The king of War นิยาย บท 250

เจิ้งหยันเบิ่งตาโต พ่อของเขาบอกว่าวันนี้มีคนใหญ่คนโตจะมา ก่อนอื่นก็เฉินซิงไห่ จากนั้นก็ลั่วปิง แล้วต่อด้วยมู่ตงเฟิงและตอนนี้แม้แต่ซูเฉิงอู่ก็มาด้วย

ไม่ว่าคนไหน สำหรับเจิ้งหยันแล้ว ต่างก็เป็นคนใหญ่คนโตทั้งสิ้น

“นังลูกไม่รักดี ยังไม่รีบขอโทษผู้นำเฉินอีก รีบอธิบายความจริงไปเดี๋ยวนี้!”

เมื่อเห็นซูซานยังไม่พูดอะไร ซูเฉิงอู่จึงรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

“หนูไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย แล้วทำไมหนูถึงต้องขอโทษด้วยคะ?”

ซูซานยังคงทำหน้าแข็งกระด้าง กัดริมฝีปากแน่ น้ำตากำลังจะเอ่อล้นออกมา

“เพรี๊ยะ!”

ซูเฉิงอู่ตบไปที่ใบหน้าของซูซานอย่างแรง แล้วคอกใส่เธอเสียงดังว่า “นี่แกยังกล้าพูดอีกเหรอว่าไม่ผิด เมื่อคืนถ้าไม่ใช่เพราะแก แล้วอิงจวิ้นจะไปผิดใจกับคนอื่นได้ยังไง?”

“ตอนนี้ แกก็รีบบอกผู้นำเฉินไปว่าชายหนุ่มที่แกอยู่ด้วยนั้นเป็นใครกันแน่? ผู้นำเฉินจะได้มีเบาะแสเพิ่มเติม และเขาจะได้สืบหาฆาตกรได้โดยเร็ว!”

ตอนนี้ สายตาของทุกคนต่างก็มุ่งมาที่สองพ่อลูกแล้ว และไม่มีใครสนใจหยางเฉินอีก

“พี่เขยคะ พี่รีบหนีไปตอนนี้ ตอนที่ไม่มีใครสังเกตเถอะค่ะ!”

ฉินยีกระซิบเบาๆ ด้วยสีหน้าที่กังวล

ถึงเธอจะรู้ว่าหยางเฉินนั้นเก่งมาก แต่พวกคนใหญ่คนโตที่ปรากฏมานั้นมันมีเยอะเกินไปจริงๆ และคนพวกนั้นต่างก็มาช่วยเฉินซิงไห่กับมู่ตงเฟิงทั้งนั้น

ถ้ามีการปะทะกันขึ้นมาจริงๆ หยางเฉินก็ต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบแน่นอน

“คิดจะไปไหนอย่างนั้นเหรอ?”

จู่ๆ น้ำเสียงที่แสบแก้วหูก็ดังขึ้น

และเห็นเจิ้งเหม่ยหลิงที่อยู่ข้างๆ กำลังยิ้มด้วยสีหน้าที่ไม่ชอบใจ

เมื่อกี้เธอก็อยู่ไม่ไกลจากหยางเฉิน เอาแต่จ้องมองเขา กลัวว่าหยางเฉินจะฉวยโอกาสหนีไป

ถึงแม้เสียงของฉินยีจะเบามาก แต่เธอก็ยังได้ยินอยู่ดี

เธอพูดออกมาค่อนข้างดัง เห็นได้ชัดว่าตั้งใจพูดให้เฉินซิงไห่ได้ยิน

ทันใดนั้น สายตาทุกคู่ต่างก็หันมาที่หยางเฉินอีกครั้ง

ในที่สุดตอนนี้ พวกเขาถึงได้รู้ว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น ต้นตอมาจากชายหนุ่มคนนี้ทั้งสิ้น

“เจิ้งเหม่ยหลิง!”

ฉินยีลุกพรวดขึ้นมา สีหน้าโกรธเกรี้ยว ยกมือขึ้นมาแล้วตบไปที่หน้าของเจิ้งเหม่ยหลิง

“เพรี๊ยะ!”

เสียงตบหน้าที่ชัดเจนดังขึ้นในห้องจัดเลี้ยง

“นังสารเลว นี่เธอกล้าตบฉันเหรอ?”

เจิ้งเหม่ยหลิงตะโกนออกมาด้วยความโมโห แล้วพุ่งเข้าใส่ฉินยี

“เพรี๊ยะ!”

พอเธอยกมือขึ้นมา ยังไม่ทันได้ตบลงไป ใบหน้าของตัวเองกลับถูกตบใส่อีกครั้ง

“เพรี๊ยะ!”

ท่ามกลางความตกใจของทุกคนนั้น ร่างกายของเจิ้งเหม่ยหลิงก็กระเด็นออกไปหลายเมตร จนกระแทกลงกับพื้น

บรรยากาศในห้องตกอยู่ในความเงียบ

เห็นแต่หยางเฉินยืนบังอยู่ตรงหน้าของฉินยี แล้วพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยว่า “ผู้หญิงคนนี้ สมควรโดนตบตั้งนานแล้ว!”

ในที่สุดหยางเฉินก็ลุกขึ้นมาแล้ว

การที่ก่อนหน้านี้เขาเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร ก็เพื่ออยากเห็นว่าลั่วปิงนั้นมีความสามารถขนาดไหน

จนถึงตอนนี้ ลั่วปิงก็ทำให้เขาพอใจมากแล้ว

ตอนนี้ เศรษฐีทุกคนในเมืองโจวเฉิงก็แทบจะมาอยู่ตรงนี้แล้ว

ต่อให้ลั่วปิงพยายามมากกว่านี้ ก็ไม่มีทางรับมือกับเศรษฐีมากมายขนาดนี้ได้หรอก

“คะ คะ คุณหยาง นี่คุณมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงครับ?”

ในที่สุดซูเฉิงอู่ก็มองเห็นหยางเฉิน สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที น้ำเสียงก็สั่นเครือขึ้นมา