หลินไป๋หลัน นิยาย บท 74
ทางด้านของไป๋หลันที่หลังจากจบงานเลี้ยงทุกคนก็ต่างแยกย้ายพักผ่อนกัน นางจึงเดินกลับเรือนพักของตน เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็ต้องตกใจ...แต่นางก็พอจะเดาออกว่าเป็นใคร ไป๋หลันพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่คิดว่าเจอดีเข้าแล้ว
"พี่หลงข้าตกใจหมดนึกว่าสัมพเวสี ทำไมถึงมานั่งมืด ๆ แบบนี้" ไป๋หลันเอ่ยเสียงสูง พลางจุดตะเกียงเพื่อให้มีแสงสว่าง
"ถ้าพี่จุดตะเกียงคนในบ้านเจ้าจะไม่สงสัยหรือ?" หนานเหวินหลงเอ่ย เสี่ยวหลันของเขาช่างไม่รู้เรื่องกระไรเลย
"เออ...ก็จริงฮ่า ๆ ๆ" ไป๋หลันคิดตามก็พลันหัวเราะออกมาที่พี่หลงฉลาดรอบคอบ
"แล้วทำไมไม่มาร่วมงานเลี้ยงด้วยกันเล่าเจ้าคะ ท่านพ่อท่านแม่ไม่ว่ากระไรหรอกเป็นคู่หมั้นกันแล้วแท้ ๆ" ไป๋หลันเอ่ยถามคนตรงหน้า
"พี่อยากอยู่กับเจ้าตามลำพังมากกว่า" หนานเหวินหลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"อ้อ...เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ" ไป๋หลันพยักหน้ารับรู้
หนานเหวินหลงลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาคนตัวเล็กจากนั้นก็จูงมือมานั่งลงบนตักแกร่งของเขา วงแขนแกร่งโอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่นอย่างหวงแหน
"พี่หลงข้ายังไม่ได้อาบน้ำเนื้อตัวมีแต่กลิ่นอาหาร" ไป๋หลันเอ่ยบอกคู่หมั้นหนุ่ม ที่เอาหน้ามาเกยอยู่บนหัวไหล่ของนาง
หนานเหวินหลงซุกหน้าลงตรงซอกคอขาวสูดลมหายใจเข้าฟอดใหญ่แล้วเอ่ย "ไม่เห็นเหม็นเลย หอมมากต่างหาก" หนานเหวินหลงเอ่ย ตัวนางหอมกลิ่นดอกไม้อ่อน ๆ แถมยังหอมเย็นสดชื่นทำให้ร่างกายที่อ่อนล้ารู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที
ไป๋หลันที่โดนสัมผัสที่ซอกคอก็พลันขนลุกเกรียวสยิวไปทั้งร่างกาย อันตรายต่อใจจริง ๆ คนผู้นี้
"พี่หลงรอข้าประเดี๋ยวนะเจ้าคะ ถึงตัวข้าจะไม่เหม็นแต่มันเหนียวตัวมากขออาบน้ำสักครู่เดียว" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินปรี่ไปทางด้านหลังฉากกั้นเพื่ออาบน้ำทันที
หนานเหวินหลงยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจที่ได้แกล้งคนตัวเล็กสำเร็จ ก็ปกตินางชอบจู่โจมเขาตลอด หนานเหวินหลงนั่งรอคนตัวเล็กอย่างว่าง่าย เขาไม่อยากรุกล้ำนางมากเกินไปด้วยวัยที่ยังเยาว์นัก เขาอยากรอให้นางเติบโตขึ้นมากกว่านี้อีกสักหน่อย...
ไป๋หลันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาหาคู่หมั้นทันที เพราะกลัวเขารอนานเขาคงจะมาหานางเพราะพรุ่งนี้เช้าต้องเดินทางไปสำนักเซียนแล้ว และอีกนานนับปีกว่าจะได้กลับมาเขาคงอยากใช้เวลาในคืนนี้อยู่ด้วยกันเป็นแน่
"พี่หลงมาส่งข้าหรือเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยถาม
"เป็นเช่นนั้น แล้วพี่จะให้ตงชุนคอยติดตามเจ้าไปด้วย"
"ข้าเกรงใจเจ้าค่ะ อีกอย่างอยู่ที่สำนักเซียนคงไม่มีเรื่องอะไรต้องเป็นห่วง" ไป๋หลันเอ่ย
"พี่ตัดสินใจแล้ว ห้ามปฏิเสธ" หนานเหวินหลงเอ่ยเสียงเข้มข่มขวัญคนตัวเล็กที่ปฏิเสธความห่วงใยของตน
'หึ่ย...คนอะไรดุเป็นบ้า...แต่ก็น่ารักอ่ะ' ไป๋หลันคิดในใจ
"ดึกแล้วเจ้าไปนอนเถิดคืนนี้พี่จะอยู่เป็นเพื่อนเอง" หนานเหวินหลงพาคนตัวเล็กมานอนที่เตียง คืนนี้เขาอยากนอนกอดนางเอาไว้นาน ๆ เพราะคงอีกนานกว่าจะได้มีโอกาส
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลินไป๋หลัน