บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1803

หลังจากโทร 110 ไปไม่นาน ไม่กี่นาทีตำรวจก็มาถึง อีกทั้งประสิทธิภาพการทำงานของตำรวจก็ยังสูงมากอีกด้วย

เซเว่นอัพกับโค้กต่างก็ไม่ได้หนีไป เป็นเพราะมีคนมามุงดูมากขึ้นเรื่อย ๆ บวกกับสองคนที่ฝ่าไฟแดงเห็นว่าตาแก่สามคนนั้นเผ่นหนีไปแล้ว ก็รีบจับเขาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เขาหนี ทั้งยังชี้ไม้ชี้มือใส่พวกเขา ก่นด่าพวกเขาว่าเป็นเด็กเป็นเล็กไม่รู้จักตั้งใจเรียน ถึงกับมารวมหัวกับตาแก่อีกสามคนดักจี้ดักปล้นคนอื่น

กลุ่มคนที่มามุงดูได้ยินดังนั้น มีบางคนร่วมผสมโรงกล่าวหาพวกเขาอย่างขุ่นเคืองไปด้วย อุตส่าห์เกิดมาหน้าตาดีขนาดนี้แท้ ๆ อย่างกับพวกดาราเลย ทำไมกลับทำเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ได้นะ?

ในยุคของวิดีโอสั้น ใคร ๆ ก็มีมือถือ เห็นเรื่องแบบนี้ก็เหมือนแมวเห็นปลาย่าง ต่างพากันยกมือถือขึ้นถ่ายเก็บไว้อย่างสอดรู้สอดเห็น ขณะเดียวกันก็ทำท่าทำทางเป็นคนที่ยืนอยู่บนที่สูงมากด้วยคุณธรรม ปากก็ตำหนิด่าว่าหนุ่มน้อยสองคนที่ทำเรื่องชั่วร้ายไปด้วย

ภายในสิบนาทีที่ตำรวจมาถึง พวกเขาก็ถูกตราหน้าไปถึงเรื่องขาดการอบรมจากพ่อแม่ รวมถึงการละเลยหน้าที่ที่พ่อแม่ควรกระทำแล้ว

สร้างความชอบธรรมในการเป็นฮีโร่บนแป้นคีย์บอร์ดกันสลอน

หลังจากที่ตำรวจมาถึง อันดับแรกก็เข้าควบคุมที่เกิดเหตุ แล้วจึงค่อยถามถึงสถานการณ์

"เหยื่อ" ทั้งสองพูดอย่างกระตือรือร้นว่า พวกเขาไปลากตัวพวกตนเองออกมาในเวลากลางวันแสก ๆ ถึงขั้นลากพวกตนไปอีกด้านเพื่อพยายามจะปล้น

“ปล้นเหรอ?” ตำรวจหันไปมองสำรวจเซเว่นอัพกับโค้กพักใหญ่ เห็นว่าดวงตาของพวกเขาทั้งใสสะอาดและชัดเจน พวกเขาดูไม่เหมือนพวกวัยรุ่นชั่ว ๆ ที่คิดจะปล้นคนเลยจริงๆ

“ใช่ มันเป็นการปล้น พวกเขายังมีผู้สมรู้ร่วมคิดอีกสามคนด้วย แต่ตอนที่พวกนั้นได้ยินว่าผมโทรเรียกตำรวจก็รีบหนีไปเลย”

หนึ่งใน"เหยื่อ" พูดด้วยท่าทางตื่นเต้น ระหว่างนั้นคนที่มุงดูอยู่ก็ยังคงบันทึกวิดีโอไปเรื่อย ๆ ราวกับว่าในชั่วอึดใจเดียว เขาก็ได้กลายเป็นวีรบุรุษแห่งความยุติธรรมขึ้นมาทันที ต่อว่าต่อขานพ่อแม่ของเด็กสองคนต่อหน้าตำรวจว่า "ไม่รู้จริง ๆ นะว่าพ่อแม่ของพวกเขาสอนมายังไง เป็นเด็กเป็นเล็กไม่รู้จักตั้งใจเรียน คนแบบนี้ถ้าได้ออกมาสู่สังคม จะต้องเป็นหายนะของสังคมแน่ คุณตำรวจต้องลงโทษให้หนัก ๆ เลยนะครับ”

คำพูดประโยคนั้น พูดได้เสียงดังฟังชัด ชวนให้กลุ่มคนที่อยู่รอบ ๆ ข้างฮือฮาเห็นด้วย

ตำรวจถามเซเว่นอัพว่า "พวกเธอพยายามจะปล้นพวกเขาอย่างนั้นเหรอ?"

เซเว่นอัพพูดอย่างจนใจว่า “ผมไม่ได้คิดจะปล้นพวกเขานะครับ.…”