CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 99

EP.99 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน บททดสอบรัก

น้ำหวานซึ่งเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของน้ำขิงพูดไปก็ร้องไห้ไป เพราะเธอรู้สึกผิดมาก ๆ ที่ทิ้งทุกอย่างและเลือกที่จะหนีไปแบบนั้น

แต่ถ้าไม่หนีเธอก็คงไม่ต่างจากตกนรกทั้งเป็นแน่ ๆ

"ไม่ร้องสิพี่หวาน ขิงเข้าใจนะที่พี่หนีไป"

ขณะที่น้ำขิงกำลังจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้กับพี่สาวเธอจึงนึกขึ้นมาได้ว่าในห้องมีใครอีกคนยืนอยู่ด้วย

"ฉันจะไปรอหน้าห้องแล้วกัน...เอ่อ...ฉันไม่สงสัยอะไรเลยจริง ๆ"

ไทม์พูดขึ้นและเผลอหันไปสบสายตากับเธอพอดิบดี เขาชี้ไปที่ประตูห้องอย่างเลิ่กลั่ก ๆ

น้ำขิงเองก็ตกใจเหมือนกัน เพราะเธอดีใจที่ได้เจอพี่สาวตัวเอง จนลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังโกหกฟาเรนอยู่เรื่องตาบอด

จริง ๆ ก็ไม่นับว่าเป็นเรื่องโกหกซะทั้งหมดหรอก เพราะหลังจากวันแรกภาพมันก็เริ่มเบลอ ๆ และค่อย ๆ ชัดมากขึ้นจนเริ่มจะมองเห็นภาพชัดเจนเมื่อสองสามวันก่อนนี่เอง

แต่ที่ยังไม่บอกกับฟาเรนว่าหายแล้ว เพราะเธออยากรู้ว่าถ้าเธอตาบอด เขาจะอดทนกับเธอไปได้นานแค่ไหนกัน

"อ๋อ อื้ม ๆ"

น้ำขิงแสร้ง ๆ มองเลยไทม์ไปทางอื่นเหมือนเธอตาบอด ซึ่งไทม์เองก็หลบสายตาของเธอเช่นกัน

"เอ่อ...ผมไปก่อนนะครับพี่"

ไทม์ยิ้มให้กับพี่สาวของน้ำขิงตามมารยาทก่อนจะเดินออกไป

"อ๋อ สวัสดีค่ะ"

พี่สาวของน้ำขิงก็ก้มหัวให้หนุ่มรุ่นน้องตามมารยาท แม้ว่าเธอจะยังไม่รู้จักเขาเลยก็ตาม

หลังจากที่ไทม์โซนเดินออกไป จึงเป็นช่วงเวลาที่ทำให้พี่น้องที่ไม่ได้เจอกันมานานได้พูดคุยกันอย่างเปิดอกเปิดใจสักที

"แล้วสรุปไอ้เดนมนุษย์นั่นมันทำร้ายอะไรเธอไหมขิง?"

"พอพี่รู้ข่าวก็รีบหาตั๋วรถทัวร์นั่งมาหาเลยนะ"

น้ำหวานลูบใบหน้าของน้องสาวตัวเองอย่างรู้สึกผิดมาก ๆ ที่เธอมาถึงน้องช้าเกินไปมาก ๆ

"จริง ๆ ยังเจ็บที่ต้นคออยู่จ้ะ...เพราะโดนลูกน้องของไอ้เสี่ยฟาดของแข็งใส่"

เธออธิบายไปตามตรง เพราะที่หลังท้ายทอยยังบวม ๆ ช้ำ ๆ อยู่เลย

"แต่ว่าไม่โดนมัน…ทำอะไรมากกว่านั้นใช่ไหม?"

น้ำหวานเอ่ยถามน้องสาวเบา ๆ อย่างลำบากใจ

เพราะเธอรู้ดีว่าส่วนใหญ่แทบไม่มีผู้หญิงคนไหนรอดเงื้อมมือของตาเฒ่าตัณหากลับคนนั้นได้

"ไม่จ้ะ"

น้ำขิงส่ายหน้าทันที

"ขิงหลอกมันไปว่าเป็นเมนส์น่ะ มันเลยไม่ทำ"

น้ำขิงลูบปลายนิ้วมือของเธอเล็กน้อย ที่มันยังคงโชว์รอยแผลเป็นจากการที่เธอพยายามใช้มุ้งลวดเหล็กกรีดให้เลือดออกเพื่อหลอกไอ้เสี่ยนั่น

"แต่ยัยน้ำฝนไม่รอดใช่ไหม?"

พี่หวานพูดขึ้นอย่างเศร้า ๆ

"ใช่ ~"

น้ำขิงพยักหน้ารับ ถึงเธอจะเกลียดน้ำฝนกับแม่เลี้ยงมาก ๆ แต่ยอมรับว่าเสียงร้องอันทรมานขอเธอในวันนั้น มันทำให้น้ำขิงเองก็จิตตกและรู้สึกสงสารมาก ๆ เหมือนกัน

แต่ในวันนั้นเธอก็ไม่สามารถจะช่วยอะไรได้อยู่ดี เพราะตัวเองก็ยังแทบเอาตัวไม่รอดเลย

"ว่าแต่ผู้ชายคนเมื่อกี้...คือแฟนเราเหรอ?"

พี่น้ำหวานมองออกไปที่หน้าประตูห้องและเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ไม่ใช่พี่หวาน... คนนั้นชื่อไทม์เป็นเพื่อนของฟาเรน"

น้ำขิงตอบอย่างยิ้ม ๆ

"งั้นฟาเรนก็คือแฟนเรา?"

น้ำหวานถามต่อทันที เธอไม่ได้เจอน้องสาวตัวเองนานจึงมีคำถามมากมายที่ค้างคาในใจ

"ไม่รู้เหมือนกันว่าเรียกแบบนั้นได้รึเปล่า เพราะเขาก็ไม่เคยให้สถานะอะไรกับขิงเหมือนกัน"

น้ำขิงถอนหายใจอย่างไม่รู้ว่าควรจะตอบพี่สาวตัวเองอย่างไงดี

"แต่ว่า...เรื่องขิงเอาไว้ก่อนเถอะ พี่หวานดีกว่าหนีไปกับใครแล้วหนีรอดจากไอ้เสี่ยหื่นกามนี้ไปได้ยังไง?"

น้ำขิงกุมมือของพี่สาวและถามกลับไปทันที

"เรื่องมันยาวมากเลยนะ ...แต่เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง"

พี่หวานบีบมือของน้องสาวเอาไว้แน่น ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธออย่างละเอียด เรื่องทั้งหมดก็มีประมาณว่า

หลังจากที่พี่น้ำหวานแต่งงานกับเสี่ยบุญโชคเพื่อใช้หนี้แทนพ่อและเพื่อรักษาที่ดินสวนส้มของแม่เอาไว้ ในตอนนั้นถ้าไม่ได้ตาเสี่ยหื่นนี่ยอมซื้อเอาไว้ สวนส้มนี้ก็ต้องถูกธนาคารยึดหรือขายทอดตลาดหลุดไปเป็นของคนอื่น

พี่น้ำหวานเองเธอก็อยากจะสู้เพื่อเก็บสวนส้มนี้เอาไว้ เพราะยังไงมันก็คือสมบัติชิ้นสุดท้ายที่แม่ทิ้งเอาไว้ให้เรา

ที่เธอต้องแต่งงาน หลัก ๆ เลยก็เพราะพ่อบังคับให้เธอต้องเสียสละเพื่อความอยู่รอดของคนในครอบครัว

การแต่งงานกับคนแก่คราวพ่อว่าแย่แล้ว แต่การแต่งงานกับไอ้เสี่ยเดนมนุษย์นั้นมันแย่ยิ่งกว่า

ในตอนนั้นแม้ว่าน้ำขิงจะไม่เห็นด้วยเลย แต่เธอก็ขัดอะไรไม่ได้ เพราะพี่หวานเธอยอมเสียสละตัวเองเพื่อคนในครอบครัวและก็เพื่อน้ำขิงอีกด้วย ถ้าพี่หวานไม่แต่งงาน เธอก็คงไม่ได้เรียนต่อแน่ ๆ

แต่แต่งงานไปเพียงไม่กี่เดือน เธอก็ทนทุกข์ทรมานในขุมนรกของไอ้เสี่ยนั้นไม่ไหว

แม้ว่ามันจะยอมจ่ายเงินใช้หนี้ให้ แต่มันก็ตบตีและมีอะไรกับเธอต่อหน้าลูกน้องอย่างไม่สนใจใยดีอะไรเลย แถมมันยังมีเมียเล็กเมียน้อยไปทั่วทั้งตำบล ด้วยความรวย ก็มีทั้งคนเสนอตัวและคนที่มันไปฉุดเขามาอีกที

ด้วยอำนาจมืดและอำนาจเงิน จึงไม่มีใครกล้าหืออือกับมันจริง ๆ

ในความโชคร้ายของเธอก็ยังมีโชคดี เธอได้พบรักกับลูกน้องมือขวาคนสนิทของเสี่ย ความรักของพวกเขาเริ่มต้นด้วยความสงสาร และอยากช่วยเหลือ จนบานปลายไปถึงขั้นที่ยอมเสี่ยงตายพากันหนีออกไปจากขุมนรกนี้

พี่หวานและผู้ชายคนนั้นย้ายหนีกลับไปยังบ้านเกิดของทางผู้ชายคนนั้น ซึ่งอยู่บนเกาะทางภาคใต้ห่างไกลจากตัวเมืองมากโข จึงทำให้เสี่ยที่ทรงอิทธิพลทางเหนือ ตามหาพวกเขาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ และมันคือสาเหตุที่เธอไม่กล้าจะติดต่อกลับมาเลยเพราะกลัวว่าเธอกับลูกจะไม่ปลอดภัย

ในตอนที่หนีไปนั้นพี่หวานเธอตั้งท้องพอดี เพียงแต่ว่าในตอนนั้นเธอยังไม่แน่ใจว่าเป็นลูกของเสี่ยหรือสามีปัจจุบัน แต่คนรักของเธอก็ไม่ติดใจอะไรเลย เขายอมรับดูแลทั้งแม่และลูกเป็นอย่างดี เขาไม่สนใจเลยว่าเด็กในท้องจะเป็นลูกของใคร

แต่สุดท้ายโชคก็เข้าข้างเธอจนได้ เพราะลูกที่คลอดออกมาเป็นลูกของเธอกับคนรักจริง ๆ ไม่ใช่ไอ้เสี่ยบุญโชคสารเลวคนนั้น พี่น้ำหวานเล่าถึงสามีคนปัจจุบันด้วยแววตาที่มีความสุข เธอยิ้มเมื่อพูดถึงชายอันเป็นที่รัก

"ไหน ๆ เสี่ยมันก็ตายไปแล้ว พี่เลยคิดว่าพี่จะกลับไปขอขมาพ่อน่ะ"

"ตอนที่หนีไปพ่อก็คงลำบากมากแน่ ๆ"

เธอถอนหายใจอย่างรู้สึกผิด ที่หนีไปเอาตัวรอดคนเดียวแบบนั้น

"พี่ทำถูกแล้ว ไม่ต้องเสียใจหรอกที่หนีไป"

น้ำขิงกอดปลอบใจพี่สาวตัวเองทันที

"พ่อก็ยังเป็นพ่อคนเดิมนั่นแหละ

"...เขาสนใจแค่เงินเหมือนเดิม"

น้ำขิงพูดไปตามความจริงเรื่องพ่อของเธอ

"เขาไม่ได้สนหรอกว่าพี่จะเป็นหรือตาย เขาสนแค่พี่ให้เงินเขาเอาไปกินเหล้า เอาไปเล่นพนันได้รึเปล่า?"

น้ำขิงกัดฟันพูดออกไปตามความจริง

เพราะตั้งแต่เธอเข้าโรงพยาบาลมา พ่อยังไม่แม้แต่จะมาเยี่ยมเลยสักครั้ง

ตั้งแต่ได้เงินจากฟาเรนไปเขาก็หายเข้าบ่อนไปเลย ไม่สนใจใด ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่รู้ป่านนี้พ่อจะรู้รึยังว่าเมียตัวเองกำลังจะติดคุก ลูกสาวคนเล็กกลายเป็นคนเสียสติไปแล้ว

"ขิงพูดตามตรงนะ แค่พ่อขายพี่ให้กับไอ้เสี่ยนั่น เป็นขิง...ขิงก็เรียกพ่อว่าพ่อได้ไม่เต็มปากแล้ว"