อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 704

รองหัวหน้าเผ่าซือคงรวบรวมสมาธิและพลัง ใช้ฟองอากาศมากมายออกมาขวางไว้ตรงหน้าเขา ป้องกันค่ายกลสังหารทุ่งดอกไม้ของจอมมาร

ไม่รู้ทำไม กู้ชูหน่วนรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของรองหัวหน้าเผ่าซือคงช้ากว่าแต่ก่อนมาก แม้แต่พลังภายในก็อ่อนแอลงมากเช่นเดียวกัน

นางสูดดมกลิ่นอย่างละเอียด ทันใดนั้นก็เข้าใจขึ้นมาทันที ดอกไม้ที่เบ่งบานอยู่เต็มท้องฟ้านั้นมีกลิ่นหอมไร้รูปร่างชนิดหนึ่ง สามารถหลอกล่อคนที่อยู่ในวงล้อมของการต่อสู้ได้ และยังสามารถทำให้สูญเสียพลังในการเคลื่อนไหวด้วย

เจ้าลูกหมาคนนี้ มีท่าไม้ตายเก็บไว้ไม่น้อยทีเดียว

แม้ว่าตอนนี้จอมมารจะได้เปรียบอยู่มากก็ตาม แต่กู้ชูหน่วนก็ไม่กล้าคลายใจ ตาแก่คนนี้ไม่เพียงแต่เจ้าเล่ห์แสนกลเท่านั้น ยังมีวิชาเวทมนตร์อีกด้วย ถ้าไม่ระวังเขาอาจจะหนีไปได้

"โครม……"

ฟองอากาศกับดอกลำโพงปะทะกันรุนแรง ทำให้ภูเขาสั่นไหวไปทั้งลูก ราวกับแผ่นดินไหวระดับแปด

จอมมารใช้ท่าไม้ตายไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าต้องการเอาชนะให้ได้ ต้องจับตัวรองหัวหน้าเผ่าซือคงให้ได้ ฉะนั้นเขาจึงลงมืออย่างไม่ปรานี ทุกกระบวนท่าล้วนเป็นท่าทำลายล้าง คนที่อยู่ในระยะใกล้หน่อย ต่างก็ถูกแรงโจมตีกระแทกจนกลายเป็นหมอกเลือดทันที ได้แต่ถอยแล้วถอยอีก

ในขณะที่การต่อสู้ดำเนินมาสู่ช่วงที่ดุเดือดที่สุด ทันใดนั้นรองหัวหน้าเผ่าซือคงก็หยิบบางอย่างออกมาจากอกและสาดไปยังจอมมาร

จอมมารคิดว่าเป็นอาวุธลับ จึงไม่ได้ใส่ใจ และทำการโจมตีกลับโดยตรง ทำให้ขวดนั้นแตกกระจาย

แต่แล้ว……

เรื่องที่ทำให้จอมมารต้องเสียใจก็เกิดขึ้นจนได้ สิ่งที่อยู่ในขวดนั้นไม่ใช่อาวุธลับ แต่เป็นอุจจาระก้อนหนึ่ง

เป็นอุจจาระที่ทั้งเหม็นทั้งน่าสะอิดสะเอียนก้อนหนึ่ง

สีหน้าของจอมมารเปลี่ยนไป เก็บกระบวนท่าทั้งหมดกลับไป ร่างถอยร่นไปทางด้านหลังไม่หยุด รีบสำรวจดูทันทีว่าถูกอุจจาระสาดโดนตัวหรือไม่ เขาเอ่ยอย่างกราดเกรี้ยวว่า "ตาแก่ซือคง อย่างน้อยเจ้าก็เป็นถึงยอดฝีมือระดับหก ถึงกับใช้วิธีสาดสิ่งสกปรกเช่นนี้ เจ้ายังมียางอายอยู่หรือไม่ แหวะ เหม็นชะมัด"

รองหัวหน้าเผ่าซือคงไม่สนใจ ฉวยโอกาสตอนที่จอมมารว่อกแว่ก แล้วก็เปลี่ยนร่างเป็นห่านที่แตกตื่นบินหนีทันที

ลูกน้องของกู้ชูหน่วนจะปล่อยเขาหนีไปได้อย่างไร เสียงลูกธนูที่ถูกยิงฝ่าอากาศออกไปดังขึ้นต่อเนื่อง

คนที่ถูกเลือกมาต่อกรกับรองหัวหน้าเผ่าซือคงนั้นล้วนเป็นยอดฝีมือที่ถูกคัดสรรมาแล้วอย่างดีที่สุด

ยอดฝีมือมากมายขนาดนี้ยิงธนูพร้อมกัน การหนีของรองหัวหน้าเผ่าซือคงถูกขัดขวางเสียแล้ว

เขาได้แต่รวบรวมกำลังภายใน เปลี่ยนเป็นลำแสงขนาดใหญ่สายหนึ่ง พุ่งตรงไปยังมือธนูเหล่านั้น

"ปังปังปัง……"

"ฟู่……"

มีมือธนูไม่น้อยถูกทำร้ายจนบาดเจ็บ ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

มือธนูล้มเหลวแล้ว ยังมีกลุ่มอาวุธลับ

รองหัวหน้าเผ่าซือคงอยากจะรีบหนีไป ไม่มีใจอยากจะสู้ด้วย แต่อาวุธลับเหล่านี้กลับยิงโจมตีโดยไม่หยุดไม่หย่อน บีบให้เขาต้องสะบัดแขนเสื้อขึ้นเพื่อปัดป้อง

กู้ชูหน่วนดีดนิ้วขึ้นมาหนึ่งครั้ง

อยู่ดีๆป่าไม้ก็กลายเป็นทุ่งหิมะ เป็นภูเขาหิมะที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา

รองหัวหน้าซือคงยิ้มเย็นและพูดว่า "เพื่อสู้กับข้า เจ้าคงใช้สมองในการคิดแผนไปไม่น้อย ถึงได้จัดการวางค่ายกลที่ร้ายกาจเช่นนี้เอาไว้"

"ขอเพียงจับตัวเจ้าได้ ทุกอย่างล้วนคุ้มค่า"

ในค่ายกลนั้นแทบจะอยู่ในการควบคุมของกู้ชูหน่วนทั้งหมด เหลือแค่ให้คนที่มีวรยุทธสูงส่งเข้ามาติดกับและจับเขาเอาไว้เท่านั้น

กู้ชูหน่วนกวาดตามองจอมมารที่ยังคงสะบัดแขนเสื้อไม่หยุด พูดว่า "อาโม่ ค่ายกลนี้เป็นค่ายกลป้องกันสำนักของสำนักอสุรา คนทั่วไปยากจะไขค่ายกลนี้ได้ เจ้าเข้ามาจับตัวเขาไว้"

"ไม่ได้ เขามีวิธีการที่ต่ำช้าเกินไป ถ้าหากบนตัวเขายังมีสิ่งปฏิกูลอยู่จะทำอย่างไร"

"ก็แค่ขี้เท่านั้นเอง มีอะไรต้องกลัวด้วย ด้วยความสามารถของเจ้าแล้วยังจะถูกสาดโดนตัวอีกหรือ"

"ข้าไม่กลัวหากเขาปล่อยมาซึ่งหน้า แต่ข้ากลัวเขาทำลับหลัง เกรงว่าเขาจะใช้ไม้นี้"

"ถึงแม้จะถูกสาดแล้วอย่างไร แค่ล้างก็ได้แล้ว ข้าไม่รังเกียจเจ้าเสียหน่อย"

"ก็ไม่ได้อยู่ดี พี่สาว เรื่องนี้ข้าช่วยเจ้าไม่ได้จริงๆ นอกจากเจ้ายืนยันได้ว่า บนตัวเขาไม่มีขี้อยู่แล้ว"

กู้ชูหน่วนได้แต่กลอกตามองบน

นางไม่ได้ทำการค้นตัว จะไปรู้ได้อย่างไรว่าบนตัวของรองหัวหน้าซือคงมีหรือไม่มีขี้กันแน่

แต่วิธีการที่ต่ำช้าไร้ยางอายเช่นนี้ เป็นวิธีการที่นางเพิ่งจะใช้กับคนแก่ชุดดำเมื่อครู่ไม่ใช่หรือ

รองหัวหน้าเผ่าซือคงใช้วิธีการนี้ต่อกรกับเขาได้อย่างไร

หรือว่าคนแก่ชุดดำคนนั้นก็คือรองหัวหน้าเผ่าซือคง

แม้จะไม่มีหลักฐาน แต่กู้ชูหน่วนก็ยังคงสงสัยอย่างยิ่งว่าทั้งสองคนเป็นคนคนเดียวกัน

เขาไม่ใช้หลักของยอดฝีมือในการสู้กับนาง แต่ใช้วิธีเดียวกันกับที่ผู้อื่นใช้