ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 55

“เวลาคนกลัวตายนี่ ตลกดีเนอะ ผมอยากให้พ่อคุณเห็นคุณในตอนนี้จัง” ชายหนุ่มก้มลงบรรจงจูบที่ปากหญิงสาว นันทิชาเบิกตาโพลงพร้อมกับผลักชายหนุ่มออกจากตัวแล้วรีบวิ่งหนีอีกรอบ แทนคุณหันวิ่งตามไปคว้าตัวไว้ได้ทัน แล้วใช้แรงที่มีอุ้มหญิงสาวกลับมากระแทกลงบนเตียงนอนอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้กลับเพิ่มกำลังมากขึ้นเพื่อไม่พลาดให้เธอได้มีโอกาสวิ่งหนีไปอีก มือหนาจู่โจมด้วยพลังจับมือเรียวเล็กขึงตึงเอาไว้กับเตียงนอน หญิงสาวมองแทนคุณด้วยความเจ็บปวดล้นเหลือ สองแก้มแดงเต็มไปด้วยไปรอยน้ำตา หยดแล้วหยดเล่ากลับหาความเมตตาจากชายตรงหน้าไม่เจอ สีหน้าของคนอำมหิตมองเธอเหมือนเธอไม่ใช่คน

“คุณทำแบบนี้ทำไมคะ” ปากเล็กอันสั่นเทาขยับถามเขาช้าๆ พร้อมกับกำลังที่มีเริ่มลดน้อยถอยลง

“ผมต้องการให้พวกคุณชดใช้ไง” ชายหนุ่มก้มลงจูบหญิงสาวอีกครั้งอย่างไม่รีรอ เขาเผลอลิ้มรสหวานนั้น พร้อมกับแรงสั่นไหวของหัวใจเร็วผิดปกติอย่างบอกไม่ถูก จนต้องถอนจูบนั้นขึ้นมามองหน้าหญิงสาวอย่างแปลกใจตัวเอง

“ปล่อยทิชาเถอะนะคะ” หญิงสาวร้องอ้อนวอนครั้งสุดท้าย ก่อนพยายามใช้แรงที่เหลืออยู่น้อยนิดดิ้นสุดแรงที่มี หากแต่มิอาจต้านทานแรงของชายหนุ่มได้ เขาเข้าจู่โจมเธอทั้งหอมทั้งจุมพิตจนร่างบางถึงกลับสงบแน่นิ่งไป แทนคุณหยุดการกระทำอันโหดร้ายของเขาแล้วหันมองร่างที่นอนแน่นิ่ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วปล่อยร่างเล็กออกจากมือ

“เป็นลมไปซะแล้วหรือนี่” ชายหนุ่มผละตัวเองออกจากร่างของหญิงสาว มานั่งข้างร่างอันไร้สติของเธอ มองหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะรู้สึกเจ็บตามแขนและใบหน้าของตัวเอง รอยเล็บของคนตัวเล็กนั้นขีดข่วนเขาไปทั่ว และทิ้งบาดแผลไว้ตามตัวเต็มไปหมด

“ตัวแค่นี้แต่ฤทธิ์เยอะเป็นบ้า” เขาพูดกับหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งไร้การรับรู้ ก่อนจะเข้าอุ้มร่างบางไปไว้บนหมอนของเขาอย่างทะนุถนอม ใบหน้าเรียวเล็กนอนไร้สตินั้นสะกดให้หัวใจของแทนคุณหวั่นไหวขาดความเป็นตัวเอง เป็นผู้หญิงคนแรกในชีวิตที่วิ่งหนีเขา อีกทั้งยังทำท่าทางรังเกียจจนถึงกับเป็นลมล้มพับไป คนอย่าง “แทนคุณ ทวีศักดิ์” มีแต่ผู้หญิงแย่งชิงกันเข้าหา ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่กล้าปฏิเสธเขา “คุณเป็นใคร แล้วผมเป็นใคร กล้าดียังไงมาปฏิเสธคนอย่างผม” ชายหนุ่มถอนหายใจพลางล้มตัวลงนอนข้างเธอ มือหนาบรรจงลูบไรผมที่เข้ามาปกคลุมใบหน้าแสนหวานออก เพื่อให้เห็นใบหน้าของเธอชัดเจนมากขึ้น ผิวหน้าอันเนียนละเอียดแต่ยังคงมีน้ำตา มือหนาค่อยๆ ลูบน้ำตาออกจากใบหน้าสวยนั้นช้าๆ อย่างทะนุถนอม ขนตางอนยาวอย่างเป็นธรรมชาติ ก่อนชายหนุ่มจะเผยรอยยิ้มออกมาแล้วเลื่อนหน้าตัวเองเข้าไปใกล้ใบหน้างดงามนั้น ส่วนวินาทีชายหนุ่มกลับรู้สึกตัว พลันรีบดึงตัวเองกลับมาแล้วหันหลังให้เธอทันที

“นี่นายทำบ้าอะไรแทนคุณ ยัยนี่ก็แค่ลูกฆาตกร จะมาใจอ่อนแบบนี้ไม่ได้” เขาพึมพำบอกตัวเองก่อนจะพยายามข่มตาหลับลงช้าๆ

แสงแดดจากด้านนอกรอดผ่านผ้าม่านสีทึบเข้ามา บ่งบอกว่าเลยเวลาเช้ามามากพอสมควร แทนคุณรู้สึกปวดเมื่อยตัวและแสบตามแขนและคอจากเหตุการณ์เมื่อคืน จึงขยับตัวตื่นลืมตาขึ้นมา กลับพบกับร่างบางนอนหลับตาพริ้มอยู่ภายใต้อ้อมกอดเขา เขาคว้าเธอเข้ามานอนกอดโดยไม่รู้ตัวทั้งคืนหรือนี่ ชายหนุ่มได้สติกลับมาร้อยเปอร์เซ็นต์ก่อนจะขยับตัวมองเธออย่างชัดเจนอีกครั้ง ดวงหน้าสวยเข้ารูปสะกดแทนคุณให้เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวอีกรอบ หญิงสาวหนุนแขนเขาแทนหมอนใบใหญ่ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากผมของเธอปะทะเข้าจมูกชายหนุ่ม เขาเริ่มทบทวนความรู้สึกแปลกประหลาดอีกครั้ง ร่างกายอยากผลักเธอให้กระเด็นออก แต่หัวใจรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ยากที่จะอดใจยกมือหนาขึ้นลูกผมเธออย่างช้าๆ

“คุณแทน” หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น พลางมองไปรอบๆ ก่อนจะเบิกตาโพลง เมื่อลำดับเหตุการณ์อันเลวร้ายที่พึ่งเกิดขึ้นได้ เธอกุรีกุจอลุกขึ้นนั่งในทันที พร้อมกับลมหายใจหอบถี่ด้วยความกลัว ดวงตากลมโตพลันหันมาจ้องมองคนตัวใหญ่อีกครั้งด้วยความตระหนก แทนคุณขยับกายลุกขึ้นนั่งจ้องมองเธอเช่นกัน ด้วยสีหน้าไร้ความสะทกสะท้าน

“เพี้ย” ฝ่ามือของหญิงสาวตบเข้าที่ใบหน้าของเขาทันทีโดยที่ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมโตนั้นสั่นระริกและมีน้ำตา

“นี่คุณ! ตบผมทำไม” คนถูกตบเจ็บจนหน้าชา พลางพูดเสียงแข็งกระด้าง เขายังไม่สำนึกในสิ่งที่ได้กระทำ

“คุณมันบ้า ทิชาจะไม่ทำงานที่นี่ ทิชาจะลาออกค่ะ ทิชาจะไม่อยู่กับคนบ้าแบบคุณ ทิชาจะไม่มีวันทิ้งชีวิตของทิชาเอาไว้ที่นี่ คุณมันเลว” หญิงสาวรีบลุกขึ้นเพื่อเดินหนีออกจากเขาทันที เธอรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยหากอาศัยอยู่กับคนเจ้าอารมณ์เดาใจไม่ออกแบบเขา นับวันยิ่งเพิ่มความรุนแรงขึ้นทุกที ชีวิตเธอยังต้องมีลมหายใจอยู่เพื่อบิดาตัวเอง เธอจะไม่ยอมเสี่ยงชีวิตอยู่ที่นี่