หิมะตกลงมาบนชายคาบ้าน จากจำนวนเล็กน้อยจนกลายเป็นจำนวนที่มากขึ้น ไม่นานนักบนท้องถนนก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน แสงสว่างของไฟบนท้องถนนได้สาดส่องให้มันกลายเป็นสีสันที่หลากหลาย
ลู่ฝานเดินอยู่ท่ามกลางหิมะ ปล่อยให้หิมะตกลงบนร่างกายของเขา
หิมะหนาวเย็นแค่ไหน ก็ไม่เท่ากับจิตใจที่เย็นชาห่อเหี่ยว
ลู่ฝานยังคงรู้สึกโมโห ต่อการกระทำของหานอู๋ซวง
บางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ศิษย์พี่หานเฟิงไม่ยอมกลับมา บางทีนี่อาจจะเป็นภาพลักษณ์ตัวตนที่แท้จริงของตระกูลหานก็เป็นได้
ลู่ฝานเดินอยู่อย่างเงียบ ๆ และครุ่นคิดไปต่าง ๆ นา ๆ
สิบสามเดินตามอยู่ด้านหลังของเขา โดยที่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
ไม่รู้ว่าเดินกันมานานเท่าไรแล้ว เมื่อเงยหน้าขึ้น ลู่ฝานก็พลันเห็นว่าข้างหน้ามีร้านแห่งหนึ่ง
มีกลิ่นหอมของเหล้าโชยมา ซึ่งเป็นกลิ่นหอมที่เข้มข้นมากด้วย
ภายในตรอกซอยเก่า คิดไม่ถึงว่าจะมีร้านเหล้าอยู่ด้วย
ลู่ฝานยิ้มและพูดขึ้นว่า: “นี่คงจะเป็นโชคชะตาล่ะสิ”
ลู่ฝานหันหลัง มาพูดกับสิบสามว่า: “ไปเถอะ เข้าไปดื่มเหล้าด้านในกัน! ”
สองคนเดินเข้าไปภายในร้าน น่าจะเป็นเพราะมาถึงดึกจนเกินไป ภายในร้านจึงไม่มีคน
มีเพียงแต่เจ้าของที่อ้วนท้วมคนหนึ่ง ที่นั่งดื่มกินอยู่คนเดียว อย่างดื่มด่ำเพลิดเพลิน
“เถ้าแก่ เสริฟเหล้าหน่อย! ”
ลู่ฝานพูดขึ้น
เจ้าของร้านหันมองไปที่ลู่ฝานและพูดขึ้นว่า: “เจ้าหนุ่มดึกดื่นขนาดนี้แล้วทำไมไม่กลับบ้าน ยังจะออกมาดื่มเหล้าอีก น่าจะมีเรื่องเสียใจอะไรใช่ไหมล่ะ ต้องขอโทษด้วย ที่เหล้าของฉัน ไม่ขายให้กับคนที่เสียใจ”
ลู่ฝานขมวดคิ้วและพูดว่า: “ก็แค่ขายเหล้ายังจะมีกฎเกณฑ์มากมายอะไรด้วยเหรอ ฉันก็แค่กลุ้มใจ ไม่ได้เสียใจสักหน่อย แบบนี้สามารถดื่มได้ไหม? ”
เถ้าแก่อ้วนเงยหน้าขึ้นมองลู่ฝาน ก็พลันหัวเราะขึ้นและพูดว่า: “ได้ กลุ้มใจสามารถดื่มเหล้าได้ เมื่อดื่มจนเมาแล้วก็จะช่วยบรรเทาความกลุ้มใจได้ แต่เหล้าของฉันนั้น ราคาแพงนะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า