ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5348

และ ณ วินาทีนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกตั้งตารอคอยชีวิตหลังแต่งงานมากขึ้น เขาแค่อยากใช้ชีวิตอยู่กับภรรยาใหม่อย่างเรียบง่าย เงินและตำแหน่งล้วนไม่สำคัญ เนื่องจากคิดลึกมากเกินไปจึงส่งผลให้ใบหน้าเขาเปี่ยมล้นไปด้วยราศีแห่งความสุขโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว 

ซูจือเฟยที่อยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกซาบซึ้งใจมากเหมือนกัน แม้เขาก็รู้อยู่ว่าอดีตเหออิงซิ่วเคยเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการสมรสของพ่อแม่ แต่เขายิ่งรู้ด้วยว่าการสมรสของพ่อแม่มันไม่มีความสุขตั้งแต่แรกอยู่แล้ว การฝืนใจอยู่ด้วยกันต่างไม่ใช่เรื่องดีต่อทั้งสองฝ่าย ในทางตรงกันข้ามการเลิกลากัน ช่วยเหลือสนับสนุนซึ่งกันและกันอย่างเต็มที่ถึงจะเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดต่างหาก

ตลอดช่วงสองวันที่กลับมา เขาพักอาศัยอยู่ในบ้านเก่าที่เย่เฉินอยู่ร่วมกับพ่อแม่สมัยที่ยังเป็นเด็ก เมื่อเห็นแม่ดูแลจัดการสนามหญ้านั่นด้วยความพึงพอใจ และไม่รู้สึกรำคาญ เขาก็ตระหนักได้แล้วว่าความรักของแม่ที่มีต่อเย่ฉางอิงนั้นมันแข็งแกร่งมากแค่ไหน มันแข็งแกร่งถึงขั้นที่ว่าถึงแม้แค่ได้เฝ้าบ้านที่เย่ฉางอิงเคยอยู่ เธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงความพอใจและความสุขในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ส่วนวันนี้ เขาก็ได้มองเห็นสภาพที่มีความสุขของพ่ออย่างหาดูได้ยากด้วยสายตาตัวเอง นี่จึงทำให้เขาตระหนักหลักการหนึ่งได้ นั่นก็คือบางครั้งความสมบูรณ์แบบที่ดูสมบูรณ์แบบ แท้จริงแล้วใช่ว่ามันจะสมบูรณ์แบบจริง ๆ เสมอไป ในทางตรงกันข้ามการเรียนรู้จากประสบการณ์ ไม่ต้องกังวลปัจจัยอื่น ๆ ในอดีตกลับเป็นผลลัพธ์ที่ดียิ่งกว่า

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกซาบซึ้งในตัวเย่เฉินอย่างอดไม่ได้ ถ้าเกิดไม่มีเย่เฉิน จากตำแหน่งและตัวตนของพ่อ ต่อให้แม่อยากหย่าร้างกับเขาก็ไม่มีความเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ และจากอุปนิสัยของคุณพ่อ ก็ไม่มีทางยอมปล่อยมือแน่นอน หากไม่มีเย่เฉิน พ่อแม่จะยังผูกติดอยู่ในการสมรสที่ไม่มีความสุขนั่นอยู่เช่นเคย เกรงว่าคงเดินออกมาจากความสัมพันธ์นี้ไม่ได้ตลอดชีวิต 

เมื่อเห็นว่าพ่อยังมัวยืนบื้ออยู่ตรงนั้น ซูจือเฟยจึงหันหลังไปหารองเท้าสีแดงข้างนั้นได้จากประตูหลัง ก่อนจะเก็บมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วยื่นไปในมือพ่อ

ซูโสว่เต้าชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นรองเท้าสีแดงแล้วถึงจะดึงสติกลับมาได้

และเมื่อเห็นว่าคนที่ยื่นรองเท้าให้ตัวเองคือลูกชายของตัวเองซูจือเฟย เขาก็ระงับความรู้สึกในใจไม่ได้ทันที น้ำตาลร่วงหล่นลงมาจากเบ้าตาภายในพริบตา 

ซูจือเฟยคิดไม่ถึงเลยว่าจู่ ๆ พ่อจะร้องไห้ จึงรีบดึงตัวเขาเข้ามา ย่อขาทั้งสองข้างลงไปเล็กน้อย ใช้ไหลของตัวเองช่วยเขาซับน้ำตา

ซูโสว่เต้ายิ่งคิดไม่ถึงเลยว่าลูกชายตัวเองจะดูแลเอาใจใส่ดีแบบนี้ เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าซูจือหยูก็รออยู่ในโรงแรมเพื่อเข้าร่วมงานแต่งของตัวเองด้วยเหมือนกัน วินาทีนี้เขายิ่งมีความรู้สึกว่าต่อให้ตายไปก็ไม่มีอะไรนึกเสียดายแล้ว