ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 74

แทนคุณโอบรัดเธอไว้ เขาทราบดีว่าการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปอย่างไม่มีวันกลับ จะทุกข์ทรมานแสนสาหัสเพียงใด มันเจ็บลึกสุดใจแค่ไหนเขาย่อมเข้าใจดี เพราะเคยได้ลิ้มรสความขมขื่นนั้นมาแล้ว ไม่แม้แต่อยากมีชีวิตอยู่ ทรมานทุกครั้งที่ลืมตาตื่นขึ้นมารับรู้ความจริง หากแต่วันเวลาจะพัดพาความโศกเศร้าให้บรรเทาจางหาย และตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจ เชื่อว่านันทิชาจะกลับมาเข้มแข็งได้ดังเดิม

ประตูห้องบานหนาถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงพูดคุยของบุคคลปริศนา ทำให้ชายหนุ่มเอี้ยวคอมอง ในขณะที่มือหนายังคงประคองร่างน้อยไว้ในอ้อมกอด

“แทน... นี่นาย....” ทีภพทักทายแทนคุณอย่างประหลาดใจ สองเท้าหยุดก้าวชะงัก ก่อนจะสะดุดตากับภาพตรงหน้า แทนคุณเคยป่าวประกาศหนักแน่นนักหนาว่าจะไม่สนใจพ่อลูกคู่นี้ ทว่ากลับยืนกอดลูกจ้างสาวอย่างห่วงใย ช่างดูย้อนแย้งกับวาจาที่เคยลั่นไว้ ทีภพวาดสายตาไปมาด้วยความฉงน คนอย่างแทนคุณไม่มีวันยืนกอด หรือให้กำลังใจใครแบบนี้เด็ดขาดนอกจากม่านฟ้า สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าราวกับความฝันที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นจริง ก่อนจะเลื่อนสายตาจับผิดพินิจไปยังแววตาคู่คมของแทนคุณ พริมเดินตามหลังทีภพเข้ามาหลังจากกลับไปสงบสติอารมณ์ แล้วเอาเสื้อผ้าเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนนันทิชา ไม่รีรอที่จะวิ่งเข้าไปหาเพื่อนรักซึ่งเอาแต่นั่งร้องไห้ไม่สนใจผู้คน แทนคุณเลี่ยงที่จะสบตาทีภพก่อนจะปล่อยร่างของหญิงสาวออกอย่างช้าๆ เมื่อเห็นว่าพริมวิ่งมารับหน้าที่แทนเขา

“ฉันไม่คิดว่านายจะอยู่ที่นี่” ทีภพเดินเข้าไปเลิกคิ้วถามเพื่อนรัก

“ออกไปคุยกันข้างนอก” แทนคุณกล่าวเสียงเรียบแล้วเดินออกจากห้องทันที เขาเดินนำออกมาในสวนของโรงพยาบาลที่มีมุมต้นไม้เขียวชอุ่ม ก่อนสูดออกซิเจนเข้าเต็มปอด พร้อมถอนหายใจระบายความเครียดออกมาอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“คราวนี้นายจะบอกฉันได้หรือยังว่าอะไรที่ทำให้นายเปลี่ยนใจ” ทีภพเดินเอามือล้วงกระเป๋าตามมาเอาคำตอบ

“นายบอกฉันก่อนสิ นายมาอยู่อะไรที่นี่ ทิชาไม่ใช่ลูกน้องนายเสียหน่อย” แทนคุณถามด้วยบุคลิกที่สุขุมไม่แสดงความหวั่นวิตกใดๆ

“พริมให้ฉันเป็นธุระให้ เธอเป็นห่วงเพื่อนของเธอมาก” ทีภพตอบคำถามด้วยการจ้องมองแทนคุณไม่ละ พยายามจับพิรุธคนปากแข็งที่กำลังปกปิดบางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่รู้

“ฉันเปลี่ยนใจก็เพราะม่าน ฉันมาคิดๆ ดูแล้ว ม่านพูดถูกทุกอย่าง ทิชาเป็นลูกจ้างฉัน ฉันควรมาดูเธอบ้าง ถ้าไม่ใช่เพราะม่านฉันก็คงไม่มา” แทนคุณตอบหน้าตาย ขณะให้เหตุผลกับทีภพ

“งั้นหรือ ปกตินายไม่ใช่คนพูดจากลับไปกลับมานะแทน จะให้ฉันเชื่อว่านายเปลี่ยนใจเพราะม่านงั้นหรือ และนายอย่าคิดนะว่าฉันไม่เห็นสายตาที่นายมองทิชาเมื่อครู่ นายไม่เคยมองใครแบบนั้น”

“นี่... ที ฉันถามหน่อย ถ้าเป็นนายยืนอยู่ตรงที่ฉันยืนเมื่อครู่ นายจะไม่ทำแบบฉันหรือไง ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ต้องเผชิญปัญหาแบบนี้ ถ้าเป็นนาย นายจะยืนอยู่เฉยๆ โดยไม่รู้สึกอะไรใช่ไหม และอีกประเด็นหนึ่งลูกน้องนายใช้ให้นายเป็นธุระให้ นายยังยืนอยู่ตรงนี้ได้เลย แล้วม่านซึ่งเป็นว่าที่คู่หมั้นฉันในอนาคต ขอร้องให้ฉันมา ทำไมฉันจะมาที่นี่ไม่ได้ มันแปลกมากจนนายต้องมาจับผิดฉันแบบนี้เลยหรือที” ทีภพล้มเหลวตามเคย เมื่อคนตรงหน้าบ่ายเบี่ยงพูดความจริง พร้อมกับอ้างเหตุผลต่างๆ มาแย้ง แล้วเดินจ้ำอ้าวหนีไปอย่างรวดเร็ว

“สักวันฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ระหว่างนายกับนันทิชา” ทีภพมองตามหลังคนอารมณ์เสียที่เดินหายวับไป