พลาด2 นิยาย บท 96

ผมไม่เป็นอันทำงาน ห่วงลูกฉิบหาย... ไออุ่นจะดูแลลูกผมได้ไหมเนี่ย เครียดว่ะ

นี่ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว เธอยังไม่ขึ้นมา ท้องอ่อน ๆ อยู่ด้วย ขืนไปแอบกระโดดโลดเต้น ลูกผมหัวสั่นอยู่ในถุงน้ำคร่ำพอดี

Calling | แฟนคนสวย

เห็นชื่อที่เมมแล้วขัดใจฉิบ แต่ทำไงได้ ไออุ่นเปลี่ยนเอง พอผมเปลี่ยนกลับก็ทำหน้าบึ้งใส่ ผมเลยต้องยอม! ไม่รู้ยอมทำไม งงตัวเอง

(โทรมาตามไปทำงานรึไง)

“อยู่ไหน?”

(อยู่ร้านกาแฟกับซินน์ และน้ำปั่น เอาอะไรไหมล่ะ)

“ไม่ เมื่อไหร่จะกลับ?” ถอนหายใจใส่โทรศัพท์ทันที

(เพิ่งนั่งเอง มีธุระกับเพื่อนเยอะแยะ มีอะไรอ่ะ?) เพิ่งนั่งอะไรวะ ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว!

“อย่ากินกาแฟกับชา เข้าใจไหม”

(เออ อะไรเวียร์ ย้ำจัง...)

“ต้องย้ำสิ เมื่อไหร่... เธอจะขึ้นมา”

(นายถามฉันสองรอบแล้วนะ บอกแล้วไง ว่าคุยธุระกับเพื่อนอยู่) เสียงเริ่มหงุดหงิดแล้ว

“...”

(เงียบทำไม แค่นี้นะ)

“คิดถึง” เชี่ย! กูพูดอะไรออกไปวะ

(แค่นี้ก็จบ... พวกมึง กูคงต้องขึ้นไปข้างบนแล้ว แฟนกูคิดถึง)

จะบอกคนอื่นเพื่อ!

ผมรีบตัดสายทันที น้อง ๆ ล้อผมแน่ โดยเฉพาะน้องแฝดผม เฮ้อ! ไออุ่นนะไออุ่น

ว่าแต่ธุระที่คุย คงไม่ใช่เรื่องไอ้นาวากับปลายฟ้าวันนี้นะ แม่ง… ผู้หญิงเป็นแบบนี้เหรอวะ เรื่องแค่นี้ก็เก็บไปคิดจริงจังเป็นเรื่องเป็นราว

‘ตึ้ง~’ London Man

TIME: ไอ้เวียร์หาหมอมาเป็นไงบ้าง

มันรู้ได้ไงวะ ว่ากูไปหาหมอ!

ผม: ใครบอก?

TIME: น้ำปั่นบอกเมื่อกี้ นึกว่ามึงจะได้แฝดซะอีก!

Nawinzinn: อ้าว ไม่ได้แฝดเหรอวะ? ค่อยรอบหน้านะเพื่อน กูนำก่อน

แม่ง! อะไรวะ… รู้หมด เยาะเย้ยผมด้วย

ผม: อืม กูไม่รีบ อยากทำหลายรอบ

Nava: กูควรออกจากแชทกลุ่มพ่อลูกอ่อนไหม

หึหึ ไอ้นาวา...

ผม: มึงก็มี

เมื่อทุกคนอ่านข้อความผม แชทกลุ่มก็เด้งขึ้นมารัว แม่ง… กูไม่ได้ทำแล้วงาน ไม่น่าเปิดประเด็นเลย บ้าฉิบ

TIME: ไอ้นาวา มึงซุ่มเงียบเหรอวะ ว่าแต่ใคร?

Nawinzinn: มึงรู้ได้ไงวะไอ้เวียร์ หรือมึงแอบได้กันเอง...

ผมไม่น่ายอมให้มันเป็นน้องเขยเลย!

Nava: อะไรของมึง

ผม: ป่าวไม่มีอะไร บาย

TIME: มึงทำให้กูสงสัยแล้วจะหนีไปเหรอวะ เลวฉิบ

เวร ไอ้ไทม์มันว่าง ขนาดยุ่งเรื่องชาวบ้านได้เลยเหรอวะ โรงแรมที่มีไม่บริหารรึไง!

ผม: ค่อยคุย กูไม่ว่าง บาย

Nawinzinn: What?

TIME: WTF!

Nava: ...

ผมคว่ำจอมือถือลงโต๊ะ แล้วทำงานต่อ นั่งทำงานไปมองนาฬิกาไป รอไออุ่นขึ้นมา แต่เธอก็ไม่ขึ้นมาสักที เหลวไหลใหญ่ พาลูกผมไปเที่ยวไหนอีกวะ

ผมจึงหยิบมือถือขึ้นมา จะโทรหาเธออีก แต่ในใจก็คิดว่ากูควรโทรดีไหม กูโทรบ่อยไปรึป่าววะ? ไออุ่นจะรำคาญไหม?

แต่ผมไม่เคยห่างยัยนั่นนานขนาดนี้เลยนะเว้ย! ไหนว่าจะขึ้นมาแล้ว เธอหายไปไหนอีกวะ

โทรไม่โทรดี...

Calling | แฟนคนสวย

(เวียร์… อะไรนักหนาเนี่ย!) รับปุ๊บก็ขึ้นเสียงใส่ผม! ผมถึงกลับกุมขมับทันที กูโทรไปทำไมเนี่ย โทรไปแล้วถูกด่ากลับมา

“เมื่อไหร่จะขึ้นมาทำงาน เหลวไหล” เธอถอนหายใจใส่มือถือเสียงดัง ทำผมถึงกลับนั่งนิ่งทันที

(ก็บอกว่ายุ่งอยู่! ทำไมนายต้องโทรจิกฉันด้วย หงุดหงิดแล้วนะ!) หงุดหงิด...

“ทำไมต้องขึ้นเสียง”

(ทำไม! ฉันเบื่อที่นายโทรมาไม่หยุดเนี่ย บอกไปแล้วว่าคุยกับเพื่อนอยู่ ติดลมเข้าใจป่าว! เดี๋ยวขึ้นไปเอง ไม่หายไปไหนหรอก ลูกก็อยู่ในท้องนี่ล่ะ จะไม่ลุกไปไหน จะไม่กินคาเฟอีน โอเค๊!)

บอกจะขึ้นมาแล้ว อะไรวะ

เฮ้อ ผมแค่คิด ไม่กล้าถามหรอก มาเป็นชุดขนาดนี้ ฟังทีแทบหายใจไม่ทัน

“อืม รีบหน่อยแล้วกัน”

(อย่าเร่งได้ไหม แค่นี้ล่ะ) แล้วไออุ่นก็วางสายไปเลย แม่ง… ทำไมกูไม่กล้าวะ ปากเป็นอะไร? ยัยนั่นกำลังเหลวไหลอยู่นะเว้ย!

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ นั่นไงสงสัยขึ้นมาแล้ว อารมณ์เสียแน่ ๆ เคาะรัวขนาดนี้

“เชิญ”

แอด... ไม่ใช่ไออุ่น! แต่เป็นไอ้ไทม์กับไอ้นาวิน

พวกมันมาทำไมวะ!

“ไอ้เวียร์ ไอ้นาวามันมีแฟนแล้วเหรอวะ?” พอไอ้ไทม์เข้ามา มันก็ตรงดิ่งมาค้ำโต๊ะทำงานผมทันที

อะไรของพวกมึง!

“อะไร มาทำไม” ไอ้นาวินเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วตอบมาเบา ๆ ว่า…