สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 76

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา หร่วนซิงหว่านหาที่อยู่ได้อย่างเรียบร้อยสมบูรณ์แล้ว

ที่นี่เป็นเมืองเล็กๆ ไม่ได้เจริญรุ่งเรืองมั่งคั่งและมีแสงไฟส่องสว่างระยิบระยับเท่าเมืองหนานเฉิงเลย เป็นเพราะว่าไม่ได้ถูกจัดตั้งให้เป็นเมืองใหญ่นั่นเอง ยังคงไว้ซึ่งสะพานเล็กๆและสายน้ำไหลที่มีกลิ่นอายอันเป็นเอกลักษณ์ เพื่อนบ้านก็ห่วงใยกันมาก เหมาะแก่การอยู่อาศัยมาก

เมื่อเธอโทรไปหาเพ้ยซานซาน เพ้ยซานซานก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงได้จากไป

หลังจากที่หย่าร้างไปนาน หร่วนซิงหว่านก็อยากไปใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักเธอมาโดยตลอด แต่ก็ถูกเรื่องต่างๆนานๆหน่วงเหนี่ยวอยู่ตลอดเวลา ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้โจวฉือเซินให้เหตุผลในการหลบหนีกับเธอ เธออาจจะยังคิดไม่ตกอยู่ก็ได้

ที่นี่ดีมากเลยทีเดียว อากาศดี แสงแดดดี ทุกคนก็ล้วนแต่อบอุ่นและใจดีกันทั้งนั้น

และเธอก็ยังติดต่อสื่อสารกับหลินซือได้เป็นอย่างดีเช่นกัน และหากมีปัญหาอะไรในการทำงานก็ติดต่อกันทางโทรศัพท์ โชคดีที่ในตอนนี้เธอใช้แค่ในการออกแบบเสียเป็นส่วนใหญ่ และส่งไฟล์อิเล็กทรอนิกส์ไปโดยตรงก็พอแล้ว

เพียงแต่ว่าหร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าความสบายใจและความสงบสุขนี้จะคงอยู่ได้นานแค่ไหน และเธอเองก็รู้อยู่แก่ใจดีว่า มันเป็นเรื่องที่ง่ายดายมากหากโจวฉือเซินอยากจะตามหาเธอให้เจอ

เขาไม่ได้จะกำจัดเธอให้สิ้นซาก อาจจะเป็นเพราะความเมตตาสุดท้ายที่อยู่ภายในใจอันเล็กน้อยของเขาได้ปลุกจิตสำนึกของเขาให้ตื่นขึ้นมาแล้ว

ในตอนบ่ายของทุกๆวันหร่วนซิงหว่านชอบไปนั่งอยู่บนม้านั่งริมแม่น้ำ และรอจนแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ตกหมดลง เธอค่อยเดินกลับไปช้าๆ

เจ้าของบ้านที่เธออาศัยอยู่เป็นหญิงชราที่มีนิสัยแปลกประหลาดเล็กน้อย เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเธอเพิ่งจะอายุสี่สิบห้าสิบปีเท่านั้น แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่กลับมักจะทำให้เธอดูเหมือนคนอายุเจ็ดสิบหรือแปดสิบ เธอชอบพูดด้วยคำพูดที่เย็นชา ไม่ชอบยิ้ม และก็ไม่ชอบทำกิจกรรมที่คนวัยกลางคนและผู้สูงอายุชอบทำที่สุดเหล่านี้อย่างการเต้นบนลานกว้างเลย แถมยังชอบอ่านหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจทุกวันอีกด้วย

ถึงแม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะมีความอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่เคยถามอะไร เจ้าของบ้านอาศัยอยู่ที่ชั้น1 และเธออาศัยอยู่บนชั้น2 แทบจะสามารถพูดได้ว่าต่างคนต่างไม่รบกวนกันและกัน

หลังจากกลับไปถึง หร่วนซิงหว่านก็ตะโกนเข้าไปในห้องว่า "น้าสวี่คะ หนูซื้อดอกไม้มาช่อหนึ่ง พอจะมีแจกันที่สามารถใส่ได้ไหมคะ?"

จากนั้นก็มีเสียงที่ราบเรียบผู้หญิงดังมาจากในห้องว่า "ไปหาในลานบ้านเองสิ"

ในลานเล็กๆ มีกระปุกและขวดเล็กคละปนกันอยู่หลายขวด เมื่อหร่วนซิงหว่านหาอันที่สามารถวางดอกไม้ได้พอดีเจอแล้วหนึ่งอัน หลังจากที่รดน้ำอีกครั้งสวี่เยว่ก็ถือถาดเดินออกมาและพูดว่า "อาหารของคุณอยู่ในนี้ ไปถือมาเองนะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วพูดว่า "ขอบคุณค่ะ"

แม้ว่าตอนที่เซ็นสัญญาในคราวนั้นพวกเธอเคยบอกว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกัน แต่ตอนที่น้าสวี่ทำอาหารก็จะชอบทำส่วนของเธอแบ่งมาให้ทุกวัน

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหาร แล้วเลียริมฝีปากไปมา และเอ่ยปากชมอย่างจริงใจว่า "น้าสวี่คะ อาหารที่คุณทำอร่อยจริงๆค่ะ"

สวี่เยว่เหลือบมองเธอ แล้วพูดว่า "คุณเป็นคนแรกเลยนะที่บอกว่าฉันทำอาหารอร่อย"

"เอ๋? แต่ฉันคิดว่ามันอร่อยมากจริงๆนะคะ?" หร่วนซิงหว่านดื่มน้ำซุปปลาไปหนึ่งคำ แล้วพูดว่า "ถ้าใครบอกว่าคุณทำอาหารไม่อร่อย ฉันจะไม่เห็นด้วยเป็นคนแรกเลยค่ะ"

สวี่เยว่หัวเราะอย่างเงียบๆสักครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดว่า "ลูกชายของฉันบอกว่าให้เปลือกไม้ยังจะอร่อยกว่ากินอาหารที่ฉันทำด้วยซ้ำ คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะให้คะแนนฉันสูงมากขนาดนี้"

หร่วนซิงหว่าน "......"

คำพูดแบบนี้มันช่างน่ากระทืบเกินไปแล้วจริงๆ

หร่วนซิงหว่านจึงถือโอกาสถามว่า "ลูกชายของน้าสวี่กลับมาบ่อยไหมคะ?"

สวี่เยว่หยุดรับประทานอาหารชั่วคราว ผ่านไปสักพักหนึ่งจึงพูดว่า "ฉันไม่ได้เจอเขามาหลายปีแล้ว"

"งั้นผ่านมาหลายปีแล้ว ฝีมือของน้าสวี่จะต้องพัฒนาขึ้นมากแล้วแน่ๆ ถ้าลูกชายของคุณได้ทานอาหารของคุณอีกครั้ง เขาจะต้องไม่พูดคำพูดแบบนี้ออกมาย่างแน่นอนค่ะ"

สวี่เยว่หัวเราะเยาะตัวเอง แล้วพูดว่า "ช่างมันเถอะ ปากอย่างนั้นคงพูดอะไรดีๆไม่เป็นหรอก ตอนนี้เขากำลังเกลียดฉันอยู่นะ จะมากินอาหารที่ฉันทำได้ยังไง"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า "ไม่หรอกค่ะ ระหว่างแม่กับลูก จะมีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้งได้ยังไงกันคะ ต่อให้มีการเข้าใจอะไรกันผิด พอได้พูดออกมาแล้วก็จะดีขึ้นเองนั่นแหละค่ะ"

ตอนนี้เธอตั้งครรภ์แล้ว หร่วนซิงหว่านจึงสามารถเข้าใจจิตใจของคนเป็นแม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆแล้ว ไม่มีแม่คนใดในโลกที่ไม่อยากให้ลูกของตัวเองเป็นคนดี ถึงขั้นยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาได้

สวี่เยว่พูดว่า "เธอก็เข้ใจแล้วนี่"

"ฉันเข้าใจค่ะ"

"แล้วทำไมคุณถึงหนีออกจากบ้านล่ะ ไม่ใช่ว่าทะเลาะกับพ่อแม่มาเหรอ?"