ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 524

วันรุ่งขึ้น

เย่เทียนหอมแฮ่กขณะที่ยกกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ในมือไปวางบนสายพานลำเลียงกระเป๋า หยิบตั๋วเครื่องบินมาจากมือเฉินหวั่นชิง แล้วถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

แต่พอเห็นว่าห่างจากเวลาขึ้นเครื่องอีกตั้งสองชั่วโมง เย่เทียนก็ตากระตุกอย่างแรง และหันกลับไปมองเฉินหวั่นชิงด้วยความกระเง้ากระงอด

ประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อน เฉินหวั่นชิงก็ปลุกเขาอย่างเร่งรีบ ตะโกนโหวกเหวกว่าจะขึ้นเครื่องไม่ทันแล้ว ไม่ให้เวลาเขาได้ล้างหน้าล้างตาด้วยซ้ำก็ลากเขาที่หัวยุ่งอย่างกับรังนกออกจากบ้าน

ทีแรกเย่เทียนยังแปลกใจอยู่เลยว่าทำไมเฉินหวั่นชิงไม่ถึงพูดเหตุการณ์เมื่อคืนเลยตลอดทั้งทาง สรุปนี่คือการลงโทษของเธอ ให้เขาออกจากบ้านในสภาพดูไม่ได้!

"เมียจ๋า ผมขอไปเข้าห้องน้ำได้มั้ย?"

เย่เทียนมองเฉินหวั่นชิงที่ยิ้มแย้มเบิกบานตรงหน้าแล้วส่ายหัวอย่างอ่อนใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ

"ไปสิๆ! เดี๋ยวฉันไปรอคุณที่เลานจ์สำหรับแขกวีไอพี"

เฉินหวั่นชิงบีบจมูกอย่างรังเกียจ ก่อนจะหันหลังเดินไปที่จุดตรวจสอบความปลอดภัยด้วยฝีเท้าชื่นมื่น

"คนโบราณพูดไว้ไม่ผิดจริงๆ จิตใจสตรีนี่แหละร้ายกาจที่สุด!"

เย่เทียนมองหุ่นเพรียวบางของหญิงสาวแล้วถอนหายใจเศร้าๆ ก่อนจะหันหลังเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อ

เขาซื้อหมากฝรั่งในร้านสะดวกซื้อ เป็นการทำความสะอาดช่องปากถูๆไถๆ แล้วถึงได้ไม่สนสายตาของคนรอบข้าง เดินไปจัดการทรงผมรังนกที่ห้องน้ำสาธารณะ

หลังจากจัดการปัญหารูปลักษณ์ลวกๆแล้ว เย่เทียนซื้อแฮมเบอร์เกอร์เป็นอาหารเช้า แล้วจึงเดินเข้าไปที่จุดตรวจสอบความปลอดภัย เดินไปที่เลานจ์วีไอพี

แต่ตอนที่เขาบุกเข้าไปในเลานจ์วีไอพี กลับพบว่าเฉินหวั่นชิงที่เข้ามาก่อนกำลังคุยกับผู้ชายสองคนและผู้หญิงหนึ่งคนด้วยความเพลิดเพลิน!

เขารู้จักแค่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านซ้ายของเฉินหวั่นชิง เธอก็คือเหลียงเยว่หรู คุณหนูตระกูลเหลียงที่ไม่ได้พบกันเป็นเวลานาน

ตั้งแต่เหลียงเยว่หรูเปิดใจกับเขา เขาก็เว้นระยะห่างจากเธอตามสัญชาตญาณ คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอกันที่นี่

ที่เย่เทียนแปลกใจคือเมื่อก่อนเฉินหวั่นชิงและเหลียงเยว่หรูไม่ได้รู้จักมักจี่กัน เหตุใดตอนนี้ถึงมานั่งคุยกันตรงนี้ด้วยความสนิทสนมล่ะ?

“เย่เทียน มาสิ ฉันจะแนะนำให้คุณรู้จัก”

เฉินหวั่นชิงไม่รู้หรอกว่าเย่เทียนคิดอะไรอยู่ พอเห็นเขาเดินมาก็รีบยืนขึ้นและเดินไปคล้องแขนเขา “คุณรู้จักเยว่หรูอยู่แล้ว ฉันไม่แนะนำแล้วนะ คนนี้คือตากล้องที่ช่วยถ่ายรูปแต่งงานให้เรา เซ่อัน”

เฉินหวั่นชิงชี้ผู้ชายที่ห้อยกล้อง แต่งหน้าอ่อนๆ จีบนิ้ว ท่าทางตุ้งติ้งสุดๆที่เมื่อกี้นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ

“สวัสดีครับคนหล่อ”

เซ่อันลุกขึ้นอย่างถูกจังหวะ ยื่นมือออกมาด้วยท่าทีอรชร ตาคู่ที่ทาอายแชโดว์มาหนาเตอะมองเย่เทียนขึ้นลง

“สวัสดีครับ”

ตาเย่เทียนกระตุกเล็กน้อย อดทนกลั้นความสะอิดสะเอียนในใจ และเป็นฝ่ายยื่นมือออกมา

แต่เย่เทียนแทบจะดึงกลับมาทันทีที่แตะโดนนิ้วของ​​เซ่อัน อย่างกับกลัวติดโรคติดต่อ

ในโลกที่วัตถุนิยม ทุกคนมีวิถีชีวิตของตัวเอง เย่เทียนไม่ดูหมิ่นทางเลือกของเซ่อัน

แต่ประเด็นสำคัญคือสายตาของเซ่อันอย่างกับหมาป่าที่เจอหนูน้อยหมวกแดง แทบจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว เขารับไม่ได้จริงๆ!

“นี่คือเจียงเชี่ยน เป็นผู้ช่วยของเซ่อัน”

เมื่อสังเกตเห็นเย่เทียนเผลอทำกิริยาไม่ดี เฉินหวั่นชิงอดคลี่ยิ้มมุมปากไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ชี้ไปที่ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามเหลียงเยว่หรูและแนะนำ

“เจียงเชี่ยน? นี่เป็นชื่อผู้หญิงรึเปล่า?”

เย่เทียนรำพึงอย่างแปลกใจ ทว่าสีหน้าไม่เปลี่ยน เขายื่นมือออกไปอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีครับคุณเย่”

ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าเจียงเชี่ยนยื่นมือมาจับมือเย่เทียนอย่างมีมารยาท เสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมากลับเป็นเสียงผู้หญิงเจื้อยแจ้ว!