จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 99

บทที่ 98 การตำหนิของเส้หยู่เวย

หลินหยุนและซูจื่อเหลียงไปรวมตัวกันที่ประตูชุมชนฝูย่วน

เมื่อเจอหลินหยุน ซูจื่อเหลียงที่สวมชุดคลุมยามสีเขียวโค้งคำนับทันที “ศิษย์พบท่านอาจารย์!”

หลินหยุนพูดตอบว่า “มากับว่า”

หลินหยุนนำทางซูจื่อเหลียงกลับไปที่บ้าน

เมื่อมาถึงหน้าประตูบ้าน รอบๆประตูไม่มีร่องรอยอะไร แต่ในห้องเขารับรู้ได้ว่ามีกลิ่นอายของนักบู๊อยู่สามคน

หลินหยุนไม่มีกุญแจ เขาหันไปมองซูจื่อเหลียง จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เคาะประตู”

ซูจื่อเหลียงเดินไปข้างหน้าทันที จากนั้นก็เคาะประตูเสียงเบา

“ใครเหรอ?” เสียงที่ดูเอื่อยๆของผู้ชายคนหนึ่งดังออกมาจากในห้อง

“ฝ่ายจัดการดูแลการชุมชน ค่าดูแลชุมชนของพวกคุณต้องจ่ายได้แล้วนะ” ซูจื่อเหลียงอยู่ในสังคมมาหลายที่ เขารู้จักแต่ละอาชีพแต่ละวงการเป็นอย่างดี

เป็นอย่างที่คิด ประตูถูกเปิดออก ผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งยืนขวางอยู่กลางประตู สีหน้าท่าทางอารมณ์ไม่ดีจ้องมาที่ซูจื่อเหลียง

“คุณคือฝ่ายดูแลชุมชนบริษัทไหน? ทำไมใส่ชุดแปลกจัง!” ชายวัยกลางคนคนนั้นถามด้วยความระมัดระวัง

อยู่ดีๆ ซูจื่อเหลียงหัวเราะคิกคัก จากนั้นก็ใช้มือบีบไปที่คอของคนคนนั้นแน่น จากนั้นก็ยกตัวผู้ชายคนนั้นขึ้นมา

“พวกแกเป็นใคร?” ชายวัยกลางคนพยายามถาม

“ฆ่าเลย!” หลินหยุนไม่ได้สนใจ เดินตรงเข้าไปในห้อง พร้อมทั้งทิ้งประโยคนั้นไว้ด้วยความเย็นชา

ซูจื่อเหลียงชะงักไปสักพัก เขาไม่เคยฆ่าคนเลย เมื่อได้ยินหลินหยุนพูดประโยคนั้นออกมาได้อย่างสบายๆ ทำให้เขาทั้งเคารพทั้งกลัว

แต่ว่า เขาไม่มีทางจะขัดคำสั่งหลินหยุนแน่นอน

ซูจื่อเหลียงมองไปที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัวของชายคนนั้น ใบหน้ารอยย่นนั้น จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แกว่งเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกินเลยแม้แต่นิด!หลับให้สบายนะ!”

มือจับมีดขึ้นมา เสียงฉึกดังขึ้น คอของชายวัยกลางคนคนนั้นขาดออก

ในห้องรับแขก ไม่เจอคนของตระกูลเส้ มีเพียงชายวัยประมาณ 40 ปีสองคนอยู่ตรงนั้น พร้อมมองหลินหยุนด้วยความระมัดระวัง

“แกเป็นใคร?”

อาจจะเป็นเพราะว่าสังเกตเห็นเพื่อนที่ไปเปิดประตู ถึงได้คิดว่าน่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ทั้งสองคนจึงเตรียมพร้อมรับมืออย่างระวัง

ใบหน้าหลินหยุนไร้ซึ่งความรู้สึก แต่สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “พวกแกคือคนของตระกูลฉิน?”

“แกรู้ว่าเราเป็นใครได้ยังไง หรือว่าแกคือหลินชางฉอง?” ใบหน้าของฉินซานเย็นวูบขึ้นมา

คนที่อยู่ข้างๆ ฉินซานสังเกตมองหลินหยุน พร้อมทั้งพูดอย่างดูถูกขึ้นว่า “ฉันนึกว่าฉินซานจะเป็นคนที่เก่งกาจขนาดไหน? ที่แท้ก็แค่ไอ้เด็กที่เพิ่งจะฟันเพิ่งจะขึ้นครบซี่นี่เอง!”

“ท่านซาน แค่ไอ้เด็กคนนี้ จะให้เจ้าบ้านเหนื่อยได้ยังไงกัน แค่ผมมือเดียวก็จัดการเขาได้แล้ว!”

ฉินซานพูดเสียงหนักแน่น “อาไหร ในเมื่อพ่อบ้านฉินกับฉินอู๋ชีก็โดนมันจัดการไปกับมือ นั่นแสดงว่ามันมีความสามารถอยู่บ้าง อย่าประมาทเลย!”

อาไหรหัวเราะด้วยความดูถูก “ท่านซาน ถ้าผมจัดการไม่ได้ ท่านค่อยจัดการมันต่อ ผมไม่เชื่อหรอกว่ามันจะเก่งกว่าท่าน”

ฉินซานไม่ได้พูดอะไร เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าโอ้อวด ชัดเจนว่าเขามั่นใจในความสามารถของตนเองมาก

“ไอ้หนุ่ม อยากช่วยคนในครอบครัวแกไหม? ผ่านด่านฉันไปให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน!” อาไหรหัวเราะเสียงเย็นชา ยกหมัดชกไปทางหลินหยุน

หมัดเดียวของอาไหร เร็ว แรง แม่น บนหมัดนั้นมีเสียงที่ดังกระทบอากาศดังขึ้นมาแวบหนึ่ง

ฉินซานพยักหน้าด้วยความพอใจ “ถึงอาไหรจะเก่งเพราะได้รับการฝึกฝน แต่หมัดเมื่อนี้ก็มีความรุนแรงอยู่บ้าง ต่อให้เป็นกำแพงดิน หมัดนี้ของอาไหรก็ทำให้มันทะลุไปได้!”

เมื่อเผชิญหน้ากับหมัดนี้ของอาไหร หลินหยุนเพียงแค่ยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม ไม่หลบไม่หลีกไปไหน ยกมือขึ้นมาใช้มือปัดหมัดนั้นออกเสียงดัง!

เสียงดังขึ้น คอของอาไหรโดยมือของหลินหยุนตบเข้าอย่างจังจนหมุนไป สาม60 องศา ตายไปในทันที!