บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1627

ห้าพี่น้องออกจากเมืองโร่ตูพร้อมกัน

ก่อนจะแยกทาง หยู่เหวินหลี่มองไปที่พวกเขาทั้งสี่คน "พวกเจ้ากลับไปแล้ว ให้เลือกคนสักสองสามคนลอบเข้าไปในแคว้นจิน คอยจับตาดูทุกอย่างให้ถ้วนถี่ เราจะไม่ลงมือทำอะไรก็จริง แต่เราต้องรับประกันได้ว่าจะรู้ทุกอย่างที่เขาทำ คนเหล่านี้จะมีหน้าที่คอยจับตาดูทุกเรื่องของเขา พวกเจ้าห้ามทำอะไรตามใจชอบเด็ดขาด กำหนดเงื่อนไขหนึ่งไว้เป็นมาตรฐานในการลงมือ นั่นคือ เมื่อไหร่ที่เขาตั้งใจจะทำอะไรที่เป็นการทำร้ายน้องสาว ในตอนที่เขาตัดสินใจจะทำ เราต้องลงมือ อย่ารอจนกว่าเขาจะลงมือทำจริง ๆ เพราะนั่นอาจจะสายเกินไป”

“เข้าใจแล้ว พี่ใหญ่ เรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง” ทังหยวนรับปาก

“ ดี ทุกคนดูแลตัวเองด้วยล่ะ ถ้ามีเวลาก็กลับเมืองหลวงไปเยี่ยมหาพ่อกับแม่บ้าง พวกเขาคิดถึงพวกเจ้าจะแย่แล้ว” หลังจากหยู่เหวินหลี่พูดจบ ก็ควบม้าทะยานออกไป

พี่น้องทั้งสี่มองดูพี่ใหญ่ควบม้าจากไป ในใจต่างรู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย พวกเขาก็คิดถึงพ่อกับแม่ อยากกลับไปเมืองหลวงไปอยู่พร้อมหน้ากับทุก ๆ คน แต่ว่าเมืองชายแดนต้องการการพัฒนาที่สงบสุขอย่างแท้จริงก่อน พวกเขาถึงจะจากไปได้

แต่ก็อีกไม่นานแล้ว ขอเวลาให้พวกเขาอีกสองปี

หยู่เหวินหลี่รีบไปที่เมืองหลวงโดยไม่หยุดพัก ก่อนที่เขาจะไปถึงวัง นกพิราบสื่อสารของอ๋องอานก็ไปถึงก่อนแล้ว

เจ้าห้าอ่านจดหมายจบ ก็โกรธจนร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง ใช้มือตบโต๊ะผาง “เขาเบื่อชีวิตจริง ๆ แล้วสินะ? ถึงได้วางแผนร้ายแบบนี้กับลูกสาวของข้า? เป็นบ้าไปแล้วใช่หรือไม่? กวาเอ๋อของข้าเพิ่งจะสิบเอ็ด เขาก็แต่งตั้งให้เป็นฮองเฮา นี่แม้แต่ข้าก็ยังโดนหลอกไปด้วยแล้ว"

หยวนชิงหลิงรับจดหมายมาอ่าน ขมวดคิ้วมุ่น "ทำเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ ออกจะมากเกินไปจริง ๆ นั่นแหล่ะ"

“มู่หรู ไปเรียกเหลิ่งจิ้งเหยียนมา” เจ้าห้าร้องสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ!” มู่หรูกงกงมองเขาจากด้านข้าง ในใจก็รู้สึกหนักอึ้งจมดิ่ง ฮ่องเต้แคว้นจินอยากผายลมอะไรขึ้นมา? องค์หญิงของเขาไม่มีทางแต่งไปแคว้นจินแน่ อยู่ไกลกันตั้งขนาดนั้น ปีหนึ่ง ๆ แทบไม่ได้เจอหน้ากันด้วยซ้ำ ใครจะอยากไป?

หยวนชิงหลิงถาม "เจ้าคิดว่าจะทำอย่างไร?"

หยู่เหวินเห้าหน้านิ่วคิ้วขมวด “ ข้าจะทำอย่างไรได้ล่ะ? อย่างไรก็บุกไปตีเมืองไม่ได้ คงได้แต่ส่งจดหมายไปเคาะเรียกสติให้เขาหัดสงบเสงี่ยมเจียมตนเสียบ้าง ชี้แจงทัศนคติของข้า ว่าหากคิดจะแต่งงานกับลูกสาวของข้าล่ะก็ เลิกคิดฝันไปได้เลย”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเฮือก กลัวว่าเขาจะหุนหันพลันแล่นจริง ๆ

แต่นางมีความคิดว่า ทำไมฮ่องเต้น้อยถึงได้ทำอะไรประมาทเลินเล่อได้ขนาดนี้? เจ๋อหลานเพิ่งจะอายุแค่สิบเอ็ดก็แต่งตั้งเป็นฮองเฮาแล้ว สิ่งนี้จะส่งผลกระทบต่อนางอย่างมาก ในอนาคตจะมีคนอีกหลายคนที่ให้ความสนใจนาง ถ้าเขาใส่ใจกวาเอ๋อจริง ๆ ทำไมเขาถึงไม่คิดเผื่อไปถึงขั้นนั้นด้วยล่ะ?

เดิมทีความประทับใจแรกที่กวาเอ๋อมีต่อเขาก็นับว่าไม่เลว แต่ตอนนี้สิ่งที่ทำลงไป กลับทำให้นางกับเจ้าห้าไม่ชอบอย่างมาก นี่ไม่เท่ากับว่ายกหินขึ้นมา แต่กลับหล่นทับขาตัวเองหรอกรึ?

แต่พอนางลองคิดทบทวนดี ๆ ลูกไม้นี้ที่ฮ่องเต้น้อยหยิบมาใช้ก็นับว่าฉลาดอยู่ อย่างน้อยก็ทำให้เจ้าห้ารับรู้ถึงการมีคัวตนของเขาได้อย่างเข้มข้นมาก นับจากนี้ไปเจ้าห้าก็จะจับตามองเขาเป็นพิเศษ ถ้าในอนาคตเขาทำได้ดี สามารถปกครองประเทศได้อย่างโดดเด่นในทุก ๆ ด้าน ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเจ้าห้าจะต้องรู้สึกชื่นชมเขาเป็นพิเศษแน่

กลอุบายที่เสี่ยงอันตรายแบบนี้ได้ไม่คุ้มเสีย เว้นเสียแต่ว่าเขาจะมีความมั่นใจในตัวเองเป็นพิเศษ ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องล้มเหลวอย่างแน่นอน

การกระทำเช่นนี้เป็นอะไรที่โง่มาก

นางอยากไปแคว้นจินมาโดยตลอด อยากไปดูว่าจะสามารถจับหนอนน้ำแข็งได้หรือไม่ เพราะสถานการณ์ของเจ้าห้าตอนนี้เป็นอย่างไร นางก็ยังไม่รู้ชัด จะเกิดผลข้างเคียงอะไรตามมาหรือไม่ หรือเมื่อเกิดผลข้างเคียงแล้วจะแก้ปัญหาอย่างไร นางไม่มีเบาะแสเลยแม้แต่อย่างเดียว

ทั้งไม่อาจปล่อยเรื่องนี้ไปทั้งที่ไม่มั่นใจอะไรเลยแบบนี้ได้ ในใจรู้สึกหวั่นวิตกมาก

หรือบางทีนางควรฉวยโอกาสนี้ ไปที่แคว้นจินสักครั้ง

นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “เจ้าก็อย่าโกรธให้มากนักเลย ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เขาทำลงไปตอนนี้ล้วนไม่ใช่กุญแจสำคัญ กุญแจสำคัญคือลูกสาวของเราคิดอย่างไรต่างหาก หรือบางทีนางอาจตกใจแทบแย่แล้วก็ได้ เจ้าห้า ข้าอยากจะไปเมืองโร่ตูสักครั้ง ไปอยู่เป็นเพื่อนนางสักครึ่งเดือน ดีหรือไม่?”

หยู่เหวินเห้าได้ยินสิ่งที่นางพูด ก็รู้สึกกังวลขึ้นมา “จริงด้วย นางเพิ่งจะอายุแค่สิบเอ็ด เรื่องนี้ก็วุ่นวายใหญ่โตเสียจนคนในแคว้นอื่นรู้กันไปหมดแล้ว นางจะต้องรู้สึกกลัวมากอย่างแน่นอน หรือไม่ ข้าไปกับเจ้าด้วยน่าจะดีกว่า?”

“เจ้าไม่ต้องไปหรอก เจ้าเพิ่งจะกลับมา ประเทศอยู่ไม่ได้หากไม่มีกษัตริย์ ข้าไปคนเดียวก็พอ อีกอย่าง เรื่องแบบนี้ลูกสาวน่าจะยินดีคุยกับแม่มากกว่า หากมีเจ้าอยู่ด้วยคงไม่ค่อยสะดวก นางอาจรู้สึกขัดเขินถ้าจะต้องพูด” หยวนชิงหลิงอธิบาย

หยู่เหวินเห้าคิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าถูกต้องตามนั้นจริง ๆ เมื่อคิดว่าเรื่องนี้อาจทำให้ลูกสาวกินไม่ได้นอนไม่หลับ เขาก็รู้สึกทุกข์ร้อนกังวลมาก " ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าจะสั่งคนจัดเตรียมการเดินทางให้เจ้า พรุ่งนี้ก็ออกเดินทางเลยแล้วกัน"

“ได้” หยวนชิงหลิงพยักหน้า

นางหมุนตัวเดินออกไป เพิ่งจะไปถึงอุทยาน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าลู่หยาเดินเข้ามาทำท่าทางตื่นตระหนก จึงถามขึ้นว่า "เป็นอะไรไป?"