้นก็ไปกับข้า”

แต่อาหลิวกลับเบี่ยงศีรษะ มีดสั้นของนักเล่าเรื่องเคลื่อนออกไป ความไวไม่เท่าเขา ล้วงมีดสั้นออกมาจากแขนเสื้อโจมตีนักเล่าเรื่อง นักเล่าเรื่องชะงัก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นวรยุทธ์ หลบไปอย่างรีบร้อน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน