อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 690

กู้ชูหน่วนรู้สึกลำบากใจ

ทิ้งอยู่ในป่าเขารกร้างถือว่าไม่ค่อยดีจริงๆ แต่หากพาเขาไปด้วย ก็จะยิ่งไม่ดี

ด้วยอาการบาดเจ็บของเขา หากไม่ใช้เวลาสักหนึ่งเดือนไม่มีทางหายดี หรือจะให้นางอยู่ที่นี่หนึ่งเดือนหรือ?

นางจะมีเวลาขนาดนั้นเสียที่ไหน

ในระหว่างนั้น เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็กลับมาแล้ว จึงพูดขึ้นถามมันว่า

“หาทางออกได้หรือยัง?”

“ยังเลย แต่หาเจอของกินอร่อยเยอะมาก ยังมีหมูย่าง เราไปกินให้อิ่มสักมื้อก่อน แล้วค่อยไปถามหาทางออกต่อดีไหม?”

สีหน้ากู้ชูหน่วนโกรธจัด

ออกไปตั้งครึ่งวัน นี่ดมตามกลิ่นหมูย่างไปเท่านั้นหรือ?

ในป่ารกร้างแบบนี้ ยังมีหมู่บ้านด้วยหรือ?

ในเมื่อหาทางออกไม่เจอ งั้นก็ไปถามทางในหมู่บ้านก็ยังดี

“ร่างกายของเจ้ายังทนไหวไหม?”

“ยังไงก็ดีกว่าอยู่ที่นี่แล้วถูกสัตว์ร้ายกิน”

ซ่างกวนฉู่พูดได้อย่างไม่ลังเล เดินไปหาเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อย่างยากลำบาก แล้วก็ปืนขึ้นหลังเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อย่างทรมาน

กู้ชูหน่วนกำตรงท้องไว้แน่น แล้วก็ตามขึ้นไป

“ซี๊ด....” หนึ่งที แล้วเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เป็นเหมือนเมฆหมอก ล่องลอยไปทางซ้ายขวาในหุบเขาที่รกร้างเขียวชอุ่ม

เปลี่ยนทิศทางเลี้ยวไปมา และที่นี่ก็ไม่มีคนอยู่มานาน จึงไม่มีถนนหนทางเลย ดังนั้นกู้ชูหน่วนกับซ่างกวนฉู่จึงถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ พากระแทกจนกระดูกแทบกระจุยไปหมดทั้งตัว

“ยังอีกนานไหม?”

“นายหญิง ใกล้จะถึงแล้ว”

“อีกนานแค่ไหน?” นางอยากจะอ้วกแล้ว สถานที่อะไรแบบนี้

“ใกล้แล้วใกล้แล้ว”

ผ่านภูเขาไปอีกสองลูก ท้องของกู้ชูหน่วนถูกกระแทกจนเลือดไหลแล้ว บาดแผลของก็ซ่างกวนฉู่ก็แยกแล้ว เลือดไหลหยดลงเป็นทาง

“นี่ยังต้องไกลอีกแค่ไหน”

“อยู่ข้างหน้า ไม่ไกลแล้ว นายหญิง ได้กลิ่นหอมของหมูย่างหรือยัง?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม