เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 96

“อะแฮ่ม！”ชาขิงร้อนที่พึ่งจะกลืนลงไป ถูกคำพูดนี้ทำให้สำลักเสียแล้ว ถึงแม้ว่าคำพูดของเขาจะมีเหตุผล

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตบที่หน้าอก พูดเสียงโทนต่ำว่า “คุณสามารถคิดได้แบบนี้ก็ดีหวังว่าคุณจะปล่อยฉันไปโดยเร็ว ความจริงแล้วฉันก็เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง ทั้งชีวิตนี้จะ......กับแค่สามีของตัวเอง”

กัดริมฝีปากของตัวเอง ใบหน้าขาวผ่องของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแดงระเรื่อ คำพูดหยาบกระด้างแบบนี้เธอพูดไม่ออก

“จะร่วมรักกับแค่สามีตัวเอง?”เซียวเซิ่งพูดแทนเธอจนจบ ริมฝีปากบางกระตุก งั้นคืนนี้เขานอนกับเธอก็ไม่ผิดอะไร ทะเบียนสมรส งานแต่งงานก็มี ถูกกฎหมายถูกประเพณี

แต่เขาไม่อยากใช้กำลังทำให้เธอยินยอม ถึงแม้ว่าเขาจะแข็งแรงมาก

“ไม่เข้าใจคุณพูดอะไร” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลบตากลืนชาขิงลงไปหนึ่งอึก หวานๆ เผ็ดๆ ดื่มลงไปแล้วอุ่นไปทั้งร่าง สบายจริงๆ ความจริงแล้วผู้ชายคนนี้เอาใจใส่มาก ยังชงชาขิงให้เธอด้วย

เซียวเซิ่งไม่พูดอะไรอีก ดึงผ้าขนหนูออก เปลือยเปล่าต่อหน้าเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็ชอบรังแกคนอื่นแบบนี้แหละ

“ฉันดื่มหมดแล้ว คุณไปเถอะ......หืม！”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดื่มเสร็จคิดจะไล่คน เงยหน้าขึ้นมามองเห็นซิกแพคอันเซ็กซี่ของชายหนุ่ม ยังมีที่นั่น......ตกใจจนเธอกระวนกระวายติดตาเอาไว้ “คุณให้เกียรติสักหน่อยนะ?”

ทำไมเขาถึงได้ดึงผ้าขนหนูออกแล้วไม่พูดอะไรสักคำ มันโกงคนอื่นชัดๆ

“คุณเคยจับแล้ว ยังกลัวว่าจะเห็น?”เซียวเซิ่งยิ้มเยาะ อับอายจนปิดตาเอาไว้แล้วยังไง แต่นิ้วมืองของเธอกางออก ปลอมจริงๆ

เซียวเซิ่งค่อยๆเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเชื่องช้า พูดออกมาตรงๆอย่างไม่คิดอะไร “บนโลกใบนี้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่ถูกหน้าตากับรูปร่างของผมทำให้หลงใหล เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ปากของคุณปฏิเสธ ภายในใจไม่รู้ว่าชอบขนาดไหน”

“ฉันไม่ชอบสักหน่อย หนุ่มหล่อที่ฉันเคยเห็นมีมากมาย จะชอบทุกคนได้อย่างไร?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เห็นเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว จึงเอามือที่ปิดตาวางลง

ไม่พูดไม่ได้ว่าชุดนอนสีบลอนด์เทาชุดนี้เหมาะกับเขามาก เรียบง่ายแต่ดูแพง กลมกลืนไปกับท่าทางเผด็จการของเขา มีความเป็นพ่อบ้านที่อบอุ่นอยู่เล็กน้อย

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพบว่าตัวเองยิ่งควบคุมความรู้สึกที่สั่นไหวของตัวเองไม่อยู่แล้ว จึงออกปากไล่แขก “ฉันจะนอนแล้ว คุณออกไปได้แล้ว”

  “อืม ผมไปตอนนี้แหละ” ใบหน้าหล่อเหลาของเซียวเซิ่งไม่ได้มีสีหน้าอะไรอีก ปัดผมอย่างลวกๆ “แต่กระนั้น งั้นวิดีโอที่ถ่ายเอี๋ยนต้าฟาเมื่อสุดสัปดาห์ที่แล้วก็นำออกไปแล้วนะ”

คำพูดนี้พูดออกมา เขาเหมือนไม่ได้อาลัยอาวรณ์อะไรเดินตรงไปที่ประตู มือพึ่งจะวางลงที่ลูกบิด ขาของเขาก็ถูกสองมือเล็กที่แสนนุ่มนิ่มกอดเอาไว้แล้ว

บนโลกใบนี้อะไรที่ได้ผลที่สุดล่ะ ที่สามารถทำให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอ่อนข้อลงได้? นั่นก็คือเจ้าก้อนเนื้อของเธอ――เอี๋ยนต้าฟา

เซียวเซิ่งไม่ใช่ผู้ชายที่ไม่มีศักดิ์ศรี เขาอยากจะกอดเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนอน แต่ก็จะไม่ร้องขอเธอให้ตัวเองอยู่ต่อ แต่จะใช้เคล็ดลับเล็ก ๆ น้อย ๆทำให้เธอกลับมาอ้อนวอนเขา！

ผู้ชายคนนี้ชั่วร้ายจริงๆ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก่นด่าในใจ อีกด้านหนึ่งยิ้มออกมาเหมือนกับสุนัขที่ฉี่รดขาตัวเอง น้ำเสียงอบอุ่น หวานเยิ้มเข้ากระดูก “พี่ พี่เขย รอสักครู่~”

“……อะไร?”เซียวเซิ่งไม่มองเธอ แง้มประตูออกเล็กน้อย เหมือนกับว่าพร้อมจะเดินออกไปได้ตลอด

ปรากฏว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนร้อนรนขึ้นมาแล้ว กอดขาของเขาอีกข้างเอาไว้ กัดริมฝีปากแดงอวบอิ่มเอาไว้ เงยหน้าขึ้นมามองไปที่เขาอย่างน่าสงสาร “คืนนี้นอนที่นี่ ดีไหม?”

ไม่สามารถกล่าวโทษเธอได้ว่าไม่มีจรรยาบรรณ ลองคิดดู แม่เลี้ยงเดี่ยวคนหนึ่งที่ลูกเป็นทั้งชีวิตของเธอ อย่างกะทันหันไม่บอกไม่กล่าวอะไรก็ห่างกับลูกวัยสามขวบตั้งหนึ่งเดือน คิดอยากตายก็มี แต่ถ้าได้รับข่าวสารของลูก ให้เธอทำอะไรก็ยินยอม

“นั่นจะได้อย่างไร? คุณนอนแค่กับสามีของคุณ”ใครบางคนพูดอย่างจริงจัง เปิดประตูออกอีก

“ไม่ใช่......”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกอดขาแกร่งของเซียวเซิ่งเอาไว้แน่น ใบหน้าก็แนบเอาไว้ด้านบน “ตอนนี้ฉันยังไม่มีสามี ดังนั้นค่อนข้างอิสระ ต่อให้เป็นพ่อบ้านเซี่ย หรือหงยวี่ถ้ามีวิดีโอของเอี๋ยนต้าฟา ฉันก็ยินยอมร่วมหอ~”

“คุณพูดอะไรนะ?”เซียวเซิ่งเกือบจะโมโหแล้ว กัดฟันกรอด ชักขาออกมาผลักหญิงสาวออกไปเบาๆ ดึงประตูแล้วเดินออกไป