นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 398

คนเรามักโลภ ผู้ชายมักโลภในเรื่องแบบนี้ มีครั้งที่หนึ่งก็ต้องมีครั้งที่สอง

หลานจิ่วชิงโลภใช้มือสัมผัสด้วยความโลภ และไม่เต็มใจที่จะปล่อยมือ แน่นอน ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เขาจะไม่พรากความไร้เดียงสาของเฟิ่งชิงเฉิน เขารู้ดีว่าความไร้เดียงสาของผู้หญิงแสดงถึงอะไร ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะไม่เอาเปรียบผู้อื่นจนถึงขั้นอันตราย

หลานจิ่วชิงไม่สามารถรับแรงดึงดูดนั้นได้ และกล่าวว่าบางทีพลังอาจมากเกินไป บางทีเฟิ่งชิงเฉินอาจตื่นตัวเกินไป ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินสั่นเล็กน้อย มือขยับ สิบนิ้วกำหมัดแน่น

นี่คือท่าป้องกัน

"ช่างเป็นความรู้สึกระแวดระวังอย่างยิ่ง" หลานจิ่วชิงหยุดการกระทำดังกล่าวหลังเห็นปฏิกริยา

เขาไม่ต้องการที่จะปลุกเฟิ่งชิงเฉินให้ตื่นในเวลานี้ ตามนิสัยของนาง หากนางรู้ว่าตนเองถูกรังแก นางคงไม่ตัวตาย และไม่ร้องไห้ หรือเรียกร้องให้ฝ่ายตรงข้ามสู่ขอ นางจะลงมือฆ่าคนผู้นั้น แม้ว่าจะเป็นเขาก็ตาม

หลานจิ่วชิงไม่เต็มใจแต่ก็ดึงมือกลับ และช่วยเฟิ่งชิงเฉินสวมอาภรณ์ วางร่างนางลง และมองไปที่ใบหน้าที่หลับสนิทของ เฟิ่งชิงเฉิน หลานจิ่วชิงทนไม่ได้ที่จะลากนางเข้าสู่โลกของเขาเอง แต่เขาไม่ต้องการให้เฟิงชิงเฉินไปไกลจากเขา

"ในเมื่อนางได้รับสัญลักษณ์เฟิ่งหลีของตระกูลเฟิ่งหลี เริ่มรับผิดชอบตระกูลเฟิ่งหลีและปกป้องเก้าเมืองเพื่อตระกูลหลาน!"

เสียงนั้นเบามาก แต่เคร่งขรึมมาก หลานจิ่วชิงจูบคิ้วของเฟิ่งชิงเฉิน "เฟิ่งชิงเฉินต้องอยู่ต่อไป และเอาของที่เป็นของเราคืน ถ้าเจ้าเอาคืนไม่ได้ก็ตายไปพร้อมกับข้า ."

หลานจิ่วชิงเปิดประตูและนำซุนซื่อสิงเข้ามา แน่นอนว่าจะต้องนำผ้าห่มที่คลุมเขาไว้กลับไปห่มให้เฟิ่งชิงเฉิน ก่อนจากไป เขาไม่อยากที่จะเห็นริมฝีปากสีแดงและอ่อนโยนของเฟิ่งชิงเฉิน

หลานจิ่วชิงโน้มตัวลงและจิ้มริมฝีปากของเฟิ่งชิงเฉินโดยไม่ลังเล "เฟิ่งชิงเฉินเจ้าล่อลวงข้า อย่าโทษที่ข้าหยุดเจ้าไม่ให้ผจญภัยด้วยกัน"

เขาลังเลและไม่เต็มใจที่จะจากไปเช่นนี้ แต่เขาต้องจากไปและวันนี้เขาต้องไปที่ตำหนักตระกูลซูเพื่อไปหาฉินเป่าเอ๋อร์

ถ้าไม่มีอะไร เขาจะไม่มีวันไปหาฉินเป๋าเอ๋อร์เด็ดขาด เขาจะปล่อยให้ฉินเป๋าเอ๋อร์เข้าใจว่าการแต่งงานกับเขาคือการแต่งงานแต่ตัวเท่านั้น และถ้าจะแต่งงานกับเขาก็ต้องพร้อมที่จะอยู่คนเดียว

เขาให้เวลาฉินเป่าเอ๋อร์มากพอที่จะมองเห็นความเป็นจริงได้อย่างชัดเจน ถ้าฉินเป๋าเอ๋อร์ยืนยันที่จะแต่งงานในตอนท้าย เขาจะต้อนรับนางด้วยของขวัญอันยิ่งใหญ่จากนางสนมเก้าอย่างแน่นอน เขาจะไม่ทำอะไรที่ขัดต่อสัญญาของเขา

แน่นอน เขาตั้งใจที่จะไปตำหนักตระกูลซู ไม่ใช่เพื่อสอนบทเรียนให้กับปู้จิ่งหยุน เฟิ่งชิงเฉินไม่มีเรื่องอะไร หากเขาไปต่อปู้จิงหยุนหนึ่งหมัดก็ไม่มีประโยชน์อะไร

การตัดเนื้อด้วยมีดทื่อเป็นเรื่องที่ทรมานที่สุด เขาจะไม่นำเรื่องนี้ไปพูดต่อหน้าปู้จิงหยุน แต่เขาจะใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้เพื่อแก้ไขปู้จิงหยุนให้ถูกต้อง และปล่อยให้เขาเข้าใจถึงสิ่งที่เขาต้องชดใช้จากความประมาทเลินเล่อ

สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขาในการไปที่ตำหนักตระกูลซู คือการไปเอาอาวุธป้องกันตัวของเฟิ่งชิงเฉิน หลังจากที่เขาได้อาวุธที่ซ่อนอยู่ของเฟิ่งชิงเฉิน เขาขอให้ซูเหวินชิงส่งช่างฝีมือเพื่อถอดแยกชิ้นส่วนและศึกษาข้อมูล

เดิมทีไม่ต้องการคืนให้เฟิ่งชิงเฉิน แต่เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินตกอยู่ในอันตราย หลานจิ่วชิงตัดสินใจคืนอาวุธที่ซ่อนอยู่ให้กับเฟิ่งชิงเฉินเพื่อให้สิ่งนี้ที่อยู่เคียงข้างนาง เฟิ่งชิงเฉินสามารถต่อต้านนักฆ่าได้เมื่อนางพบได้ด้วยความสามารถของนางเอง