นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 394

เมื่อหวังจิ่นหลิงและตี๋ตงหมิงมาถึงพร้อมกับทหารจำนวนมาก พวกเขาไม่ได้ยินเสียงการต่อสู้แล้ว สิ่งที่พวกเขาเห็นมีแต่แขนขาที่หักแล้วและศพเกลื่อนพื้น

"ชิงเฉิน…" หวังจิ่นหลิงพยายามสุดความสามารถที่จะยับยั้งตัวเอง แต่ร่างกายของเขาก็ยังสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เขากลัว กลัวว่าเฟิ่งชิงเฉินจะนอนที่นี่เช่นกัน และกลัวว่าซากแขนขาเหล่านี้จะมีของเฟิ่งชิงเฉินด้วยเช่นกัน

"จิ่นหลิง อย่ากังวล คนที่ตายเป็นมือสังหาร ชิงเฉินไม่อยู่ที่นี่" สีหน้าของตี๋ตงหมิงขาวซีด แม้ว่าเขาจะเห็นฉากนองเลือดมามากแล้ว แต่เมื่อเห็นภาพที่อนาถของเหล่ามือสังหาร เขาก็รู้สึกคลื่นไส้อย่างห้ามไม่ได้

จากใบที่บิดเบี้ยวและเกร็งเช่นนี้ สามารถจินตนาการได้ว่าพวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหนก่อนตาย โดยเฉพาะศพทั้งสามที่ส่งกลิ่นฉุนแรง และไม่สามารถเห็นใบหน้าของศพได้ชัดเจน ภาพนั้นสามารถทำให้คนใจอ่อนกลัวจนร้องไห้ได้เลย

"คนที่ลงมือโหดเหี้ยมเกินไป" ฆ่าคนก็แค่สังหารให้สิ้นชีพก็พอ แต่คนเหล่านี้กลับถูกทรมานก่อนจบชีวิต ทรมานเจียงตาย

ตี๋ตงหมิงเตือนตัวเองอย่างเงียบ ๆ ในใจ หากรักชีวิตของตน ก็จงทำดีต่อชิงเฉินเสีย

แม้แต่ฮ่องเต้เองก็อยากได้ทำให้เฟิ่งชิงเฉินโกรธเคือง ผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวเกินไป ตี๋ตงหมิงเชื่อว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นคนสังหารมือสังหารเหล่านี้เอง

"พวกเขาสมควรได้รับมัน" หวังจิ่นหลิงไม่คิดว่าเฟิ่งชิงเฉินลงมือโหดเหี้ยมเกินไป หากเป็นเขาเอง เขาจะลงมือโหดเหี้ยมยิ่งกว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นร้อยเท่า

"ตงหมิง ส่งคนไปตามหาชิงเฉิน แม้ว่าจะต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องตามหาตัวนางให้เจอ" หวังจิ่นหลิงในตอนนี้ ได้ถอนท่าทีที่อ่อนโยนไปแล้ว เขาดูเป็นดาบที่เพิ่มถูกดึงออกจากฝัก เฉียบคมน่าเกรงขามและโหดเหี้ยม

เฟิ่งชิงเฉินไม่อยู่ที่นี่ นั่นหมายความได้ว่านางยังไม่ตาย ไม่ได้หมายความว่านางปลอดภัย บางทีนางอาจถูกคนอื่นพาตัวไป...

"ได้ ข้าจะส่งคนไปหาประเดี๋ยวนี้ ตราบใดที่เฟิ่งชิงเฉินยังอยู่ในเมืองหลวง เช่นนั้นข้าก็จะหานางเจออย่างแน่นอน" ตี๋ตงหมิงออกคำสั่งทหาร

หวังจิ่นหลิงตอบรับ " เช่นนั้นเรื่องนี้เจ้ารับผิดชอบ สั่งทหารสิบนายส่งข้ากลับไปที่ตระกูลหวัง"

เขายอมให้คนในตระกูลหวังทำเช่นนี้ ก็เพราะทุกคนเป็นตระกูลเดียวกัน ในเมื่อคนเหล่านั้นหาเรื่องถึงที่ เช่นนั้นก็อย่าหาว่าเขาใจร้ายแล้วกัน

เขาหวังจิ่นหลิง ไม่ใช่คนใจกว้าง ไร้เดียงสา มีความเมตตาแต่แรกอยู่แล้ว และมิใช่คนที่เมื่อถูกรังแกแล้วจะไม่เอาคืน เรื่องที่เกิดในคืนนี้ เขาจะไม่ปล่อยไปเช่นนี้อย่างแน่นอน เขาจะต้องให้อีกฝ่ายชดใช้คืนเป็นร้อยเท่า พันเท่า

"จิ่นหลิง?" หวังจิ่นหลิงกลับไปที่ตระกูลหวังเวลานี้ไม่ได้มาเพื่อพักผ่อนนอนหลับอย่างแน่นอน ตี๋ตงหมิงกังวลว่าหวังจิ่นหลิงจะทำเรื่องกระไรที่เกินเหตุ

หวังจิ่นหลิงยิ้มอย่างสดใส โดยปกติรอยยิ้มของเขาจะสูงส่งไม่มีใครเทียบได้ ซึ่งสามารถบรรเทาความโศกเศร้าในใจของผู้คนได้ราวกับเทพเจ้า แต่ตอนนี้รอยยิ้มของเขากลับเหมือนปีศาจที่มาเยือนโลก ซึ่งทำให้ตี๋ตงหมิงรู้สึกหนาวสั่นไปหมด

"จิ่นหลิง เจ้าอย่าใจร้อน ชิงเฉินอาจไม่เป็นกระไรก็ได้" ตี๋ตงหมิงเองก็ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนพูด หากว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่เป็นกระไร เช่นนั้นเหตุใดจึงหานางไม่พบ และไม่มีเบาะแสกระไรเลย

ขนตาสีดำยาวสั่นเล็กน้อย แสงไฟที่สว่างไสวสองเข้าที่ใบหน้าของหวังจิ่นหลิง บ้างมืดบ้างสว่าง "ตงหมิง เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว ตระกูลหวังต้องจัดการ และในฐานะที่ข้าเป็นหัวหน้าตระกูลหวัง หารกำจัดคนที่ทรยศต่อตระกูลนั้นเป็นหน้าที่ของข้า

เขารับหน้าที่หนักในการฟื้นฟูตระกูลหวัง และในขณะเดียวกันเขามีอำนาจที่จะตัดสินชีวิตของคนตระกูลหวังเช่นกัน

"ตงหมิง ยิ่งข้าแบกรับความรับผิดชอบมากเท่าไหร่ อำนาจในมือก็ยิ่งยิ่งใหญ่เท่านั้น ข้าเดินในเส้นทางนี้แล้ว นอกจากว่าข้าจะปีนไต่ให้สูงขึ้นแล้ว ข้าไม่มีทางเลือกอื่น และใครก็ตามที่ขัดขวางข้า ต้องตายสถานเดียว!"

"ข้าเข้าใจ เพียงแต่ว่า... ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ลืมธรรมชาติของตัวเอง" ตี๋ตงหมิงถอนหายใจอย่างลับๆ หวังจิ่นหลิงพูดด้วยน้ำเสียงที่สูงส่ง แต่คนในต่างก็รู้ดีว่าเขาทำเช่นนี้เพื่อเฟิ่งชิงเฉิน มิเช่นนั้นด้วยนิสัยของหวังจิ่นหลิง เขาไม่มีทางที่จะเอ่ยคำว่าตายสถานเดียวกับคนตระกูลหวังอย่างแน่นอน

หวังจิ่นหลิงเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับตระกูลอย่างมาก ความเย็นชาของโหดร้ายของเขา มิเคยนำมาใช้กับคนในตระกูลหวัง และนี่เป็นครั้งแรก

"ข้ารู้ว่าตนกำลังทำอะไรอยู่ ตงหมิง ตรงนี้ข้าฝากเจ้าแล้วกัน ไม่ว่าอย่างไรเจ้าจะต้องหาชิงเฉินให้พบ โดยทำทุกวิถีทาง ต้องปกป้องนางให้ปลอดภัย"