อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 694

“ดูหมิ่นครูอาจารย์ กลับไปคัดคัมภีร์หลุนอี่วหนึ่งร้อยจบ”

จู่ๆ ก็มีเสียงอบอุ่นดังขึ้น กู้ชูหน่วนค่อยได้สติกลับมา

สีหน้าอาจารย์ซ่างกวนขาวซีด ราวกับกำลังยับยั้งอะไรอยู่ พิณหิมะทุกข์เขาเก็บเข้าไปในแหวนมิติแล้ว

กู้ชูหน่วนพบว่า พวกเขาออกมาได้แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ นักฆ่าที่ตามไล่อยู่ด้านหลังก็ไม่มีแล้ว

“อาจารย์ ที่นี่ไม่ใช่วิทยาลัย”

“แต่ยังไงเจ้าก็ยังเป็นลูกศิษย์ของข้า”

กู้ชูหน่วนเม้นริมฝีปาก ขี้เกียจเถียงกับเขา จึงถามขึ้นว่า “กระบวนท่าที่เจ้าใช้เมื่อกี้คืออะไรหรือ?”

“……"

“พิณหิมะในแหวนมิติของเจ้า ให้ข้าดูหน่อยได้ไหม?”

“……"

ซ่างกวนฉู่มองดูท้องฟ้า กับหมู่บ้านเล็กที่อยู่ด้านหน้าไม่ไกล พร้อมพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “จากหมู่บ้านเล็กข้างหน้านั้นแล้วก็ตรงไปก็จะถึงเมืองหลวงแล้ว เราแยกย้ายกันตรงนี้เถอะ”

“อาการบาดเจ็บของเจ้ายังไม่หายเลย”

อาการบาดเจ็บยังไม่หายยังสูญเสียพลังภายในมากมายขนาดนั้น เขากลับยังสามารถทนรับได้

“คุณหนูสามไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจัดการเองได้”

ซ่างกวนฉู่ขยับปลายเท้า โซเซไม่กี่ครั้งแล้วก็ลับหายไป

กู้ชูหน่วนเหยียดมือออกไปค้างอยู่ในอากาศ สักพักแล้วก็ค่อยๆ วางลง

ซ่างกวนฉู่เจ้าเล่ห์ราวกับจิ้งจอก ทั้งๆ ที่ความสามารถที่มีอยู่เพียงน้อยนิดได้ใช้จนหมดไปแล้ว กลับยังเหลือวิธีรับมือกับนักฆ่าพวกนั้น ยังไงก็คงไม่เอาตัวเองไปอยู่ในสถานที่อันตรายแน่นอน

นางยังมีเรื่องอีกมากมายต้องไปจัดการ คนที่ไล่ตามฆ่านางก็มีเยอะ แยกย้ายกันก็ดี

สิ่งที่กู้ชูหน่วนไม่รู้ก็คือ ซ่างกวนฉู่ไม่ได้ตั้งใจที่จะแยกจากนางจริงๆ แต่เพราะอาการบาดเจ็บของเขาจะควบคุมไว้ไม่ได้แล้ว กลัวว่ากู้ชูหน่วนจะเป็นห่วงจึงพยายามอดกลั้นไว้ ทำเป็นจากไปอย่างไม่มีใครเกิดขึ้น

หลังจากหลบหายไปจากสายตาของนางแล้ว ซ่างกวนฉู่กระอักออกมาเป็นเลือด ร่างกายราวกับเชือกว่าวที่หลุดขาดแล้ว ไถลลงอย่างหมดเรี่ยวแรง

กู้ชูหน่วนกระโดดลงมาจากหลังของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ แล้วให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กลับเข้าไปในข้อมือของนาง มืออีกข้างกุมท้องไว้แน่น แล้วก็เดินเข้าไปในหมู่บ้าน

เพิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน สีชิ่นลูกน้องของนางก็ตามมาเจอนาง อ่านนางไปยังเรือนที่พักที่เร้นลับ