บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1633

เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงยามจื่อแล้ว นางก็รีบกลับไปที่ตำหนักเสี้ยวเยว่ทันที

ทันทีที่เข้าไปในห้องแล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอน เจ้าห้าก็กลับมาแล้ว ลู่หยาช่วยเขาแขวนชุดคลุมตัวนอก มู่หรูกงกงยกน้ำชามาให้แล้วถอยออกไป ฉี่หลอเป่าไฟที่หน้าระเบียงให้ดับ เหลือไฟเพียงดวงเดียว จากนั้นทุกคนก็ไปนอนกันหมด

หยู่เหวินเห้ากอดหยวนชิงหลิง พลางจูบที่หน้าผากเบา ๆ "ไม่ต้องรอข้าหรอก ถ้าเจ้าง่วงก็นอนก่อนเถอะ"

“ ข้าเพิ่งจะดูข้อมูลการวิจัยเสร็จ ไม่ได้ตั้งใจรอเจ้าหรอก เหนื่อยมากใช่หรือไม่? คืนนี้ไม่ต้องอาบน้ำแล้วจะดีกว่า”

แต่เจ้าห้ากลับส่ายหน้า "นอนไม่หลับ ข้าโกรธไปหมด อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลยนะ เล่าเรื่องของลูก ๆ ให้ข้าฟังมาดีกว่า"

เขาขึ้นไปนั่งบนเตียงหลัวฮั่น ยืดตัวไปข้างหลัง มีท่าทางเหนื่อยเล็กน้อย สาเหตุหลัก ๆ คือเพราะโกรธกับความเหนื่อยสะสมจากเวลาปกติ นางไม่เคยเห็นเขาเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน

หยวนชิงหลิงวางหมอนนุ่ม ๆ ไว้ที่ช่วงเอวของเขา แล้วคุกเข่าลงข้าง ๆ เพื่อช่วยนวดคลึงที่หว่างคิ้วและขมับของเขา เวลาที่เขาหงุดหงิด เขามักจะปวดหัวได้ง่าย

“กวาเอ๋อเป็นอย่างไรบ้าง? วันนี้ยังไม่ได้ฟังเจ้าเล่ารายละเอียดเลย ข้าเองก็ยุ่ง ๆ อยู่ด้วย” เขาลืมตาขึ้นมองดูหยวนชิงหลิง จับมือนางไว้ไม่ให้นางนวดต่อ เหยียดแขนออกไปโอบรัดตัวนางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน "เจ้ากลับมาเหนื่อย ๆ ไม่ต้องนวดให้ข้าหรอก อีกสักพักข้าจะนวดไหล่ให้ ขอหายใจหายคอครู่หนึ่งก่อน "

หยวนชิงหลิงเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา พูดด้วยรอยยิ้มว่า "กวาเอ๋อไม่เป็นไรหรอก เรื่องนี้ไม่มีผลอะไรกับนาง นางบอกว่าวันข้างหน้านางจะแต่งงานกับใครสักคน นางจะแต่งกับคนที่ท่านพ่อชื่นชม"

ชั่วขณะนั้น เจ้าห้าก็มีท่าทางภูมิอกภูมิใจมาก ใบหน้าเผยรอยยิ้มกว้าง ความเหนื่อยล้าดูเหมือนจะสลายหายไปในชั่วพริบตา จริงรึ? นางพูดอย่างนั้นจริง ๆ น่ะรึ?

“แน่นอนสิ เจ้าคือไอดอลของนางเชียวนะ”

เจ้าห้ากระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที ลุกขึ้นมานั่งตัวตรง “ข้ารู้ว่าไอดอลคืออะไร ดูเหมือนว่า นอกจากจะพัฒนาเรื่องวรยุทธ์แล้ว ข้ายังต้องอ่านหนังสือให้เยอะ ๆ เพื่อเป็นการเพิ่มเติมความรอบรู้ให้ตัวเอง การจะเป็นไอดอลนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย จะทำให้นางผิดหวังไม่ได้ "

“พูดถึงความสามารถพิเศษ...” หยวนชิงหลิงลุกขึ้นจากอ้อมแขน แล้วมองเขาอย่างจริงจัง “ข้ามีเรื่องหนึ่งที่จะต้องบอกเจ้า”

“เรื่องอะไรรึ? เรื่องของกวาเอ๋อ?” หยู่เหวินเห้าเริ่มมีสีหน้าจริงจัง

“ไม่ใช่ เป็นเรื่องของเจ้า เจ้ายังจำครั้งก่อนที่เจ้าอยู่ที่ชายหาดได้หรือไม่? ที่เจ้ากับสวีอีเล่นกระดานโต้คลื่นกัน.…”

“ นั่นไม่เรียกว่าโต้คลื่น นั่นคือเรือยนต์” หยู่เหวินเห้าแก้ไขคำพูด

“ได้ ๆ มันคือเรือยนต์ แล้วเจ้าก็เอาแต่ตะโกนว่าอยากให้มีคลื่น ผลสุดท้ายคือมีคลื่นลูกแล้วลูกเล่าซัดมาไม่หยุด เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่า ตัวเจ้าเองสามารถเรียกลมสร้างคลื่นได้?”

หยู่เหวินเห้าถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะ “เจ้าหยวน ที่เจ้าพูดมามันช่างน่าขำเสียจริง”

“น่าขำอย่างนั้นหรือ?” หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าตัวเองจริงจังมาก

"น่าขำสิ อะไรคือเรียกลมสร้างคลื่น ทะเลมันก็ต้องมีคลื่นเป็นธรรมดา พอดีกับตอนที่พวกเราไปถึง ลมพัดค่อนข้างแรงก็เท่านั้น"

“ วันนั้น ถ้าจะว่าไปก็นับว่าคลื่นลมสงบ แถว ๆ นั้นก็ไม่มีเรือผ่านไปมาเลย เจ้าเคยสงสัยบ้างหรือไม่ว่าทำไมคลื่นถึงได้สูงขนาดนั้น? อีกทั้งพอเจ้าเรียกคลื่นครั้งหนึ่ง คลื่นก็มาตามที่เรียก มันไม่น่าจะมีเรื่องบังเอิญแบบนั้นได้หรอก”

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “วันนั้นไม่มีลมหรือ? ทำไมข้าถึงจำได้ว่าลมพัดแรงมากล่ะ มันพัดจนทำให้ผมของข้าตั้งตรงเชียวนะ?”

“ นั่นเป็นเพราะว่า เจ้ากำลังขับเรือยนต์ด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก แน่นอนว่าเจ้าย่อมรู้สึกถึงลมเป็นธรรมดา แต่ในความเป็นจริงวันนั้นไม่มีลม และถึงแม้ว่าจะมีลม ก็ไม่สามารถก่อคลื่นที่มีขนาดใหญ่แบบนั้นขึ้นมาได้ เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าสวีอีตกใจจนอกสั่นขวัญหายไปเลยน่ะ? "

“สวีอีคนนี้น่ะรึ? เอะอะอะไรก็ตกอกตกใจได้หมดทุกอย่างนั่นล่ะ แค่เจ้าเปิดพัดลม แล้วเปิดเบอร์แรง ๆ หน่อย ก็ทำให้เขาตกใจจนปากเบี้ยวได้แล้วล่ะ”

หยวนชิงหลิงพยุงไหล่ของเขา แล้วพูดในลมหายใจเดียวว่า "ไม่ใช่ เจ้าห้าเจ้าฟังข้านะ ครั้งนี้ที่เจ้าล้มป่วย แล้วยาที่สวีอีฉีดให้เจ้าเข็มนั้น เป็นการให้ยาผิด มันคือยาที่ข้ากำลังค้นคว้า ซึ่งยังอยู่ในขั้นแรกของระยะทดลองในสัตว์ สรุปโดยย่อคืออาจเป็นเพราะเหตุบังเอิญ หรือเพราะความผิดพลาดมากมายหลายประการ ที่นำพาให้เจ้ามีความสามารถหนึ่ง ซึ่งจัดอยู่ในประเภทความสามารถในการควบคุมน้ำ คลื่นในทะเลวันนั้น มันเกิดจากแรงผลักดันทางความคิดของเจ้า เกิดจากตัวเจ้าเป็นคนสร้างขึ้นมา"

หยู่เหวินเห้ามองนางด้วยสายตาแน่วนิ่ง ในดวงตาดูเหมือนมีแสงสว่างวาบสายหนึ่ง แต่ก็ดูเหมือนไม่มี หยวนชิงหลิงจ้องมองเขาอย่างจริงจัง คาดหวังว่าเขาจะยอมรับมันได้โดยดี