จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 143

บทที่ 142 โดนดูถูกเข้าแล้ว

ระหว่างที่สาว ๆ คณะวรรณคดียังมาไม่ถึง ก็ถูกบรรดาหมาป่าจอมชั่วร้าย จัดสรรปันส่วนกันจนลงตัวแล้วเรียบร้อย

ผ่านไปอีกครึ่งชม. พวกสาว ๆ ก็ยังคงมาไม่ถึง

หลินหยุนพูดขึ้นว่า "ฉันไปห้องน้ำหน่อยนะ"

เพียงสองนาทีหลังจากที่หลินหยุนออกไป ก็มีคนมาเคาะประตู จากนั้นหญิงสาวสามสี่คนที่แต่งตัวอย่างพิถีพิถัน ก็ค่อยๆเดินทยอยเข้ามาทีละคนๆ

บรรดาชายหนุ่มต่างก็รีบลุกขึ้นยืน เพื่อเป็นการให้เกียรติพวกเธอ

พวกจางซือจู่ถือโอกาสมองสำรวจสาวๆที่เข้ามา นึกเสียดายที่ดวงตาของตัวเองไม่ใช่รังสีเอกซ์ จะได้มองแบบทะลุผ่านเข้าไปเห็นเรือนร่าง เอ๊ย...ไม่ใช่ ! เห็นหัวใจของบรรดาสาว ๆ เหล่านี้ได้

ฉินโส่วมองอย่างหวานหยดไปที่โหลวจิ้งโยว ฝ่ายโหลวจิ้งโยวเองก็ตอบรับกลับมาด้วยการแสดงออกที่แสนอ่อนโยน เป็นการพิสูจน์คำพูดของพวกจางซือจู่ได้ว่า คู่รักนักป้อนอาหารหมา (เป็นแสลงที่มีความหมายว่า คู่รักที่ชอบโชว์สวีทให้คนอื่นดู ) คู่นี้รักใคร่กันจนหวานเลี่ยนขนาดไหน พูดง่าย ๆ เลยก็คือ ทั้งคู่สามารถอยู่ด้วยกันทั้งวัน ชนิดที่ไม่มีเบื่อขี้หน้ากันเลยก็ว่าได้

ฉินโส่วยืนขึ้น แล้วกล่าวคำทักทายต่อทุกคน "คนสวยทั้งหลายครับ ตัวผมเองคงไม่จำเป็นต้องแนะนำอะไรมากแล้วเนอะ ยังไงๆ ก็วิ่งเข้าวิ่งออกหอพักพวกเธอเป็นว่าเล่นอยู่แล้ว"

สาว ๆ ทั้งหลายต่างยกมือขึ้นมาปิดปาก แสร้งทำยิ้มเอียงอายคล้ายหญิงสาวที่ยังใสๆไร้ประสบการณ์ กระทั่งหญิงห้าวอย่างหลิงหยิงก็ยังเหมือนกัน

แน่นอนว่า จางเหมิงถือเป็นข้อยกเว้น ตั้งแต่เข้าประตูมา ท่าทางของเธอก็ไม่ได้กระตือรือร้นหรือเมินเฉย แค่คงท่าทีของหญิงสาวผู้มีชั้นเชิงระดับสูง เฝ้ามองเกมของเหล่าบรรดาคนที่มีชั้นเชิงต่ำกว่าอยู่เงียบๆ

"จางซือจู่ ฉายาไอ้หมอ"

จางซือจู่รีบลุกขึ้นยืน พยักหน้าแล้วโค้งคำนับ "สวัสดีครับทุกคน เพิ่งได้พบกันครั้งแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ!"

“ หยางเทียนโย่ว”

ฉินโส่วแนะนำพวกเขาทีละคน จางซือจู่กับหยางเทียนโย่วมีหน้าตาที่ดูธรรมดา ๆ เหลยเฉียงหน้าตาดูโง่ ๆ ทึ่ม ๆ ส่วนไอ้หิน แค่ได้เห็นหน้าสาว ๆ แวบเดียวก็หน้าแดงเถือกไปพักใหญ่แล้ว

นอกจากฉินโส่วแล้ว ทั้งหมดที่เหลือ ถือเป็นพวกธรรมดาหน้าตาจน ๆ ตามมาตรฐานเป๊ะ!

ในใจของสาว ๆ เปลี่ยนจากความกระตือรือร้น กลายเป็นความเฉยชาถอดใจไปซะแล้ว

ไม่ใช่ว่ามีผู้ชายหกคนหรอกเหรอ? ทำไมถึงมีแค่ห้าคนล่ะ! อีกคนอยู่ไหนกัน?

ไม่แน่ว่าคนนี้ อาจจะเป็นทายาทรุ่นสองของมหาเศรษฐีก็ได้นี่นะ?

สาวๆทั้งหลายต่างก็วาดฝัน จินตนาการไว้กับหลินหยุนผู้ซึ่งกำลังไปห้องน้ำ

ด้วยเหตุนี้ ตอนที่โหลวจิ้งโยวแนะนำสาว ๆ ให้รู้จัก รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเธอจึงดูฝืดฝืนเต็มที

ส่วนจางเหมิงยิ่งแล้วใหญ่ เธอแสดงท่าทีว่าไม่สนใจชายหนุ่มเหล่านี้โดยสิ้นเชิง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นว่า ผู้ชายพวกนี้ก็แค่พวกหน้าธรรมดาๆ ท่าทางจน ๆ ด้วยแล้ว อารมณ์ของจางเหมิงก็ยิ่งหงุดหงิดสุดขีด

ใคร ๆ ต่างก็พูดกันว่า จางเหมิงเป็นคนที่หยิ่งมาก แต่ในความเป็นจริง เธอก็หวังว่าจะได้พบกับทายาทมหาเศรษฐีเหมือนกัน ท่าทางเย่อหยิ่งนี้ เธอก็แค่แสร้งทำให้คนอื่นเห็นเท่านั้น

แม้ว่าพื้นหลังของครอบครัวจางเหมิงจะนับว่าไม่เลว แต่ทรัพย์สินทั้งหมดที่ทั้งกวาดทั้งโกยรวมกันแล้ว ก็มีรวมๆสักแค่ร้อยล้านได้ เมื่อเอาไปเทียบกับบรรดาตระกูลใหญ่จริงๆ ก็เป็นได้แค่คนถือรองเท้าให้เขาก็เท่านั้นแหละ

ดังนั้น มาตรฐานที่จางเหมิงต้องการ จึงสูงกว่าผู้หญิงคนอื่น ๆ อยู่มาก

แต่เมื่อจางเหมิงพบว่า มีผู้ชายหายไปคนหนึ่งจากในกลุ่ม เธอจึงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่หลินหยุนเช่นกัน

หวังว่าผู้ชายคนสุดท้ายนั่น จะเป็นหนุ่มหล่อที่มาจากครอบครัวร่ำรวยนะ

ประจวบเหมาะกับที่หลินหยุนเอง ก็กลับมาจากห้องน้ำพอดี

สายตาของหญิงสาวทั้งหลาย พากันจดจ้องไปที่หลินหยุนทันที

อืม....นี่คือผู้ชายคนสุดท้าย

หน้าตาก็นับว่าใช้ได้ แต่การแต่งตัวนี่ดูง่ายๆ สบายๆเกินไปหน่อยแล้ว ยิ่งดูเรียบๆจนๆกว่าพวกคนก่อนหน้าซะอีก!

หญิงสาวทั้งหลายต่างผิดหวังกันอย่างสิ้นเชิง

จางเหมิงมองดูหลินหยุน เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ดูคุ้นตา เหมือนว่าจะเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อนสักแห่ง

"เป็นนายนี่เอง!" จางเหมิงนึกขึ้นมาได้ในที่สุด "นายทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในบาร์โล่เฉินไม่ใช่เหรอ?"

ทันทีที่ประโยคนี้ถูกพูดออกมา สาว ๆ ที่เหลือก็ยิ่งผิดหวังหนักขึ้นว่าเดิม สายตาที่จ้องมองไปที่หลินหยุนจึงแฝงเร้นความรู้สึกดูถูกไว้จนเต็มเปี่ยม

โดยปกติแล้ว นักเรียนที่เรียนอยู่ในสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์ หากว่ามีสภาพครอบครัวที่ยากจน ก็ไม่ได้ถึงกับยากจนข้นแค้นอะไรมากมายขนาดนั้น ต้องเป็นนักเรียนที่ลำบากสุดๆแล้วจริงๆ ถึงจะออกไปทำงานหาลำไพ่พิเศษกัน

เป็นการพิสูจน์ได้ว่า สถานะของผู้ชายคนนี้ ยิ่งยากจนข้นแค้นซะยิ่งกว่าพวกจางซือจู่นั่นซะอีก

พวกจางซือจู่รู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาแล้ว เรื่องที่หลินหยุนทำงานอยู่ในบาร์โล่เฉินนั้น พวกเขาเองก็รู้ดี แต่คิดไม่ถึงว่าจางเหมิงจะบังเอิญเคยเจอกับหลินหยุนในบาร์ด้วย

นี่กลายเป็นเรื่องน่าอึดอัดสุดๆไปซะแล้ว คนเราต่างก็รักหน้าตาตัวเองกันทั้งนั้น แล้วเธอเล่นมาพูดต่อหน้าสาธารณชนว่า หลินหยุนทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในบาร์แบบนี้ ไม่เท่ากับว่า เป็นการลากกันออกมาตบหน้ากลางสี่แยกเลยหรอกเรอะ!

จางเหมิงรู้สึกผิดหวังสุดขีด อีกทั้งเธอจะไม่มีวันยอมนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับพนักงานในบาร์คนหนึ่งเป็นอันขาด

"ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอตัวก่อนนะ!" จางเหมิงพูดจบ ก็ลุกขึ้นยืนอย่างไม่คิดถึงมารยาทอะไรทั้งสิ้น เดินจากไปโดยไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่นแม้แต่น้อย