บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1628

หลังจากพูดเรื่องของเจ๋อหลานแล้ว หยู่เหวินเห้าก็พูดว่า "เจ้าออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาตกลับไปต้องให้แม่ทัพของเจ้าสั่งลงโทษทางวินัย กฎเกณฑ์ของทหารไม่สามารถใช้ชื่อเสียงบารมีอวดอ้างปากเปล่าได้ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใครมีสถานะอะไร ล้วนต้องปฏิบัติตามกฎเมื่อเข้าสู่กองทัพ วันหลังถ้าจะออกจะไปไหน ก็ควรบอกกล่าวทำเรื่องลาล่วงหน้า”

“พ่ะย่ะค่ะ ลูกเข้าใจแล้ว” หยู่เหวินหลี่ตอบรับ

หยู่เหวินเห้าปรายตามองลูกชายแวบหนึ่ง ในใจยังคงรู้สึกโล่งใจอยู่มาก พูดว่า "ไปเถอะ พวกเรากลับไปกินข้าวกับแม่ของเจ้ากันดีกว่า"

กลับไปถึงตำหนักเสี้ยวเยว่ เมื่อหยวนชิงหลิงเห็นลูกชายกลับมา ก็มีความสุขมาก สั่งให้คนเตรียมอาหารเพิ่มอีกหลายอย่าง ส่วนการออกจากค่ายโดยไม่ได้รับอนุญาตนางไม่พูดถึงอีก เพราะเจ้าห้าจะต้องพูดแล้วแน่นอน

นางถามถึงเรื่องของเมืองโร่ตูเล็กน้อย หยู่เหวินหลี่บอกกับนางว่า ตอนนี้เมืองโร่ตูได้ฟื้นฟูระบบระเบียบการดำรงชีวิตของผู้คนแล้ว กำลังยุ่งอยู่กับการพัฒนา ส่วนน้องสาวได้ลงนามในสัญญากับแคว้นจิน เพื่อร่วมมือกันพัฒนาเหมืองแร่ การพัฒนาของโร่ตูเวลานี้อยู่ใกล้แค่เอื้อม

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หยู่เหวินเห้าก็รู้สึกภูมิใจอยู่เสมอ บรรดาลูกชายและลูกสาวของเขา ทุกคนล้วนมีความสามารถ โดดเด่นมีแวว เป็นศิษย์ที่ได้รับการอบรมรมสั่งสอนจากครู แต่กลับเก่งกาจกว่าครูเสียอีก

เดิมทีเมืองโร่ตูเป็นเมืองที่ทำให้เขากังวลใจมากที่สุด แต่คาดไม่ถึงว่าแค่เกิดแผ่นดินไหวเพียงครั้ง กลับเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ทั้งหมดไปโดยสิ้นเชิง แน่นอนว่า นี่เป็นความดีความชอบของกวาเอ๋ออย่างปฏิเสธไม่ได้

หลังจากหยู่เหวินหลี่กินมื้อเย็นเสร็จ ก็กลับไปที่ค่ายทหาร

วันพรุ่งนี้หยวนชิงหลิงจะไปที่เมืองโร่ตู ดังนั้น เจ้าห้าจึงลากนางมากำชับกำชาให้ใส่ใจความปลอดภัยระหว่างเดินทาง กินดื่มให้เป็นเวลา อย่าให้ถูกลมเย็นจนเป็นหวัด และต้องระวังฝุ่นทรายที่มากับลม

หลังจากพร่ำเพ้อตลอดทั้งคืน เขาก็พูดอย่างเศร้าสลดว่า อันที่จริงข้าก็อยากไปเหมือนกัน

“ข้ารู้ว่าเจ้าห่วงใยเด็ก ๆ เอาอย่างนี้ดีกว่า ครั้งนี้ข้าจะพาพวกเขากลับมาด้วย ดีหรือไม่?”หยวนชิงหลิงปลอบใจเขา

“แต่ถ้าเจ้าจะพาพวกเขากลับมา เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องไปที่นั่นเองก็ได้นี่? แค่ส่งจดหมายไปบอกให้พวกเขากลับมาก็พอ”

“เอ่อ... อย่างไรก็ควรต้องไปสักครั้ง แวะไปดูการพัฒนาของเมืองโร่ตูให้เห็นกับตาสักหน่อย”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า "ถ้ามีเวลาพอ ลองแวะไปดูเมืองปราการอื่น ๆ ด้วยสักหน่อยก็ดีนะ"

หยวนชิงหลิงพูดอย่างอ่อนโยนว่า "ได้ ล้วนฟังเจ้าทั้งหมด"

ผู้ชายที่คิดถึงลูก มักทำให้คนรู้สึกว่ามีเสน่ห์เป็นพิเศษเสมอ หยวนชิงหลิงเป็นฝ่ายเริ่มส่งจุมพิตเบา ๆ ก่อน เจ้าห้าก็กอดเอวของนางไว้ แล้วกดตัวลงไป

ช่วงนี้เจ้าห้าดูมีพลังกระชุ่มกระชวยกว่าเมื่อก่อน เรียกว่าดีขึ้นกว่าเดิมมาก

หลังกลับมาจากอาการป่วยครั้งนี้ ก็กลายเป็นเด็กหนุ่มอายุน้อยไปเลยทีเดียว

เพื่อป้องกันไม่ให้เวลาเขาโกรธขึ้นมาอีก จะไปส่งผลกระตุ้นให้สูญเสียการควบคุมน้ำ หยวนชิงหลิงจึงอาศัยอาการป่วยของเขา ว่าจำเป็นต้องฉีดยาเพิ่มอีกเข็ม เมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น ก็ฉีดยาที่หยางหรูไห่ให้มาไปอีกเข็ม ซึ่งสามารถช่วยฟื้นฟูร่างกายของเขาให้เป็นปกติได้ชั่วคราว แต่ไม่สามารถใช้ควบคุมได้นานนัก ครั้งหนึ่งอยู่ได้ราว ๆ สิบวันแปดวันเท่านั้น

หลังจากฉีดยาเสร็จ หยวนชิงหลิงก็ออกเดินทางไปเมืองโร่ตู

เนื่องจากเดินทางคนเดียว จึงสามารถใช้ความเร็วที่เร็วขึ้นได้

นางคิดว่าหากอยู่ที่เมืองโร่ตูนานเกินไป เจ้าห้าคงรอข่าวจากนางอย่างร้อนอกร้อนใจแน่

เจ๋อหลานคิดไม่ถึงว่าแม่จะมาด้วยตัวเอง จึงดีใจมาก นางเอาตัวพุ่งทะยานเข้าไปในอ้อมแขนของแม่ต่อหน้าสาธารณชน แล้วพูดอย่างตื่นเต้นยินดีว่า "ท่านแม่ ข้ายังคิดว่าตัวเองตาฝาดไปเสียแล้ว ท่านแม่จะมาหา ทำไมถึงไม่บอกลูกล่วงหน้าสักหน่อยล่ะเจ้าคะ?”

ไม่มีแม้แต่การส่งกระแสจิตมาบอกก่อนเลย

หยวนชิงหลิงเห็นปฏิกิริยาของเจ๋อหลาน ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แม้ว่าลูกสาวจะเป็นคนเรียบร้อย แต่ที่ผ่านมานางก็มีความเป็นผู้ใหญ่มาตลอด น้อยครั้งมากที่จะเห็นนางมีท่าทีเหมือนเด็กผู้หญิงอายุน้อยเช่นนี้ ต่อให้มีความสุขมากจริง ๆ ก็จะไม่แสดงออกมาจนมากเกินไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าคนเยอะ ๆ แบบนี้ นางจะยับยั้งอารมณ์ตัวเองอย่างมาก